Bóg zawsze kocha

2 Zawsze każdy może uczynić swoją tę prostą modlitwę, mówiąc i powtarzając w sercu: „Jedynie w Bogu spokój znajduje ma dusza” (Psalm 62, 2).

3 W drugim wieku po Chrystusie, człowiek pełen wiary, Ireneusz z Lyonu, miał jasną pewność tej komunii w Bogu. Pozostawił takie zdania: „Chwałą Boga jest człowiek żyjący. Życie człowieka jest kontemplowaniem Boga.”

4 Zob. Ewangelia wg św. Jana 14, 16-20.

5 Nawet, jeśli czasami zdarza się, że obecność Ducha Świętego staje się mniej wyczuwalna, zawsze znajdujemy w Nim wsparcie i pociechę, którymi Bóg chce przepoić nasze życie. Czyżbyśmy mogli zapomnieć o obecności Ducha Świętego w nas? Kiedy się na Nim oprzemy, odnajdziemy Go, gdziekolwiek jesteśmy, w domu, w pracy, w życiu wypełnionym działaniem...

6 Można to dostrzec w Ewangelii, gdzie spotykamy człowieka, który mówi do Chrystusa: „Wierzę”, ale zaraz dodaje: „Zaradź memu niedowiarstwu” (Ewangelia wg św. Marka 9, 24).

7 Ewangelia wg św. Jana 14, 1.

8 Zob. List do Koryntian 13, 2.

9 Zob. Księga Barucha 5, 1-9.

10 Radość, która zdejmuje ciężar z serca, jest jednym z darów Ducha Świętego w nas (zob. List do Galatów 5, 22). Radość umie się zachwycać. Umie dostrzec przejawy poezji w każdej porze roku, zarówno w dniach pełnych jasności, jak i podczas ściętych mrozem zimowych nocy.

11 W Piśmie Świętym nadzieja nie jest tworem wyobraźni, jest ona zakorzeniona w obecności Boga, której nigdy nie zabraknie: „Ja mam wobec was – mówi Pan – zamiary pełne pokoju, a nie zguby, by zapewnić wam przyszłość, jakiej oczekujecie” (Księga Jeremiasza 29, 11). Ta nadzieja jest pewnością: „Bo z pewnością przyszłość istnieje, nie zawiedzie cię twoja nadzieja” (Księga Przysłów 23, 18). Nowy Testament idzie jeszcze dalej, kiedy mówi o nadziei, jako o czymś, co właśnie się urzeczywistnia: „nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (List do Rzymian 5, 5).

12 W ciągu wieków chrześcijanie podzielili się na wiele sposobów. Czy my dzisiaj, nie zwlekając, zrobimy wszystko, aby żyć we wzajemnej komunii? Wezwanie do tego, by chrześcijanie pojednali się między sobą, przez lata przyczyniało się do pogłębiania dialogu oraz wymiany myśli i doświadczeń. Ale samego pojednania nie można odkładać aż do końca czasów. Jak nigdy dotąd pilnie trzeba wejść na drogę, jaką Chrystus otworzył w Ewangelii: „najpierw idź i pojednaj się” (Ewangelia wg świętego Mateusza 5, 24). „Najpierw idź”, mówi Jezus, nie mówi: „Odłóż na później!”

Jest dziś wielu mężczyzn, kobiet, młodych ludzi, głęboko świadomych tego przynaglenia do niezwłocznego pojednania. W marcu 2002 papież Jan Paweł II wzywał do „ekumenizmu świętości, który doprowadzi nas w końcu do pełnej komunii”. Później, w październiku 2002, papież i patriarcha Teoktyst z Rumunii napisali wspólną deklarację, w której podkreślają „swoje zaangażowanie w modlitwę i pracę dla osiągnięcia pełnej widzialnej jedności wszystkich uczniów Chrystusa. Naszym celem i naszym gorącym pragnieniem jest pełna komunia, która nie będzie absorpcją, ale komunią w prawdzie i miłości.”

13 Czterdzieści lat temu człowiek, który z pewnością najsilniej wpłynął na naszą Wspólnotę z Taizé, papież Jan XXIII, umiał znaleźć słowa, które ponaglają, by nie zatrzymywać się, lecz odważnie wypełniać swoje zadanie, między innymi powiedział takie zdanie: „Kościół woli raczej sięgać po lekarstwo miłosierdzia, niż grozić bronią surowości.”