Odmładzanie wiary

Około 30 tys. młodych ludzi przybyło właśnie do tego holenderskiego miasta, największego portu Europy, aby wspólnie od 28 grudnia 2010 do 1 stycznia 2011 modlić się o pokój. Wśród nich nie zabrakło naszych (z diecezji świdnickiej - przy.red.) młodych diecezjan. Młodzież, jej duszpasterze i katecheci z Kłodzka, Dzierżoniowa, Bielawy i Wałbrzycha wzięli udział w modlitewnych czuwaniach oraz dali świadectwo, że w Europie wciąż są chrześcijanie, a co ważniejsze: są młodzi zakochani w Chrystusie. Dla Holandii taki obraz Kościoła jest co najmniej egzotyczny.  – Od 40 lat nie widziałam tylu młodych ludzi w kościele! – wyznała ze łzami w oczach blisko 80-letnia staruszka po zakończeniu noworocznej modlitwy.

Być, aby poczuć Kościół

Wśród tłumów znaleźli się także alumni świdnickiego seminarium. – Dwa lata temu byliśmy w Brukseli, ze wspólnym wyjazdem do Poznania na ubiegłoroczne spotkanie było trochę gorzej, dlatego teraz determinacja była olbrzymia – wyjaśnia dk. Tomasz Krupnik. Dlaczego tak duża determinacja? – Trwają teraz nasze praktyki duszpasterskie, taki wyjazd to kolejna okazja, aby lepiej poznać Kościół, aby uczyć się go – dodaje dk. Tomasz.

A można było nauczyć się wiele. Kościół w Holandii to jedno wielkie wspomnienie pięknej przeszłości. Tylko wspomnienie – gdyż obecna sytuacja katolików nie jest zbyt ciekawa. Opustoszałe świątynie, laicki styl życia, bardzo liberalne prawo (dozwolona aborcja, eutanazja, zalegalizowana prostytucja i miękkie narkotyki), napływ imigrantów (głównie z krajów muzułmańskich), praktycznie brak powołań – to wszystko wyjaśnia wielkie zdziwienie mieszkańców Rotterdamu, gdy widzieli 30 tys. młodych ludzi zmierzających w stronę hal wystawowych Ahoy nie na koncert czy mecz, ale na modlitwę.

Ekumenizm w praktyce

Nieliczne wspólnoty katolickie to głównie imigranci, wraz ze swoją kulturą i językiem przywożą także swoją wiarę i, dzięki Bogu, nie chcą o niej zapomnieć. Tworzą wspólnotę, a jeśli w pobliżu nie ma parafii – wynajmują kościół, szukają księdza (najczęściej emeryta – takich w Holandii jest najwięcej) i… nawiązują kontakty ekumeniczne. W kraju, gdzie jest niemal tyle samo katolików co protestantów, taki krok nikogo nie dziwi. Razem można zrobić więcej dobrego. Właśnie z gościnności takiej grupy mieliśmy okazję skorzystać. Wijkpastoraat Oude Noorden zajmuje się wieloraką pomocą socjalną. W czasie naszego pobytu w Rotterdamie mieszkaliśmy właśnie w biurze tej organizacji; wspólnie zarządzają nią katolik – Paul i protestantka – Bärbel. Przekazali nam klucze do mieszkania, pokazali gdzie jest lodówka – widać działalność ekumeniczna uczy otwartości i zaufania.

Dlaczego lubię Taizé

Tyle o otoczeniu. Teraz istota. Mnie urzekła niezwykła prostota. Prostota wszystkiego – organizacji, modlitwy, sposobu bycia i zachowania. Mimo że było nas tak wielu, nie czuło się tłoku, hałasu, tłum nie męczył. Niesamowite wrażenie robił widok tylu tysięcy jedzących wspólnie posiłek czy milczących w czasie modlitwy. Cisza, która mówiła i która była modlitwą. Modlitwą wielu języków, narodowości, wyznań, ale rodzącą się z wiary szczerej i pokornej.

No i jeszcze niezapomniana noc sylwestrowa… w kościele. Przed północą modlitwa o pokój wraz z rodzinami, które nas gościły. A później wspólna radość z nadejścia nowego roku. Zabawy hiszpańskiej fiesty i nasz polonez pasowały jak ulał.

Podsumować te kilka dni spędzone w Rotterdamie można prosto – bilet: 300 zł, opłata za uczestnictwo: 50 euro, metro: wliczone w cenę pobytu. Przeżycie, wiara, modlitwa, doświadczenie wspólnoty – bezcenne. Oprócz chwil skupienia także niezwykła lekcja Kościoła. Wspólnoty różnorodnej, tak innej od tej, którą znamy na co dzień z naszych parafii. I możliwość dawania świadectwa. Wspomniana na początku staruszka nie mogła uwierzyć, że pięciu (tylu kleryków ze Świdnicy uczestniczyło w spotkaniu) tak młodych ludzi chodzących w sutannach chce zostać księżmi. Odmłodniały o 10 lat: staruszka i jej wiara. Moja zresztą też.