Jego Świątobliwość Jan Paweł II, Biskup Rzymu i Papież Kościoła katolickiego, oraz Jego Świątobliwość Karekin I, Najwyższy Patriarcha i Katolikos wszystkich Ormian, na zakończenie swego uroczystego spotkania, które - jak są głęboko przekonani - ma doniosłe znaczenie dla bieżących relacji między Kościołem katolickim a Apostolskim Kościołem Ormiańskim, pokornie dziękują Panu i Zbawicielowi Jezusowi Chrystusowi za to, że pozwolił im spotkać się w Jego miłości, aby mogli razem się modlić, podjąć owocną dyskusję na temat wspólnego dążenia do pełniejszej jedności w Duchu Świętym oraz wymienić poglądy o tym, w jaki sposób ich Kościoły mogą skuteczniej świadczyć o Ewangelii w świecie zbliżającym się już do nowego tysiąclecia historii zbawienia.

Papież Jan Paweł II i Katolikos Karekin I uznają głęboką komunię duchową, jaka już ich łączy, podobnie jak biskupów, duchownych i świeckich wiernych ich Kościołów. Komunia ta jest zakorzeniona we wspólnej wierze w świętą i życiodajną Trójcę - wierze głoszonej przez apostołów i przekazywanej w ciągu stuleci przez licznych Ojców i Doktorów Kościoła oraz przez biskupów, kapłanów i męczenników, którzy szli ich śladami. Radują się z tego, że w ostatnim okresie rozwój kontaktów ekumenicznych i postęp w dysputach teologicznych, prowadzonych w duchu chrześcijańskiej miłości i partnerstwa, pozwolił usunąć wiele nieporozumień, będących dziedzictwem dawnych sporów i kontrowersji. Ten dialog i spotkania ukształtowały korzystny klimat wzajemnego zrozumienia i powrotu do głębszej duchowej komunii opartej na wspólnej wierze w Trójcę Świętą, przekazanej im przez Ewangelię Chrystusową i świętą Tradycję Kościoła. Papież i Katolikos wyrażają szczególną satysfakcję z wielkiego postępu, jaki ich Kościoły osiągnęły we wspólnym poszukiwaniu jedności w Chrystusie, wcielonym Słowie Bożym. Jest On doskonałym Bogiem w swoim bóstwie i doskonałym człowiekiem w swoim człowieczeństwie, zaś Jego bóstwo jest zjednoczone z człowieczeństwem w Osobie Jednorodzonego Syna Bożego, w unii rzeczywistej i doskonałej, bez pomieszania, bez zamiany, bez podziału i jakiejkolwiek formy rozłączenia.

Rzeczywistość tej wspólnej wiary w Jezusa Chrystusa i w tę samą sukcesję posługi apostolskiej była czasem przesłonięta i pozostawała nie znana. Czynniki językowe, kulturowe i polityczne przyczyniły się w ogromnej mierze do powstania rozbieżności teologicznych, których wyrazem była terminologia formuł doktrynalnych. Jego Świątobliwość Jan Paweł II i Jego Świątobliwość Karekin I wyrazili stanowcze przekonanie, że ze względu na zasadniczą jedność wiary w Boga i w Jezusa Chrystusa spory i godne ubolewania podziały, które były czasem konsekwencją różnych sposobów wyrażania tejże wiary, od momentu podpisania niniejszej deklaracji nie powinny już wpływać na życie i świadectwo dzisiejszego Kościoła. Z pokorą wyrażają przed Bogiem swoje ubolewanie z powodu tych sporów i kontrowersji oraz zdecydowaną wolę wymazania ze świadomości i pamięci swoich Kościołów wzajemnej niechęci, oskarżeń czy nawet nienawiści, jakie czasem powstawały w przeszłości i mogą jeszcze dziś kłaść się cieniem na prawdziwie braterskich i autentycznie chrześcijańskich relacjach między zwierzchnikami i wiernymi obydwu Kościołów, zwłaszcza w sytuacji, jaka rozwinęła się w ostatnim okresie.

Istniejąca już komunia między obydwoma Kościołami oraz nadzieja na odzyskanie pełnej jedności i konsekwentne dążenie do niej powinny stać się bodźcem do dalszych kontaktów, do bardziej regularnego i głębszego dialogu, który pozwoli uzyskać większe wzajemne zrozumienie i przywróci wspólnotę wiary i posługi.

Papież Jan Paweł II i Katolikos Karekin I udzielają swego błogosławieństwa i pasterskiego poparcia dla dalszego rozwoju istniejących już kontaktów oraz dla nowych form dialogu miłości między pasterzami i wiernymi, które zaowocują wspólnym działaniem na płaszczyźnie duszpasterskiej, katechetycznej, społecznej i intelektualnej.

Taki dialog jest szczególnie potrzebny w obecnym czasie, kiedy Kościoły, dając świadectwo o Ewangelii Jezusa Chrystusa, stają wobec nowych wyzwań, powstających jako konsekwencja gwałtownych przemian we współczesnym świecie, który ulega bardzo silnym wpływom skrajnego sekularyzmu oraz radykalnej sekularyzacji życia i kultury. Dialog ten wymaga ściślejszej współpracy, wzajemnego zaufania i większej troski o wspólne działanie. Wymaga przyjęcia postawy służby, która nie jest samolubna, ale wyraża obustronny szacunek dla wierności wszystkich chrześcijan wobec własnych Kościołów i tradycji. Papież i Katolikos apelują do duchowieństwa i wiernych świeckich, aby bardziej aktywnie i skutecznie współpracowali we wszelkich dziedzinach posługi oraz by stawali się twórcami pojednania, pokoju i sprawiedliwości, walcząc o rzeczywiste uznanie praw człowieka i ofiarnie wspomagając tych wszystkich, którzy na całym świecie cierpią i zaznają ubóstwa duchowego lub materialnego.

Jan Paweł II i Karekin I wyrażają szczególną troskę pasterską o lud ormiański: o tych, którzy żyją w swojej historycznej ojczyźnie, gdzie udało się znów przywrócić wolność i niepodległość dzięki ustanowieniu nowego, suwerennego państwa Armenii, o tych, którzy mieszkają w Nagornym Karabachu i potrzebują trwałego pokoju, a wreszcie o tych, którzy żyją w diasporze na całym świecie. Mimo wstrząsów i tragedii, zaznanych zwłaszcza w obecnym stuleciu, naród ten pozostał wierny apostolskiej wierze - wierze męczenników i wyznawców, wielu milionów bezimiennych chrześcijan, dla których Jezus Chrystus, wcielony Syn Boży i Zbawiciel świata, zawsze był i pozostaje fundamentem nadziei, a Jego Duch prowadzi ich przez stulecia. Wobec zbliżającej się 1700. rocznicy oficjalnego ustanowienia Kościoła w Armenii, niech Trójjedyny Bóg obdarzy ich szczególnym błogosławieństwem, aby mogli dążyć do pokoju i sprawiedliwości oraz z nową gorliwością świadczyć wiernie o Panu Jezusie Chrystusie.

Rzym, 13 grudnia 1996 r.