Nie sakrament, lecz urząd

Kapłaństwo w ewangelicyzmie nie jest sakramentem, lecz sprawowanym na mocy powołania urzędem posługi w Kościele. Uznając biblijną naukę o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących (1 P 2,5.9) powołanych poprzez Chrzest Święty, Kościół powołuje tych, którzy w zgromadzeniu wierzących sprawować mają to kapłaństwo w sposób szczególny przez posługę Słowa i Sakramentów (ministerium docendi evangelium et porrigendi sacramenta).


Urząd duchowny sprawowany jest z powołania Jezusa Chrystusa – Głowy Kościoła, jako zwiastowanie Słowa Bożego oraz sprawowanie Świętych Sakramentów (Mt. 28,18-29; J. 20,21-23; Dz. 1,8). Celem ustanowienia urzędu duchownego jest budowanie żywego Kościoła przez działanie Ducha Świętego. Ze względu na różnorodność darów Duch Św. (1 Kor. 12,1-13) urząd duchowny wykonuje różne posługi: biskupa, prezbitera, diakona (1 Kor. 12,20; Ef 4,11; 1 Tm. 3,8.12.5.1; Tyt. 1,7-9; Rz. 10,1). Powołanie na każdy z trzech stopni urzędu duchownego następuje przez osobną ordynację, czyli wyświęcenie (ustanowienie), lub konsekrację (poświęcenie). Jan Kalwin (Inst. IV,3,4 in.) rozróżnia cztery urzędy w Kościele: nauczyciela, pasterza, starszego i diakona.


Duchownemu ewangelickiemu ordynowanemu na prezbitera przysługuje tytuł "ksiądz", np. ksiądz wikariusz, ksiądz proboszcz, ksiądz biskup. "Sukcesja Apostolska" rozumiana jest jako sukcesja wiary i nauki apostolskiej (succesio fide), a przez niektóre kościoły ewangelickie (w tym także Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP) również, jako sukcesja wkładania rąk (hira teuma) połączona z modlitwą o Ducha Świętego przez biskupa i pozostałych duchownych.

Niektóre kościoły na określenie stanowiska zwierzchnika diecezji (biskupa diecezji), lub kościoła krajowego (Biskupa Kościoła), używają tytułu senior diecezji i superintendent. Zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP pełni stanowisko superintendenta z tytułem biskupa. Większość kościołów ewangelickich, nie znajdując teologicznych przeszkód, ordynuje na urząd duchownego także kobiety. Konfesja Augsburska (C.A. art. XIV) mówi: "O urzędzie kościelnym naucza się, iż nikt w Kościele nie powinien publicznie nauczać, ani wygłaszać kazań, ani udzielać sakramentów, jeżeli nie został we właściwy sposób powołany" (rite vocatus). Luteranie uznają (Apol.C.A. art. VII), iż duchowny jest "reprezentantem osoby Chrystusa" (Representant Christi Personam), sprawując urząd Kościoła zwiastowania Słowa Bożego i udzielania Sakramentów Świętych czyni to "w miejsce i w zastępstwie Chrystusa" (Christi vice et loco porrigunt).