Głód, pragnienie, towarzysząca im tęsknota dają człowiekowi przestrzeń do przeformułowania, być może i przemianowania wartości dotychczas stałych i wystarczających. Odświeżają spojrzenie, wyostrzają zmysły, przetasowują myśli. A w dodatku poruszają wyobraźnię, która nierzadko zbacza z rozsądkowych torów. Zachęcają do tworzenia planów, zabezpieczeń na przyszły wypadek, czasem do składania przyrzeczeń i obietnic. 

Stan pragnienia, nieposiadania, odłączenia pozwala docenić to, czego akurat nam brakuje. Docenić, bardziej pokochać, podkolorować we wspomnieniach, mocniej wyczekiwać. Nawet, jeśli to, czego brakuje na co dzień bywa ostre, nieprzyjemne i wymagające. Ale nie krzywdzące.

Odkąd Bóg tchnął w nozdrza człowieka dech życia (1 Księga Mojżeszowa 2,7), a ten zdecydował się żyć w grzechu – wybrał sobie zarazem życie w wiecznym pragnieniu prawdy, czystości i miłości. I wolności od siebie samego, od brudnego i złego świata. Przeszywające odczucie braku, świadomość, że wszystko jest tylko marną namiastką, wypaczoną kopią tego, czym miało być naznacza teraz codzienność. Czai się wszędzie. Wyglądanie Wielkiego Lwa między narnijskimi drzewami i nienazwane tęsknoty dźwięków instrumentów znaczą mi drogę.

Jezus powiedział: „Ale kto napije się wody, którą ja mu dam, nigdy już nie będzie pragnął! Przeciwnie, woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wzbierającym ku życiu wiecznemu!” (Ewangelia Jana 4,14; wg Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu). Malowniczy obraz. Woda – jeden z symboli Ducha Świętego. Duch Święty stanie się źródłem przybliżającym do wieczności. Źródłem we mnie, w moim sercu i umyśle, w siedlisku pragnień rzeczy ziemskich i duchowych, chciwych pożądliwości i dążeń do życia w prawdzie, zepsutych nawyków i walki o czystość. Nigdy nie będę już pragnąć, bo żywa woda, jej źródło, Duch Święty, jest we mnie, uświęca moje życie, prowadzi mnie prosto do Ojca. Marność i gonitwa za wiatrem ustępuje miejsca życiu w obfitości Bożego błogosławieństwa. W obietnicy, że czeka mnie powrót do Stwórcy, że doskonałe życie dopiero się rozpocznie. 

Dlaczego więc opuszczam źródło wód żywych, próbując czerpać z dziurawych cystern, które nie potrafią zatrzymać wody? (Księga Jeremiasza 2,13). „Bo wiem, że nie mieszka we mnie nic dobrego, to jest – w mojej starej naturze. Mogę chcieć tego, co dobre, ale nie mogę tego wykonać! Bo nie czynię owego dobra, którego chcę, ale owo zło, którego nie chcę – je właśnie czynię! (…) Bo w moim wewnętrznym ja całkowicie zgadzam się z Torą Bożą, lecz w rozmaitych moich członkach dostrzegam jakąś inną „torę”, taką, która zmaga się z Torą w moim umyśle i czyni mnie niewolnikiem „tory” grzechu, działającej w rozmaitych moich członkach. Cóż za nędzne ze mnie stworzenie! Kto mnie wybawi z tego ciała zmierzającego do śmierci? Dzięki niech będą Bogu – On to uczyni, przez Jeszuę Mesjasza, Pana naszego!” (List do Rzymian 7,18-19.22-25, wg Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu).

Pan Jezus mnie wybawił, wybawia od starej natury, dwoistości pragnień, dążeń. Duch Święty jest we mnie źródłem żywej wody, nowego życia, uświęca w grzeszności. Gasi pragnienia – odnalezienia miejsca, bezpieczeństwa, sensu, prawdy, miłości, uwolnienia. Owocuje. Przyprowadza mnie do Jedynego. I zarazem budzi nowe pragnienia – życia w uwielbieniu, słuchania Jego głosu, głodu Słowa Bożego.

Będąc w oddaleniu dotkliwiej przekonuję się, że każda chwila bez Boga to samotna wyprawa na pustynię, z której samodzielnie nie wrócę. Boża łaska sięga aż do niebios (Psalm 36,6), czyli tam, gdzie już nie będę musiała niczego pragnąć, bo spod tronu Boga i Baranka wypływa rzeka wody żywota, czysta jak kryształ (Objawienie 22,1).

Artykuł pochodzi z kwartalnika "Warto" wydawanego przez Centrum Misji i Ewangelizacji Kościoła Ewangelicko Augsburskiego w RP