Religie świata o Jezusie

Nabi (prorok) (19, 30)

Jezus jest prorokiem. Rzeczywiście jest on kilkakrotnie wymieniany wraz z innymi prorokami. Podobnie jak wszyscy prorocy, Jezus miał do wypełnienia misje, skierowaną do konkretnych ludzi, a mianowicie do dzieci Izraela. Jezus jest jednak więcej niż prorokiem; jest także posłańcem.

Rasul (posłaniec)

Imię to występuje trzykrotnie. Rasul jest kimś większym, niż prorok; jest posłany, aby zanieść przesłanie, tak jak Archanioł Gabriel. Jezus ogłosił Ewangelie i dlatego jest rasul, tak samo jak Mojżesz, który ogłosił Torę i Mahomet, który ogłosił Koran.

Abd Allah (Sługa Boży)

Imię to oznacza przede wszystkim, że Jezus jest jednym z Bożych stworzeń, podległych Bogu. To określenie jest bardzo istotne, ponieważ pokazuje Jezusa, jako jednego z najlepszych muzułmanów. Ibn al-Arabi twierdzi, że Jezus jest pieczęcią świętości (patrz wyżej). Chrześcijanin nie może przestać myśleć o słudze (hebr. 'ebed), o którym mówi Izajasza, i o słudze (gr. doulos] z Listu do Filipian 2,7. Z punktu widzenia dialogu imię to nadane Jezusowi jest ważne, ponieważ ma ono głębokie znaczenie zarówno w islamie, jak i w chrześcijaństwie. Trzeba jednak pamiętać, że używane jest ono przede wszystkim w celu zaprzeczenia boskości Jezusa.

Ruh (Duch) (4,171)

Jezus jest Duchem od Boga (ruh min Allah) „O ludu Księgi! Nie przekraczaj granic w twojej religii i nie mów o Bogu niczego innego, jak tylko prawdę! Mesjasz, Jezus syn Maryi, jest tylko posłańcem Boga; i Jego Słowem, które złożył Maryi; i Duchem, pochodzącym od Niego. Wierzcie więc w Boga i Jego posłańców i nie mówcie: «Trzy!» Zaprzestańcie! To będzie lepiej dla was! Bóg-Allah — to tylko jeden Bóg! On jest nazbyt wyniosły, by mieć syna! Do Niego należy to, co jest w niebiosach i to, co jest na ziemi. I Bóg wystarcza jako opiekun!” (4, 171).

Jak można zauważyć, cały tekst stanowi ostrzeżenie przeciwko interpretowaniu tego imienia w nadmiernie chrześcijański sposób. Jak to ukazano wyżej, tytuł ten nadany jest Jezusowi, ponieważ narodził się On wskutek boskiego tchnienia w Maryje.

„I te, która zachowała swoją czystość... My tchnęliśmy w nią nieco z Naszego Ducha. I uczyniliśmy ją i jej Syna znakiem dla światów” (21, 19).

Również, aby wypełnić swoją misje, Jezus został umocniony przez Ducha Świętego (ruh al-kudus) (5,110).

Inne tytuły

Ibn Marjam (Syn Maryi) - 33 razy, z których 16 jest
użyte w połączeniu z Isa.
min al-mukarrabin (jeden z przybliżonych) (3, 45) wajih (wspaniały) (3, 45)
mubarak (błogosławiony) (19, 31)
kaul al-hakk (słowo Prawdy) (19, 34)

Dalsze refleksje

Może pojawić się pokusa, aby widzieć niektóre z określeń użytych w Koranie w odniesieniu do Chrystusa (Słowo, Duch...) jako wskazówki, „pierres d'attente”, w kierunku pełniejszego zrozumienia misterium Chrystusa. Niektórzy skłaniają się w tym kierunku (np. Giulio Basetti-Santi, „Il Corano nella luce di Cristo”, Bologna 1972 (tłum. ang. “The Koran in the Light of Christ: A Christian interpretation of the Sacred Book of Islam”, Chicago 1977).

Jest jednak w islamie formalne zaprzeczenie boskości Chrystusa, które bierze na siebie cały ciężar boskiego autorytetu, jakim cieszy się Koran w oczach muzułmanów. Jezus, o którym mowa w Koranie, pozostaje wiec uwarunkowany mentalnością muzułmańską i trudno będzie coś zmienić w tym względzie.

Nie można też uważać za punkt wyjścia fragmentów Ewangelii czy Nowego Testamentu w ogólności, gdzie potwierdzona jest boskość Chrystusa. W rzeczywistości islam utrzymuje, że prawdziwa Ewangelia (Al-Indżil) została przerobiona (często używanym terminem jest w tym przypadku tahrif, sfałszowanie), tak wiec każdy cytowany tekst mógłby być podejrzany.

Więcej na następnej stronie