Kanony Synodu w Dordrechcie z 1618 roku

ROZDZIAŁ 1
Boże wybranie i predestynacja

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 1. Wszyscy ludzie w Adamie zgrzeszyli, są pod przekleństwem i zasługują na wieczną śmierć. Bóg nie popełniłby żadnej niesprawiedliwości, gdyby pozostawił całą ludzkość na zatracenie i wydał ją na potępienie z powodu grzechu, zgodnie ze słowami apostoła: "aby wszystkie usta zamilkły i cały świat był odpowiedzialny przez Bogiem" (Rzym. 3:19); oraz: "gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej" (Rzym. 3, 23); oraz: "Gdyż zapłatą za grzech jest śmierć" (Rzym. 6, 23).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 2. Lecz w tym objawiła się miłość Boża, że "posłał Syna swego jedynego na świat, aby każdy kto weń wierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny" (1 Jana 4, 9; Jan 3, 16).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 3. Aby ludzi przyprowadzić do wiary, Bóg łaskawie posyła głosicieli najradośniejszej nowiny tym, którym chce, w tym czasie, jaki mu się podoba, i poprzez ich usługę ludzie wzywani są do pokuty i wiary w Chrystusa ukrzyżowanego. Gdyż "Jakże mają wzywać tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mogą uwierzyć w tego, o którym nie słyszeli? Jakże mogą słuchać jeśli nie ma komu zwiastować? Jakże mogą głosić jeśli nie zostali posłani?" (Rzym. 10, 14-15).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 4. Gniew Boży spoczywa na tych, którzy nie wierzą Ewangelii. Lecz ci, którzy przyjmują i chwytają się Jezusa Zbawiciela prawdziwą i żywą wiarą, są przez niego wybawieni od gniewu Bożego i od zniszczenia, a także dany jest im dar życia wiecznego.

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 5. Przyczyna lub wina tej niewiary a także wszystkich innych grzechów, nie leży w żadnym wypadku w Bogu, lecz w samym człowieku; wiara zaś w Jezusa Chrystusa i zbawienie przez niego są wolnym darem Bożym, jak jest to napisane: "Gdyż przez łaskę zbawieni jesteście, przez wiarę, i to nie z was, lecz Boży to dar" (Ef. 2, 8). Podobnie: "Gdyż zostało wam darowane nie tylko wierzyć w Chrystusa, lecz i dla niego cierpieć" (Fil 1, 29).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 6. To, że niektórzy otrzymują dar wiary od Boga, a inni nie, wynika z odwiecznego wyroku Bożego. "Gdyż Bogu są znane wszystkie jego dzieła od początku świata" (Dz. 15, 18); "który sprawuje wszystko zgodnie z zamysłem woli swojej" (Ef. 1, 11). Zgodnie z tym wyrokiem łaskawie zmiękcza serca wybranych, bez względu na to, jak uparte, oraz skłania je do uwierzenia; tych zaś, których nie wybrał, pozostawia ich własnej nieprawości i w uporze na sprawiedliwy sąd. W tym właśnie objawia się głęboki, łaskawy a jednocześnie sprawiedliwy podział wśród ludzi równie zasługujących na zgubę, że wyrok wybrania i odrzucenia, objawiony w Słowie Bożym, które, mimo iż na swą zgubę sprzeciwiają mu się ludzie przewrotnego, skażonego i niestałego umysłu, zapewnia świętym i pobożnym duszom niewypowiedzianą pociechę.

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 7. Wybranie jest niezmiennym zamiarem Boga, poprzez który Bóg przed założeniem świata, według suwerennego upodobania woli swojej, z całego rodzaju ludzkiego, który z własnej winy upadł z pierwotnego stanu czystości w grzech i zgubę, wybrał pewną liczbę osób do zbawienia w Chrystusie, którego od wieczności wyznaczył Pośrednikiem i Głową wybranych, oraz fundamentem zbawienia. Tę liczbę wybranych, mimo iż z natury nie są oni wcale ani lepsi ani bardziej na to nie zasługują niż inni, lecz współuczestniczą w niedoli rodzaju ludzkiego, Bóg postanowił dać Chrystusowi, aby byli przez niego zbawieni, oraz aby skutecznie powołać i przyciągnąć ich do społeczności z Nim przez swe Słowo oraz Ducha; aby obdarzyć ich prawdziwą wiarą, usprawiedliwieniem i uświęceniem, i zachowawszy ich potężnie w społeczności swego Syna, uwielbić ich dla okazania Swego miłosierdzia oraz dla uwielbienia bogactwa swej chwalebnej łaski, jak to jest napisane: "Gdyż wybrał nas w nim przed stworzeniem świata, abyśmy byli przed nim święci i nieskalani. W miłości przeznaczył nas do usynowienia przez Jezusa Chrystusa, według upodobania woli swojej, ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nam dał za darmo w Tym, którego miłuje" (Ef. 1, 4-6). W innym zaś miejscu pisze: "A których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił tych i uwielbił" (Rzym. 8, 30).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 8. Nie istnieją różnorakie postanowienia wybrania, lecz jeden i ten sam wyrok dotyczący tych wszystkich, którzy mają być zbawieni, zarówno żyjących w Nowym jak i w Starym Przymierzu. Pismo Święte stwierdza, iż jedno są: upodobanie Bożej woli, cel oraz rada, zgodnie z którą wybrał nas od wieczności, zarówno do łaski jak i uwielbienia, zbawienia jak i ku drodze zbawienia, którą dla nas wyznaczył, abyśmy po niej kroczyli (Ef. 1, 4.5; 2, 10).

