Wszyscy chyba znają tę scenę z lutego 2015 roku: szereg ubranych w pomarańczowe kombinezony mężczyzn klęczy nad brzegiem morza. Za nimi stoją ubrani w czarne stroje, zamaskowani terroryści z Państwa Islamskiego, którzy za chwilę poderżną bezbronnym gardła. Kadr pochodzi z filmu, który zbrodniarze nagrali w celu zastraszenia „ludzi krzyża”. Nie udało im się. Ten obraz stał się dowodem świętości 21 Koptów, którzy nie wyrzekli się swojej wiary, przebaczyli oprawcom i do końca modlili się do Boga, żeby dał im siłę. Ci ludzie dali świadectwo swojej wiary i w sposób najbardziej radykalny z możliwych oddali chwałę Bogu.

Nikt nie umiera za coś, do czego nie jest najgłębiej przekonany. Tak wielkie przekonanie przekonuje innych – oto siła i płodność chrześcijańskiego męczeństwa.

Ogromne mnóstwo

Publiusz Korneliusz Tacyt myślał o chrześcijanach to, co myślała większość społeczeństwa: że to najgorszego rodzaju sekta. Ten wybitny rzymski historyk, podobnie jak współcześni mu pisarze Swetoniusz i Pliniusz Młodszy, pisząc o wyznawcach Chrystusa, często używał łacińskiego terminu superstitio. Oznaczał on zgubny zabobon, zaraźliwy przesąd, obłęd, błąd – krótko mówiąc: karykaturę prawdziwej religii. Opinia ta opierała się na powszechnie krążących wówczas pogłoskach o tajemnych praktykach chrześcijan. Mówiono, że uprawiają kazirodztwo, kanibalizm i piją krew niemowląt. Były to pomówienia, a nieporozumienie wynikało stąd, że chrześcijanie nazywali siebie braćmi i siostrami, a w czasie niezrozumiałej dla postronnych liturgii spożywali „czyjeś” Ciało i Krew.