Młodzi na krańcu Europy

Tomasz Wardzała: Na przełomie roku bracia zapraszają młodych z całej Europy, aby razem z nimi zastanowić się nad budowaniem pokoju. Czy tak naprawdę młodzież może coś w tej sprawie zrobić?

Brat Marek: – W pierwszej chwili wydaje się, że młody człowiek jest bezsilny wobec przemocy, wobec tylu niepokojów na świecie. Dla chrześcijanina powinno to być wyzwaniem, bo w Ewangelii czytamy o pokoju. Budowanie go jest zadaniem dla nas na każdy dzień. Brat Roger mówił o tym w Lizbonie wielokrotnie. Zwracał jednak uwagę, że moc budowania pokoju wypływa z wnętrza człowieka i najpierw jest potrzebny wewnętrzny pokój. Angażowanie się w sprawy pokoju to najpierw wyciszanie swojego serca. Potem można działać wokół siebie, w swoim środowisku. W Lizbonie próbowaliśmy mówić o pokoju jako o czymś bardzo konkretnym, a nie o jakiejś niedostępnej idei.

W jaki sposób Polacy mogą odpowiedzieć na apel brata Rogera, aby budować pokój?

– Polacy, podobnie jak Portugalczycy, to naród, którego korzenie bardzo głęboko tkwią w Ewangelii. Podczas tego spotkania okazało się, że jesteśmy do siebie bardzo podobni. Tylko w Lizbonie i tylko w Polsce w czasie Europejskich Spotkań Młodzieży wszyscy uczestnicy goszczeni byli w rodzinach.

Lizbona, położona na krańcu Europy, oblana Atlantykiem, po raz pierwszy gościła uczestników.

– Zaproszenie z Lizbony leżało u nas w Taizé już od dawna, ale baliśmy się wyruszać w tak daleką drogę. Jeszcze na parę minut przed podjęciem ostatecznej decyzji moi współbracia pytali mnie, czy Polacy na pewno przyjadą. Odpowiedziałem, że tak. I przyjechali. Okazali się odważni. Trzeba tu też wspomnieć o gościnności Francuzów, gdzie Polacy mogli spędzić dwie noce: w drodze do Lizbony i wracając potem do siebie.

Co powinno zostać w sercach młodych po spotkaniu?

– Bardzo nas cieszy, gdy słyszymy, że młodzież po powrocie podejmuje odpowiedzialność za swoje wspólnoty