ROZDZIAŁ 1: ARTYKUŁ 9. Wybranie nie opiera się na przewidywanym uwierzeniu, posłuszeństwie wiary, świętości ani na żadnej dobrej rzeczy bądź skłonności w człowieku, jako o uprzednio wymaganej przyczynie bądź warunku, od którego ono zależy. Ludzie są wybrani ku wierze i posłuszeństwu wiary, świętości, etc. Dlatego też wybranie jest źródłem każdego zbawiającego dobra, z którego wypływa wiara, świątobliwość oraz inne dary zbawienia, a także samo życie wieczne, jego owoce i skutki, zgodnie ze świadectwem apostoła: "Gdyż wybrał nas [nie dlatego, że byliśmy święci, lecz], abyśmy byli święci i nieskalani przed nim" (Ef. 1, 4).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 10. Upodobanie Boże jest jedyną przyczyną wybrania z łaski, która nie polega na tym, że ze wszystkich możliwych cech oraz czynów ludzi Bóg wybrał niektóre jako warunek zbawienia, lecz na tym, że upodobało się Bogu z całej masy grzeszników usynowić dla siebie niektóre osoby jako lud szczególny, jak to jest napisane: "Zanim jednak narodziły się bliźniaki ani też nie uczyniły nic złego ani dobrego - aby utrzymało się w mocy Boże postanowienie wybrania, oparte nie na uczynkach lecz na tym, który powołuje - powiedziano jej [Rebece], że starszy będzie służyć młodszemu. Jak napisano: Jakuba umiłowałem, zaś Ezawem wzgardziłem" (Rzym. 9, 11-13). "Kiedy usłyszeli to poganie, uradowali się i uczcili Słowo Boże; także wszyscy ci, którzy przeznaczeni byli do życia wiecznego, uwierzyli" (Dz. 13, 48).

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 11. Tak jak sam Bóg jest najmądrzejszy, niezmienny, wszech-wiedzący i wszechmocny, tak i wybranie powzięte przez niego nie może zostać zmienione, odwołane ani unieważnione; ani wybrani nie mogą być odrzuceni, ani ich liczba zmniejszona.

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 12. Wybrani we właściwym czasie osiągają, mimo iż w różnym stopniu i w różnej mierze, zapewnienie swego wiecznego i niezmiennego wybrania, nie poprzez badawcze zgłębianie tajemnic i głębokości Bożych, lecz poprzez zauważenie w sobie z duchową radością i świętym upodobaniem nieomylnych owoców wybrania wskazanych w Słowie Bożym, takich jak: prawdziwa wiara w Chrystusa, synowska bojaźń Boża, pobożny żal za grzechy, pragnienie i łaknienie sprawiedliwości, itp.

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 13. Odczucie oraz pewność tego wybrania daje dzieciom Bożym dodatkowy element codziennego korzenia się przed Bogiem, mianowicie adorację głębi Jego miłosierdzia, oczyszczanie się oraz wdzięczne odwzajemnianie gorliwej miłości ku Temu, który pierwszy objawił tak wielką miłość ku nim. Rozważanie tej doktryny o wybraniu jest tak dalekie od zachęcania do swobody w przestrzeganiu Bożych przykazań, bądź pchania ludzi ku bezpieczeństwu w ciele, że rzeczy te, według sprawiedliwego sądu Boga, są zwykle skutkiem przedwczesnych wniosków bądź próżnego i celowego wyszydzania łaski wybrania przez tych, którzy nie chcą kroczyć drogami wybranych.

ROZDZIAŁ 1 ARTYKUŁ 14. Tak jak doktryna o wybraniu przez najmądrzejszą radę Bożą była głoszona przez proroków, samego Chrystusa, oraz przez apostołów, oraz jest wyraźnie objawiona w Piśmie Świętym zarówno Starego jak i Nowego Testamentu, tak i wciąż we właściwym czasie i właściwym miejscu w Kościele Bożym ma być ona publicznie głoszona, gdyż dla niego właśnie jest szczególnie przeznaczona, pod warunkiem, iż jest to czynione z należną czcią, w duchu dyskrecji i pobożności, na chwałę Najświętszego Imienia Bożego, oraz dla ożywienia i pocieszenia Jego ludu, bez daremnych prób zgłębiania tajemnych dróg Najwyższego (Dz. 20, 27; Rzym. 11, 33f; 12, 3; Heb. 6, 17f).