Udręka chrześcijan

Islamski ekstremizm

Główną siłą napędzającą prześladowania chrześcijan w pozostałych 9 państwach z pierwszej dziesiątki indeksu jest islamski ekstremizm. W mniejszym stopniu są to antagonizmy plemienne, zorganizowana korupcja oraz przestępczość.

Wszystkie te elementy występują w Iraku, który jest na 2. miejscu indeksu Open Doors. W kraju tym istnieją trzy grupy chrześcijan dotkniętych represjami: katolickie Kościoły wschodnie, w tym Kościół nestoriański, konwertyci wywodzący się z islamu oraz Kościoły protestanckie. W sumie wyznawcy Chrystusa stanowią 0,8 proc. społeczeństwa, czyli jest ich ok. 300 tys., muzułmanie zaś – 99 procent.

W Iraku dominują islamskie bojówki, których celem jest religijne oczyszczenie kraju i poddanie go szariatowi. Na to nakłada się brak praworządności i bezkarność rządu. W 2014 r. Państwo Islamskie ogłosiło kalifat na dużych obszarach północnego i zachodniego Iraku, które kontroluje. Na tych terenach wprowadza prawo szariatu. Chrześcijanie, a także wyznawcy innych religii zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Wielu zostało zabitych, uprowadzonych, skrzywdzonych fizycznie, na przykład poprzez gwałty i zmuszanie do małżeństw. Kościoły oraz budynki należące do chrześcijan są niszczone albo konfiskowane. Szok wywołał znaleziony dwa lata temu dokument, w którym podane są ceny za jazydzkie oraz chrześcijańskie kobiety – najwięcej kosztują dzieci od 1. do 9. roku życia. Ci, którzy przeszli z islamu na chrześcijaństwo, są karani śmiercią. Iracki parlament przyjął rok temu ustawę, na mocy której dzieci chrześcijan bez zgody rodziców mogą zostać zarejestrowane jako muzułmanie.

Wielką rolę w prześladowaniu chrześcijan odgrywa korupcja. Są oni uprowadzani dla okupu, nielegalnie zajmowane są ich domy i ziemia. Według danych pozarządowej organizacji „Bagdad naszym domem” od 2003 r. tylko w samym Bagdadzie zanotowano ponad 7 tys. przypadków naruszeń mienia chrześcijan.

Antagonizm plemienny

Na mapie prześladowań chrześcijan coraz więcej jest państw afrykańskich, leżących na południe od Sahary. W pierwszej pięćdziesiątce indeksu Open Doors jest ich aż 16. Przykładem może tu być Somalia – 7. miejsce w indeksie. Chrześcijan jest tam, w ponad 10-milionowej społeczności, ok. 100 tys., czyli mniej niż 1 procent. Główne źródła prześladowań to antagonizmy plemienne i islamski ekstremizm. Struktura społeczna Somalii jest plemienna, kwestia swobód obywatelskich, w tym wolności religijnej, w ogóle tam nie istnieje. Co więcej, antychrześcijańskie nastroje są jedną z cech struktury plemiennej tego kraju. Na to nakłada się rozwój islamskiego ekstremizmu. W kraju tym poza miastami rząd federalny nie ma żadnych wpływów. Wyznawcy Chrystusa są bezbronni wobec ataków wodzów plemiennych i islamskich terrorystów z bojówek Al-Shabaab, które są powiązane z Al-Kaidą. Z kolei w miastach urzędnicy dołączają do tych dwóch grup, licząc na profity (korupcja). Są przy tym całkowicie bezkarni.

Wyznawcy islamu są tak dominujący, że w ogóle nie biorą pod uwagę, że ktoś może wyznawać inną religię. Al-Shabaab ogłosiło publicznie, że „pragnie, by Somalia była całkowicie wolna od chrześcijan”. W konstytucji jest zapis, że islam ma status religii państwowej.

Właściwie jedyną grupą chrześcijan są tam obecnie osoby nawrócone z islamu. Ich sytuacja jest tragiczna. Najmniejsze podejrzenie o bycie chrześcijaninem prowadzi do publicznej egzekucji przez ścięcie głowy. Dlatego nawet w życiu prywatnym muszą ukrywać wiarę. Posiadanie jakichkolwiek materiałów o treściach chrześcijańskich może narazić ich na olbrzymie niebezpieczeństwo. Skala i zakres prześladowań wyznawców Chrystusa w Somalii prowadzi do stwierdzenia, że mamy do czynienia z ludobójstwem.