Z okazji jubileuszu w parafiach mariawickich w całej Polsce, w tym także w świątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku, gdzie znajduje się siedziba Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, zaplanowano uroczystości liturgiczne.

W liście pasterskim do wiernych Biskup Naczelny Kościoła Starokatolickiego Mariawitów Maria Ludwik Jabłoński przypomniał drogę życia i powołania św. Marii Franciszki Feliksy Kozłowskiej. Podkreślił m.in.: "Bóg wybrał Ją do szczególnej misji w Kościele, której celem było duchowe odrodzenie. Pan Jezus objawił Jej Dzieło Wielkiego Miłosierdzia, jako ostatni ratunek dla ginącego w grzechach świata - cześć Przenajświętszego Sakramentu i wzywanie pomocy Maryi".

"Wszyscy mariawici, nie tylko w przeszłości, ale i obecnie, kochają swoją Świętą Matkę i otaczają Ją należną czcią. Przykład świętości Jej życia oraz bogactwo myśli i rad duchowych, powinny zawsze wskazywać nam właściwą drogę do zbawienia duszy i uwielbienia Eucharystycznego Pana" - napisał w liście bp Jabłoński.

Maria Franciszka Feliksa Kozłowska urodziła się 27 maja 1862 r. w Wielicznej koło Węgrowa w rodzinie rzymsko-katolickiej. Jej ojciec Jakub Kozłowski był plenipotentem właścicieli majątku w Stoczku Węgrowskim, pracował jako nadleśniczy w dobrach w Wielicznej. Zginął w powstaniu styczniowym w bitwie pod Węgrowem.

Franciszka Kozłowska (mając 21 lat) wstąpiła do zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, znanego pod nazwą "Przytulisko" w Warszawie. W 1887 r. została wysłana do Płocka, założyła tam Zgromadzenie Sióstr Ubogich Świętej Klary, które później przybrało nazwę Zgromadzenia Sióstr Mariawitek Nieustającej Adoracji Ubłagania.

W Płocku 2 sierpnia 1893 r. Franciszka Kozłowska doznała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia, wskazującego na potrzebę odnowy moralnej ludzkości przez nieustającą adorację Przenajświętszego Sakramentu i wzywanie pomocy Matki Bożej. Wydarzenie to dało początek ruchowi mariawickiemu, który postawił sobie za cel naśladowanie życia Marii - Mariae vitam imitantes i szerzenie kultu maryjnego.

W 1906 r., gdy Stolica Apostolska odmówiła zalegalizowania mariawickich zgromadzeń modlitewnych, a następnie ekskomunikowała Franciszkę Kozłowską z Kościoła Rzymsko-Katolickiego wyodrębnił się Kościół Starokatolicki Mariawitów. Jego członkowie zaczęli organizować własne parafie, budując kościoły i kaplice oraz budynki na działalność kulturalno-oświatową i charytatywną, którą inicjowała Franciszka Kozłowska.

W latach 1911-14 w Płocku wzniesiona została w stylu neogotyckim Świątynia Miłosierdzia i Miłości wraz z zabudowaniami klasztornymi. W podziemiach tej świątyni znajduje się grób Franciszki Kozłowskiej, która zmarła 23 sierpnia 1921 r.

W 1935 r. w Kościele Starokatolickim Mariawitów doszło do rozłamu i wyodrębnienia się Kościoła Katolickiego Mariawitów z siedzibą w Felicjanowie pod Płockiem. Obecnie ma on około 3 tys. wiernych, skupionych w 10 parafiach w całym kraju.

Kościół Starokatolicki Mariawitów liczy w Polsce około 25 tys. wyznawców, a blisko 5 tys. mariawitów tego wyznania mieszka we Francji, głównie w Paryżu. Kościół jest członkiem Polskiej Rady Ekumenicznej, Światowej Rady Kościołów i Konferencji Kościołów Europejskich.

W Polsce Kościół Starokatolicki Mariawitów ma trzy diecezje: lubelsko-podlaską, śląsko-łódzką oraz warszawsko-płocką. Swoich duchownych kształci m.in. na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.