1. Te i wiele innych sporów - jak pokazuje choćby sprawa Nestoriusza, oskarżenia "przedchalcedończyków" o herezję (bodaj monofizytyzmu) - miały swoje źródło w nie w prawdziwych różnicach doktrynalnych, ale w ludzkiej chęci do kłócenia się i "mienia" racji oraz - w dużej mierze - z trudności w komunikacji. Dziś pod tym drugim względem dużo łatwiej.

2. Piszę "śmy", bo poczuwam się do jedności z Kościołem. Także z tym Kościołem sprzed wieków. Pan nie?

Amen :)

No i widzi Pan.. Deklaracja o której mowa ma to do siebie, że pokazuje, że obie strony miały wtedy rację. I katolicy i protestanci. Tylko się w ogniu polemiki nie rozumieli. Ale jednocześnie ta deklaracja pokazuje, że obie strony racji nie miały . Nie miały, jeśli chodzi o potępienie tych drugich. Deklaracja w żadnym wypadku nie pozwala na jednostronne przypisywanie winy katolikom.

Po drugie, kwestia odpustów. Nie wiem dlaczego w komentarzu o podpisaniu Wspólnej deklaracji o usprawiedliwieniu miałbym pisać, od czego zaczęła się reformacja. Historycy jednak wskazują nie na odpusty, ale na umieszczenie przez Lutra na drzwiach kościoła w Wittemberdze słynnych 95 tez. Zna je Pan? To proszę się z nimi zapoznać. Ich lektura pokazuje, co było kością niezgody na początku.

http://ekumenizm.wiara.pl/doc/477882.95-tez-ks-Marcina-Lutra-ktore-zostaly-przybite-na-drzwiach

Jest jednak w kwestii tych opustów w Pana wypowiedzi jeszcze druga nieścisłość. Odpust - według nauki katolickiej - to darowanie kary za grzechy, nie winy. Czyli albo kar doczesnych - w tym życiu albo tych, które byłyby pokutą w czyśćcu. (w którego istnienie jako protestant Pan zdaje się nie wierzy). W żadnym wypadku nie chodziło o darowanie win, od którego zależy zbawienie o którym Pan pisze. Oskarżenia o kupczenie zbawieniem są więc zupełnienie na miejscu. To powielanie złośliwych zarzutów wobec katolików. Wstyd, ze Pan jeszcze takie rzeczy powtarza.

I dziś odpusty w Kościele są. Za wiele różnych pobożnych czynów. Głównie za odmówienie różnych modlitw czy nawiedzenie miejsc. Jedynym, który jest spod odpustów wyjęty, jest darowanie na jakiś zbożny cel pieniędzy. Żeby nie było gadania o handlu...

No tak, nie jest Pan protestantem. Moje podejrzenia się nie sprawdziły. No i ma Pan rację pisząc, że działanie niektórych kaznodziejów mogły wyglądać na kupczenie zbawieniem. Tak to niestety bywało. Podsumowując: obie strony miały swoje na sumieniu. Nie umiem obiektywnie ocenić, która więcej...

Rzekł Jezus do paralityka "odpuszczone są twe winy" (tzw. passivum divinum - w domyśle "przez Boga"), do grzesznicy podobnie "twoje grzechy są odpuszczone", do cudzołożnicy "nie potępiam cię, idź i nie grzesz więcej". Czy mówił coś "ale jeszcze za grzechy - odpuszczone co do winy lecz nie co do kary - kara cię oczekuje, no chyba że uzyskasz odpust" ? Skład Apostolski mówi wierzę w "odpuszczenie grzechów" (ἄφεσιν ἁμαρτιῶν), milczy o odpuście.

1. Niesłusznie założyłem, że rozmawiam z protestantem z powodu wyraźnej niechęci komentującego do Kościoła katolickiego, a gloryfikowaniu reformacji. Pomyliłem się, moja wina, że pochopnie wniosek wyciągnąłem.

2. Anatemy Trydentu okazują się - przynajmniej w odniesieniu do wszystkich ewangelików czy szerzej, protestantów - bezprzedmiotowe. Być może tak jak tam napisano ten i ów nauczał, ale nie była to oficjalna doktryna tej wspólnoty.

3. Odpusty... Może napisze w poście niżej :)

No więc te odpusty....

Związane są z nauką o czyśćcu. Istnienie tego zasygnalizowane jest natomiast w drugiej (bodaj) Księdze Machabejskiej, kiedy mowa jest o modlitwie za zmarłych. Jeśli ma ona mieć sens, człowiek nie może być ani w piekle ani w niebie. Stąd pomysł...

Wydaje mi się, że nauka o czyśćcu wiąże się też bardzo silnie z nauką o Bogu sprawiedliwym. Ot, przykład. Złoczyńca zabija jakiegoś człowieka. Żałuje swojego czynu, przeprasza Boga, ale 4 godziny później sam umiera. Czy byłoby sprawiedliwe, gdyby zaraz trafił do nieba?

Właśnie z tego bierze się chyba przeświadczenie, że Bóg nie wpuści tak zaraz do nieba człowieka, który wprawdzie grzechu żałował, ale zła nie naprawił, nie odpokutował. Znam oczywiście przypowieść o najętych w różnych porach dnia. Pytanie: czy można o wszystkich ludziach powiedzieć, że „Pan ich nie najął”? Czy nie jest raczej tak, że niektórzy nie zamierzali pracować, a do pracy stawili się najpóźniej, jak tylko mogli? I stąd właśnie myśl, że człowiek, który umarł pojednany z Bogiem, ale który nie odpokutował zła na tym świecie, będzie mógł odpokutować je na progu wieczności.

Myślę, że ten problem można przedstawić tez nieco głębiej. Czyściec jest dla tych, którzy „nie wydoskonalili się w miłości”. Tak to zdaje się jest napisane w Katechizmie. Czyli?

Można nie czynić zła – choćby ze strachu przed kara – ale zła pragnąć. Ot, niejeden pobożny chrześcijanin zazdrości niewierzącym, że mogą sobie do woli pogrzeszyć i nie musza się przejmować żadnymi przykazaniami. Wierzą w Jezusa, nie czynią zła. Ale to zło ciągle wydaje im się pięknym, acz zakazanym owocem. Chętnie by go zjedli, ale się boją. Czy człowiek tak myślący powinien trafić do nieba? Przecież on się w tym niebie będzie strasznie męczył! Będzie wzdychał do zła, będzie żałował, że mu nie wolno, prawda? No i po to jest właśnie czyściec. Żeby człowiek dostrzegł, że dobro jest naprawdę atrakcyjne, a zło jest może i pięknie wyglądającym, ale tak naprawdę zgniłym jabłkiem...
Odpust to darowanie – częściowe lub całkowite – tej właśnie kary, mającej służyć oczyszczeniu człowieka. Proszę zwrócić uwagę na pewien ważny warunek jego uzyskania: wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu. Nawet powszedniego. No właśnie: nie przywiązanie do grzechu, czyli właśnie to zrozumienie, że zło naprawdę jest złem. Dopiero wtedy można uzyskać odpust zupełny. I nic dziwnego: ten kto to rozumie, nie musi się już w czyśćcu oczyszczać...

Tak bym to mniej więcej widział.