Wspólna deklaracja Papieża Jana Pawła II i abpa George'a Leonarda Careya

Listy ekumeniczne - Jan Paweł II, Watykan 05.12.1996 r.

publikacja 24.03.2006 15:41

Arcybiskup Canterbury, Jego Wielebność George L. Carey, reprezentujący Wspólnotę anglikańską, oraz Biskup Rzymu, Jego Świątobliwość Papież Jan Paweł II, po raz kolejny spotkali się w Rzymie na wspólnej modlitwie (5 grudnia 1996).

Świadomi, że w drugim tysiącleciu chrześcijaństwa, które dobiega już końca, dochodziło do podziałów, a nawet do otwartych konfliktów i walk między chrześcijanami, modliliśmy się gorąco o łaskę pojednania. Szczerze modliliśmy się o nawrócenie - nawrócenie do Chrystusa i nawrócenie ku sobie nawzajem w Chrystusie. Prosiliśmy o dar mądrości i mocy dla katolików i anglikanów, aby mogli poznać i wypełniać wolę Ojca. Dzięki temu możliwy będzie postęp na drodze do pełnej, widzialnej jedności, która jest Bożym darem i naszym powołaniem.

Dziękowaliśmy za to, że w wielu częściach świata anglikanie i katolicy, połączeni jednym chrztem, uznają się nawzajem za braci i siostry w Chrystusie i wyrażają to przez wspólną modlitwę, zgodne działanie i wspólne świadectwo. Jest to świadectwo komunii, w której - jak wiemy - mamy udział dzięki miłosierdziu Bożemu. Jest to też wyraz naszego przekonania, że jedność ta powinna osiągnąć pełnię zamierzoną przez Chrystusa.

Dziękowaliśmy zwłaszcza za ducha wiary w Boże obietnice, za niezłomną nadzieję i wzajemną miłość, inspirującą wszystkich, którzy służyli sprawie jedności między Wspólnotą anglikańską a Kościołem katolickim od czasu, gdy nasi poprzednicy - arcybiskup Michael Ramsey i papież Paweł VI - spotkali się i razem modlili. W kościele św. Grzegorza na wzgórzu Celio pamiętaliśmy z wdzięcznością o wspólnym dziedzictwie anglikanów i katolików, zakorzenionym w misji, którą papież Grzegorz Wielki powierzył św. Augustynowi z Canterbury, posyłając go do narodu angielskiego.

Od ponad 25 lat prowadzony jest nieustanny, skrupulatny dialog teologiczny na forum Międzynarodowej Komisji Anglikańsko-Rzymskokatolickiej (Anglican-Roman Catholic International Commision - ARCIC). Potwierdzamy oznaki postępu, zawarte w deklaracjach ARCIC I na temat Eucharystii oraz rozumienia posługi i święceń, które zostały w sposób miarodajny ocenione przez obydwie strony dialogu.

ARCIC II wydała kolejne deklaracje - na temat zbawienia i Kościoła, rozumienia Kościoła jako komunii oraz na temat zasad życia i wierności Chrystusowi, którymi chcielibyśmy się wspólnie kierować. Deklaracje te powinny być szerzej znane. Wymagają analizy, refleksji i odzewu.

Obecnie Międzynarodowa Komisja stara się osiągnąć większą zbieżność poglądów na temat władzy w Kościele. Bez porozumienia w tej dziedzinie nie osiągniemy pełnej, widzialnej jedności, do jakiej wspólnie dążymy. Także udzielanie święceń kapłańskich i biskupich kobietom w niektórych prowincjach anglikańskich coraz wyraźniej staje się przeszkodą dla pojednania i stwarza nową sytuację. Z tego względu na obecnym etapie naszej wędrówki może być wskazane przeprowadzenie kolejnych konsultacji na temat tego, jak ma się dalej rozwijać relacja między Wspólnotą anglikańską a Kościołem katolickim. Jednocześnie zachęcamy Międzynarodową Komisję do kontynuowania i pogłębiania dialogu nie tylko na temat kwestii związanych z naszymi obecnymi trudnościami, ale także we wszystkich tych dziedzinach, w których musimy dopiero osiągnąć pełne porozumienie.

Jesteśmy powołani, aby głosić Ewangelię, nalegając «w porę i nie w porę» (por. 2 Tm 4, 2). W wielu częściach świata anglikanie i katolicy starają się dawać wspólne świadectwo w obliczu narastającego sekularyzmu, apatii religijnej i zagubienia moralnego. Zawsze, gdy mogą zgodnie świadczyć o Ewangelii, powinni to czynić, ponieważ podziały między nami przesłaniają ewangeliczne orędzie pojednania i nadziei. Usilnie zachęcamy naszych wiernych, aby w pełni korzystali z możliwości, jakie już zostały im otwarte, na przykład w wydanym przez Kościół katolicki «Dyrektorium w sprawie realizacji zasad i norm dotyczących ekumenizmu» (1993 r.). Wzywamy ich do pokuty za błędy przeszłości, do modlitwy o łaskę jedności, do otwarcia się na przemieniającą moc Bożą oraz do współpracy na wszelkie stosowne sposoby na szczeblu lokalnym, krajowym i regionalnym. Modlimy się, aby przeważył duch dialogu, co przyczyni się do pojednania i zapobiegnie powstawaniu nowych trudności, pamiętając wszakże, iż jakiekolwiek działania mające znamiona prozelityzmu przeszkadzają naszemu wspólnemu świadectwu, i dlatego należy z nich zrezygnować.

Przygotowujemy się do obchodów roku 2000, tyle lat bowiem upływa od czasu, gdy Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami (por. J 1, 14). Jest to sposobność, by na nowo wyznać publicznie naszą wspólną wiarę w Boga, który tak bardzo umiłował świat, że zesłał swojego Syna, nie aby świat potępił, ale by świat został przez Niego zbawiony (por. J 3, 16-17). Zachęcamy anglikanów i katolików, a także wszystkich ich chrześcijańskich braci i siostry, aby w roku 2000 wspólnie modlili się, świętowali i dawali świadectwo. Zwracamy się do nich z tym wezwaniem w duchu pokory, świadomi, że wiarygodne świadectwo stanie się w pełni możliwe dopiero wówczas, gdy anglikanie i katolicy oraz wszyscy ich chrześcijańscy bracia i siostry osiągną pełną, widzialną jedność, zgodnie z modlitwą Chrystusa «aby wszyscy stanowili jedno, (…) aby świat uwierzył» (J 17, 21).

Rzym, 5 grudnia 1996 r.