Nie sakrament, lecz urząd

Ordynowany duchowny ewangelicki jest Minister Verbi Divini - "sługą Słowa Bożego", któremu przysługuje tytuł "ksiądz". W XVI - wiecznej Polsce duchowni ewangeliccy potocznie nazywani byli ministrami.

Powołanie przez ordynację poprzedzają następujące etapy: "electio" - wybór (Konsystorz dopuszcza do ordynacji na diakona i księdza, Synod wybiera biskupa), "examinatio" - (Kościelna Komisja Egzaminacyjna przeprowadza egzamin kandydata na duchownego), "ordinatio" (consecratio) - ustanowienie, powołanie, wyświęcenie.

Urzędy kościelne (proboszcza i biskupa) są kadencyjne, w Kościele Ewangelicko-Augsburskim (luterańskim) w RP, trwa ona 10 lat. Proboszcz jest pasterzem swojej parafii ("pastor"), jest on duchowym zwierzchnikiem parafii i wszystkich księży parafialnych, a na mocy ordynacji jest on sługą Chrystusa i Jego Kościoła, czuwającym nad zachowaniem czystości zwiastowania Słowa Bożego, nauki Kościoła, moralności i czystości chrześcijańskiej, oraz krzewieniem życia religijnego w parafii. Zastępcą lub pomocnikiem w tych obowiązkach jest proboszcz pomocniczy lub wikariusz. Na mocy prawa kościelnego proboszcz administruje parafią i razem z Radą Parafialną odpowiada za gospodarkę parafialną. W przypadku braku proboszcza w danej parafii, Konsystorz Kościoła (organ wykonawczy Synodu Kościoła, na czele którego stoi Biskup kościoła jako prezes) powołuje na to stanowisko do czasu wakansu administratora.

Biskupi przewodniczą całemu Ludowi Bożemu i służbie posługiwania Słowa Bożego i Sakramentów. Sprawują także urząd dozorujący (episkope) w diecezji lub w całym Kościele, aby Słowo Boże było wiernie i czysto zwiastowane, a Sakramenty Święte były w kościele sprawowane i udzielane zgodnie z ustanowieniem Bożym. Urząd biskupi sprawuje funkcję przekazywania powołanym następcom urzędu duchownego, a także władzy sądowniczej w Kościele. "Pasterzem pasterzy" (Pastor pastorum) jest wybrany przez Synod Kościoła - Biskup Kościoła, któremu podlegają wszystkie jednostki organizacyjne Kościoła - niektóre kościoły luterańskie używają w stosunku do Biskupa Kościoła tytułu Arcybiskup np. w Szwecji. Strojem liturgicznym ewangelickiego duchownego jest czarna toga z białą befką. Befka rozłożona oznacza duchownego luteranina, połączona - reformowanego, zeszyta do połowy - unijnego. Metodyści nie używają befki, a używanie togi nie jest obligatoryjne. W Danii zamiast befki używana jest biała kryza. Luteranie skandynawscy używają jako stroju liturgicznego białej alby ze stułą w odpowiednim kolorze liturgicznym, a do nabożeństwa eucharytycznego także ornatu.

W Polsce duchowni używają zarówno czarnej togi, jak i białej alby ze stułą. Tradycją lokalną jest także zakładanie na czarną togę z befką, alby śląskiej. Wyróżnikiem biskupa jest noszony przez niego krzyż oraz toga z fioletowymi wyłogami lub fioletowa wstążka przy albie.