Mówienie językami

Duch Święty w żaden sposób nie może zająć miejsca naszego ducha, aby się modlić. On łączy się z naszym duchem i go napełnia. Na przełomie IV i V wieku jeden z Ojców Kościoła, Cyryl Aleksandryjski, tak wyjaśniał to ścisłe wewnętrzne współdziałanie ludzkiej osoby i Ducha Świętego: "Wszystko żyje dzięki wodzie: ona daje zieleń i życie. Z nieba spada woda z chmur. Jest zawsze taka sama, ale działa na tysiące sposobów.

Jedno źródło nawadnia cały ogród. Jeden i ten sam deszcz pada na całą ziemię. Staje się biały w lilii, czerwony w róży, fioletowy we fiołkach i hiacyntach, zmieniając się na niezliczoną ilość sposobów, zależnie od rodzaju rośliny. Inny jest w palmie, a inny w winorośli. Jednym słowem jest wszystkim - we wszystkich rzeczach, a jednak pozostaje jedną tylko formą i nigdy nie będąc niczym innym, tylko sobą - deszczem. Bo nie przez zmianę swojej natury deszcz staje się inny niż był pierwotnie, lecz przez przystosowanie się do natury rozmaitych roślin staje się dla każdej z nich odpowiadającym jej dobrem. Tak samo jest z Duchem Świętym".

Dar glosolalii jest więc w biblijnym ujęciu darem Ducha Świętego, wzbogacającym wnętrze człowieka, który nim się posługuje. Człowiek buduje swoją wiarę i relację z Bogiem, wyrażając w niezrozumiałej mowie to, czego nie sposób zrozumieć osobie postronnej. Kto językami mówi, siebie tylko buduje (1 Kor 14, 4). Im człowiek jest doskonalszy, im czystsze jego serce i dusza, tym lepszym może być świadkiem Jezusa Chrystusa. Tym lepiej może go w życiu wysławiać i uwielbiać.

Ktoś powiedział, że mówienie językami wydaje nam się jakby jąkaniem osoby, która pod wpływem Ducha Świętego usiłuje wypowiedzieć swoje nowe imię, tzn. tę pieśń pochwalną całkowicie oryginalną, którą według świadectwa Apokalipsy każdy z nas w doskonały sposób śpiewać będzie w niebie: A od tronu rozległ się głos mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy słudzy jego, którzy się go boicie, mali i wielcy. I usłyszałem jakby głos licznego tłumu i jakby szum wielu wód, i jakby huk potężnych grzmotów, które mówiły: Alleluja! (Obj 19,5-6).

Najważniejszą rzeczą, którą należy powiedzieć o darze mówienia językami jest to, iż chociaż jest on wynikiem szczególnej relacji z Bogiem - nie jest on konieczny do zbawienia. Nie należy czuć się chrześcijaninem drugiego gatunku tylko dlatego, że ów dar jest dla nas nieosiągalny lub niezrozumiały. Nie może on być traktowany jako wyróżnik stanowiący o podziale na "lepiej" i "gorzej" wierzących. Każdy dar Ducha Świętego, który nie jest wykorzystany dla budowania społeczności, który nie służy innym - zamiast błogosławieństwa staje się balastem.

Pisze o tym wyraźnie Apostoł Paweł: Choćbym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym. I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał całą wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym (1 Kor 13,1-2).

Boże błogosławieństwo spoczywa na człowieku, który nie tylko potrafi wypowiadać, choćby i w najcudowniejszy sposób treści wiary, ale tam, gdzie słowo staje się ciałem, obietnicą - pomocą, chęć - żywą miłością. Jezus przestrzega przed zbytnim optymizmem we własnych zasługach i umiejętnościach z pominięciem prawdziwego posłuszeństwa: W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie (Mt 7,22-23).


Artykuł pochodzi z kwartalnika "Warto" wydawanego przez Centrum Misji i Ewangelizacji Kościoła Ewangelicko Augsburskiego