Sok wrażliwości

Nie ma jej na liście składników owocu ducha. Ale pulsuje gdzieś w głębi, jak sok w krzewie winnym. Bo czy można kochać, nie będąc wrażliwym? Przeżywać radość, doświadczać pokoju, bez żywej więzi z Najwrażliwszym? Być cierpliwym, uprzejmym, dobrym, nie będąc świadomym potrzeb innych? I Bóg, i bliźni chorych na znieczulicę niewiele obchodzą. Miłość do Stwórcy i do stworzenia wymaga wrażliwości.

Może gdyby Paweł pisał wspólnie z Janem, apostolski opis duchowego grona byłby szerszy? Jan odczuwał i widział więcej niż pozostali uczniowie. Pierwszy uwierzył w zmartwychwstanie, choć nie wszedł pierwszy do pustego grobu (Ewangelia Jana 20, 8). Szepnął: „Pan jest”, gdy Zmartwychwstały pojawił się nad Morzem Tyberiadzkim (Ewangelia Jana 21,7). To jemu, patrzącemu sercem, apostołowi miłości, Bóg ukazał eschatologiczne obrazy na wyspie Patmos.

Zadziwiające, jak podobnie patrzył Zachariasz, nadwrażliwiec Starego Testamentu. Widział jeźdźców na koniach takiej maści jak te, których dosiadali jeźdźcy Apokalipsy (Księga Zachariasza 1,8; Apokalipsa Jana 6,4). Oglądał dwóch świadków czasów ostatecznych (Księga Zachariasza 4,3), tak jak widział ich Jan (Apokalipsa Jana 11,4). Zachariasz prorokował: „A gdy ktoś zapyta: Cóż to za rany masz na piersi? Wtedy odpowie: To są rany, które mi zadano w domu moich przyjaciół” (Księga Zachariasza 13,6); Jan wspierał się o pierś Jezusa na krótko przed Jego męczeńską śmiercią (Ewangelia Jana- 13,23). Obydwaj zapowiedzieli płacz żalu i skruchy tych, którzy późno rozpoznają Mesjasza. Prorok wołał w imieniu Pana: „Wtedy spojrzą na mnie, na tego, którego przebodli, i będą go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka, i będą gorzko biadać nad nim, jak gorzko biadają nad pierworodnym” (Księga Zachariasza 12,10). Apostoł widzi: „Oto przychodzi wśród obłoków i ujrzy go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi” (Apokalipsa Jana 1,7).