Ten skarb przechowujemy w glinianych naczyniach (2 Kor 4,7)

EWANGELIA: J 17,20-26

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Nie proszę jedynie za nimi, ale także za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we Mnie. Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, żeby i oni byli w nas, aby świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. Obdarowałem ich chwałą, którą Mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy, Ja w nich, a Ty we Mnie. Aby doskonalili się w jedności, żeby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i umiłowałeś ich tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby ci, których Mi powierzyłeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby oglądali Moją chwałę, którą Mi dałeś, ponieważ umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy, świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, że Ty Mnie posłałeś. Objawiłem im Twoje imię i będę objawiał, aby miłość, którą Mnie umiłowałeś, była w nich i abym Ja był w nich. Oto Słowo Pańskie.

HOMILIA

Albowiem nieznaczny chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały (2 Kor 4,17). W wierszach poprzedzających te słowa Apostoł Paweł krótko i jakby mimochodem przedstawia, czym jest ten chwilowy ucisk. Podaje, że zewsząd jest uciskany, że jest zakłopotany (w. 8), prześladowany, powalony (w. 9), zawsze śmierć Jezusa na ciele swoim nosi (w. 10). Słowo „ucisk” opisuje więc całokształt życia Apostoła.
Dokładniejszy opis tego życia znajdujemy w 2 Kor 11,23-33. Jego życie to wielokrotne uwięzienia, chłosty, trudy podróży po lądzie i morzu. Wiele razy groziła mu śmierć. Najbardziej dotkliwy był jednak ból z powodu „intryg fałszywych braci”. A i sami Koryntianie również przysporzyli Apostołowi niemało kłopotów i zranili go dotkliwie czyniąc uwagi pod adresem jego wyglądu zewnętrznego, rzekomego niedotrzymywania słowa, niedostatków w sztuce wygłaszania mów. Kwestionowano wagę jego służby apostolskiej. Żądano od niego nawet listów uwierzytelniających.
To wszystko - a więc całe swoje życie od chwili nawrócenia - nazwał Apostoł „nieznacznym chwilowym uciskiem, który przynosi przeogromną obfitość wiekuistej chwały”.
Dzieje życia Apostoła Pawła i jego pojmowanie teologicznego znaczenia swojego życia wpisują się dobrze w dzieje Izraela. Zarówno starotestamentowy, jak i nowotestamentowy Izrael niejednokrotnie doznawał ucisku. Burzona była Jerozolima, Lud mordowany, uprowadzany w niewolę i rozpraszany. Na przestrzeni historii chrześcijaństwa wielokrotnie zdarzały się okresy burzenia kościołów chrześcijańskich, a śmierć za wiarę w Jezusa wybrały tysiące Jego uczniów. W XX wieku zniszczono dziesiątki tysięcy cerkwi prawosławnych w Rosji, Białorusi, Ukrainie, w Azji Mniejszej. Śmierć męczeńską za wiarę poniosło kilka milionów ludzi.
Niejednokrotnie w takich właśnie chwilach w sercach wielu ludzi powstawało pytanie, gdzie jest Bóg Twój? (Ps 42,4).
Myśl o „wspanialej chwale, która przypadnie” Izraelowi (Iz 33,21) wypowiada prorok Izajasz w czasie, gdy rabusie pustoszą Ziemią Obiecaną (Iz 33,1). W kraju okrytym żałobą, w chwili gdy grzesznicy w Syjonie zlękli się (Iz 33,9.14) prorok zapewnia, że Króla w jego piękności ujrzą twoje oczy, twoje oczy zobaczą też Jeruzalem, siedzibę bezpieczną (Iz 33,20).
Pewność „wspanialej chwały” jest możliwa dzięki Golgocie i Zmartwychwstaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. On jest tym Królem, którego piękno miały ujrzeć oczy Izraelity czasów proroka Izajasza i każdego czasu. On daje swoim uczniom chwałę, którą otrzymał od Ojca (J 17,22).
Do tych, którzy odważają się zaliczać do uczniów Chrystusa, do Nowego Izraela, należy skierować pytanie, czy postępują tak, jak przystoi na ich powołanie (Ef 4,1). W Ef 4,1-6 znajdujemy właściwie cały program pracy ekumenicznej. Czy chrześcijanie są zdolni, by odnosić się do siebie nawzajem z wszelką pokorą i łagodnością z cierpliwością znosząc jedni drugich w miłości (Ef 4,2)? Czy są zdolni do wsłuchiwania się w racje partnera uważniej niż we własne racje? Do takiego postępowania zobowiązuje wiara w Jednego Boga i jeden chrzest. Jest to bowiem postępowanie, którego wzorem jest życie Jezusa Chrystusa.

Abp Jeremiasz
Prezes Polskiej Rady Ekumenicznej

Modlitwa powszechna (przyczynna)