Sami o sobie

Podstawowe zasady reformacji

We wszystkich Kościołach reformowanych na świecie są żywe i konsekwentnie przestrzegane do dziś podstawowe zasady Reformacji: sola gratia, sola fide, sola scriptura (te trzy wspólne z luteranami) oraz soli Deo gloria i ecclesia reformata semper reformanda. One warunkują naukę, organizację i życie całej społeczności, jakkolwiek żaden z Kościołów reformowanych nie uważa konfesji za coś zamkniętego czy raz na zawsze zakończonego. Daje się to zaobserwować szczególnie dzisiaj, gdy w światowej rodzinie Kościołów przejawia się tendencja, aby wielkie wyznania wiary z czasów Reformacji próbować wyrażać na nowo, w zmieniającej się rzeczywistości świata. Dlatego dla wielu społeczności problem ortodoksji reformowanej schodzi raczej na margines, natomiast akcentuje się pytanie o to, co Bóg mówi do Kościoła dzisiaj i czego wymaga od nas w skomplikowanej sytuacji współczesnego świata.

Fundament wiary Kościoła Ewangelickiego

Pełna nazwa: Kościół ewangelicki, według Słowa Bożego reformowany (termin wprowadzony w 1595 r.), wyraża myśl, że Objawienie Boże, ujęte w księgach Starego i Nowego Testamentu, zawiera wszystko, co jest potrzebne człowiekowi do zbawienia. Pismo Święte stanowi jedyny autorytet nauczający, normę wiary i życia chrześcijanina. Wszystko natomiast, co wchodzi w zakres pojęcia tradycja, ma znaczenie wtórne, może być komentarzem - o ile znajduje potwierdzenie w zwiastowaniu biblijnym - ale nie normą.

Według doktryny reformowanej Kościół jest wspólnotą wybranych, powołanych i gromadzonych przez Jezusa Chrystusa. Kościół jest obecny wszędzie tam, gdzie wierzący spotykają się z Bogiem przez Słowo i Sakramenty. Głową i Panem Kościoła jest Jezus Chrystus. On jest jedynym kapłanem, jedynym pośrednikiem między Bogiem i ludźmi, przez Niego otrzymujemy zbawienie z łaski przez wiarę, przy czym wiara jest środkiem, który pozwala przyjąć łaskę usprawiedliwienia. Dlatego w Kościele reformowanym nie istnieje stan kapłański (duchowni nie są pośrednikami między Bogiem a ludźmi), nie ma też w nim miejsca dla pośrednictwa Marii i świętych, a sam kult świętych jest ewangelicyzmowi całkowicie obcy (jedynie Bogu chwała!).

Z tej samej naczelnej zasady: soli Deo gloria - wypływa przekonanie o konieczności oddawania czci Bogu całym życiem, a nie tylko podczas religijnych zgromadzeń, świąt i nabożeństw. Formy kultu religijnego nacechowane są maksymalna prostotą. Ponieważ podstawowym zadaniem Kościoła jest zwiastowanie Ewangelii, w nabożeństwie i podczas sprawowania innych czynności kościelnych główne miejsce zajmuje Pismo Święte. Uznawane są, podobnie jak w całym protestantyzmie, tylko dwa Sakramenty: Chrzest i Wieczerza Pańska, jako ustanowione przez samego Jezusa Chrystusa.

Formy organizacyjne

Kościoły reformowane na świecie przyjmują różne formy organizacyjne. Ważną rolę odgrywa przy tym przeświadczenie, że ustrój Kościoła nie należy do jego istoty. Podkreślona jest ewangeliczna myśl o powszechnym braterstwie w Kościele i służebnym charakterze funkcji (urzędów) kościelnych. W polskim Kościele istnieje ustrój synodalno-prezbiterialny. Wszystkie sprawy kościelne leżą w gestii obieralnych ciał zarówno na szczeblu parafii, jak i całego Kościoła.