Ekumeniczna modlitwa za miasto

Idea modlitwy za miasto i region

Jako chrześcijanie różnych denominacji wierzymy, że nie znaleźliśmy się w tym miejscu (mieście, regionie) przypadkowo. Jest to nasze „miejsce wygnania” za które powinniśmy się modlić i w którym mamy ogłaszać Dobrą Nowinę o zbawieniu w Imieniu Pana Jezusa Chrystusa. Wierzymy też, że powinniśmy walczyć z duchowymi zwierzchnościami i mocami o władzę nad naszym miastem. Jesteśmy zachęceni słowami z Księgi Jeremiasza: „Starajcie się o pomyślność miasta, do którego skazałem was na wygnanie, i módlcie się za nie do Pana, bo od jego pomyślności zależy wasza pomyślność!” (Jr 29,7 tłum. Biblii Warszawskiej)

Chcemy być wierni poleceniu skierowanemu do Tymoteusza (a zarazem do wszystkich wierzących) przez Św. Pawła: „Zalecam więc przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władze, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne z całą pobożnością i godnością” (1 Tm 2,1-2. tłum. Biblii Tysiąclecia)

Wierzymy, że prawdą są słowa naszego Pana Jezusa Chrystusa: „Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,19-20 tłum. Biblii Tysiąclecia)

Modlitwa za miasto i region jest przede wszystkim czasem uwielbienia naszego Pana Jezusa Chrystusa. W tej modlitwie polecamy nasze miasto i region, władze wojewódzkie i samorządowe, ludzi posługujących w Kościele (księży, pastorów, starszych i liderów społeczności chrześcijańskich).
Obejmujemy także modlitwą potrzeby ludzi wypowiadane w czasie zgromadzenia.

Ważną częścią spotkania jest też możliwość wymiany informacji o wydarzeniach przygotowywanych wspólnie lub samodzielnie przez różne denominacje (koncerty, konferencje, ewangelizacje itp.).

Spotykamy się co najmniej raz w miesiącu, ciesząc się również możliwością umacniania i pogłębiania naszych relacji.


Historia modlitwy za miasto i region
(świadectwo Beaty i Adama Dylus)

Nie wierzymy w przypadki. Wydaje nam się, że Bóg stawiając ludzi w konkretnych miejscach i konkretnym czasie, często komunikuje swoją wolę i powierza szczególne zadania do wykonania.

My również od pewnego czasu byliśmy stawiani w zróżnicowanych denominacyjnie środowiskach. Mamy przyjaciół w różnych kościołach, jeden z naszych synów chodził do klasy z synem pastora, wychowawczynią naszej córki była żona innego pastora. Te kontakty zawsze nas wzajemnie budowały.

Już wtedy podejmowaliśmy wspólnie pierwsze działania (wtedy jeszcze o znaczeniu lokalnym), aby zamanifestować naszą wiarę i sprzeciwiać się różnym niebiblijnym praktykom (np. radykalnie protestowaliśmy i nie zezwalaliśmy na uczestnictwo naszych dzieci we wróżbach andrzejkowych).

Jednocześnie coraz bardziej pragnęliśmy, aby chrześcijanie w naszym mieście mogli się spotykać na wspólnej modlitwie. Brakowało nam jednak szerszych relacji z innymi chrześcijanami. Dlatego też od wielu lat modliliśmy się o możliwość wspólnych spotkań modlitewnych.

Pewien przełom nastąpił w roku 2002, kiedy w katowickich kinach przeprowadzano ewangelizację filmem „Jezus” (12-17 listopada 2002 r.). Dało to wspaniałą okazję do współpracy międzydenominacyjnej. Wtedy też poznaliśmy wspaniałego księdza rzymskokatolickiego – ks. Adama Pradelę, który współpracował z pastorami różnych społeczności w jak najszerszym wykorzystaniu filmu „Jezus” w pracy ewangelizacyjnej. W czasie Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan ten ksiądz przedstawił nas pastorowi metodystycznemu - Andrzejowi Malickiemu, który, jak się okazało nosił w swoim sercu to samo pragnienie zjednoczenia chrześcijan miasta na wspólnej modlitwie.