List z Taizé 2002: Kochaj i powiedz to swoim życiem

Do wnętrza każdego człowieka Bóg tchnął duszę.¹⁶ Jest ona niewidzialna, tak jak niewidzialny jest Bóg. W niej rodzi się pragnienie komunii z Bogiem.¹⁷
Jak jednak urzeczywistniać taką komunię? Można spotkać Boga, realnie, w modlitwie, niezależnie od tego, czy modlimy się słowami, czy w milczeniu.¹⁸
Nic nie prowadzi do Boga tak bardzo, jak wspólna modlitwa podtrzymywana pięknym śpiewem.¹⁹
Pokój serca przychodzi, kiedy rozumiemy, że śmierć nie kładzie kresu komunii z Bogiem. Śmierć nie prowadzi w nicość, przeciwnie, otwiera przejście do życia wiecznego, gdzie Bóg przyjmie naszą duszę na zawsze.

Jeśli nawet są w nas wątpliwości, Duch Święty jest obecny, zarówno w dniach spokoju, jak i w chwilach pustki.
Czyż nie jesteśmy ewangelicznymi ubogimi? Nasza pokorna wiara wystarczy, by przyjąć Jego obecność.²⁰ I już samo pragnienie Jego obecności przywraca życie naszym duszom, tak na ziemi, jak i w wieczności.

Przypisy

1 "Kochaj i powiedz to swoim życiem": te słowa trzysta lat po Chrystusie napisał święty Augustyn, chrześcijanin z Afryki Północnej.

2 "Bóg nie może dawać niczego innego, jak tylko swoją miłość.": są to słowa myśliciela chrześcijańskiego z VII wieku, Izaaka z Niniwy. Doszedł do takiego wniosku po długim studiowaniu Ewangelii według świętego Jana i rozważaniu słów: Bóg jest miłością (1 J 4,8).

3 Bóg kocha każdego człowieka na ziemi, ale nie narzuca się, nikogo nie zmusza do miłości.

4 Miłość Boża, jak cenny skarb, została złożona w każdym z nas. Z tego skarbu może wytrysnąć siła współczującej miłości trwająca całe życie.

5 Wiele lat temu zrozumieliśmy, że część braci z naszej wspólnoty powinna dzielić życie najuboższych na półkuli południowej. Dlatego od dwudziestu siedmiu lat kilku braci jest w Bangladeszu. Opiekują się chorymi i niepełnosprawnymi. Zapraszają na posiłki najbiedniejszych. Pomagają małym szkołom dla dzieci najuboższych. Od początku trwają pełne zaufania spotkania z religijnymi muzułmanami.

6 Dar ze swego życia może prowadzić aż do zapomnienia o sobie samym dla innych. W Taizé od ponad czterdziestu lat siostry zakonne pomagają w przyjmowaniu gości. Z wrażliwością i zrozumieniem słuchają dziewcząt. Ich służba jest tak autentyczna, że mówimy: te kobiety są ewangelicznym skarbem.

7 Chrystus nie przybył na ziemię, by tworzyć nową religię, ale żeby ofiarować każdej ludzkiej istocie komunię w Bogu. W Bożym sercu ta komunia, jaką jest Kościół, nie może być podzielona. Dlatego ważne jest, by Kościół niepodzielony, jeszcze ukryty, ale istniejący w Bogu, stawał się dostrzegalny.

8 Pokój na ziemi zaczyna się w nas samych. Już w IV wieku święty Ambroży z Mediolanu mówił: "Zacznijcie dzieło pokoju w sobie, byście sami napełnieni pokojem mogli nieść pokój innym."

9 W pierwszych latach istnienia naszej wspólnoty, starając się odpowiadać dzień po dniu na wezwanie Chrystusa, byliśmy świadomi wahań, jakie mogłyby się w nas pojawić, i zastanawialiśmy się: jak uda się nam wytrwać w tym powołaniu? Powoli rozumieliśmy, że moc Ducha Świętego wystarczy, aby podtrzymać powołanie w ciągu całego życia. I stało się oczywiste, że nie moglibyśmy zostać wierni naszemu powołaniu, gdybyśmy nie podjęli zobowiązania na całe życie.

10 Olivier Clément, prawosławny teolog, napisał słowa, które są dla nas wsparciem: "Zaufanie jest w Taizé słowem kluczowym. Spotkania, przygotowywane przez wspólnotę w Europie i na innych kontynentach, stanowią etapy "Piekgrzymki Zaufania przez Ziemię". Słowo zaufanie należy chyba do słów najskromniejszych, najprostszych, ale zarazem najistotniejszych. W zaufaniu zawarta jest tajemnica miłości, tajemnica komunii i w końcu, tajemnica Boga." (Taizé, szukanie sensu życia)

11 W naszej wspólnocie wiemy, że prostota i dobroć serca są niezbędne. Zapewne są jednym z najczystszych odblasków piękna komunii.

12 1 P 2, 21-25.

13 Możemy zostać uwolnieni od tego, co nam ciąży, w rozmowie z kimś, kto ma, płynący z wiary, dar głębokiego rozeznania serca i kto może z dobrocią nas wysłuchać. W takiej rozmowie dana jest nam pewność przebaczenia.

14 Zobacz J 15, 11 i Łk 10, 21.

15 "Radość w Panu jest waszą siłą" (Neh 8, 10).

16 Zobacz Rdz 2, 7.

17 W Piśmie Świętym to samo słowo może oznaczać "duszę" i "pragnienie". Dusza ludzka ma w sobie pragnienie Boga: "Dusza moja pragnie Boga" (Ps 42, 3), "Dusza moja pożąda Ciebie w nocy" (Iż 26, 9). Bóg zaspokaja pragnienie człowieka: "Kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie" (Ap 22, 17).

18 Zwykłe pragnienie komunii z Bogiem już jest modlitwą. Święty Augustyn napisał takie słowa: "Pragnienie Boga już jest modlitwą. Jeżeli chcesz się nieustannie modlić, nigdy nie przestawaj pragnąć... Modlić się za pomocą wielu słów, to nie znaczy, jak sądzą niektórzy, modlić się długo... Usuńmy więc z modlitwy liczne słowa, ale módlmy się dużo w ciszy serca." Święty Augustyn napisał także: "Jeżeli pragniesz poznać Boga, już uwierzyłeś."

19 Są ludzie, dla których piękno muzyki, słuchanej w kościele lub w swoim pokoju, jest wsparciem kontemplacyjnego oczekiwania.

20 Podczas ostatniego spotkania z Janem XXIII byliśmy we trójkę z braćmi Maxem i Alainem. Było to w 1963 roku, na krótko przed jego śmiercią. Podczas rozmowy papież tłumaczył nam, jak podejmuje czasami decyzje modląc się: "Rozmawiam z Bogiem... Och, bardzo pokornie, och, zupełnie zwyczajnie." W tym samym czasie bracia z naszej wspólnoty zaczęli jeździć do krajów Europy Wschodniej, żeby odwiedzać chrześcijan. Jeździliśmy tam, żeby słuchać, żeby być przy tych, którzy przechodzą trudne próby, żeby lepiej zrozumieć wiarę prawosławną. A teraz jesteśmy ogromnie wdzięczni, że możemy przyjmować tylu młodych prawosławnych. Z radością rozumiemy, że jedną z tajemnic duszy prawosławnej jest modlitwa otwarta na kontemplację.