Ten skarb przechowujemy w glinianych naczyniach (2 Kor 4,7)

2. Komentarz do hasła Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan Ten skarb przechowujemy w glinianych naczyniach

Argentyna jest krajem budowanym przez ludność miejscową i napływową. Migracja jest jednym z większych problemów Argentyny. Wskazuje ona na świat podzielony na biednych i bogatych, wykształconych i analfabetów, pracujących i bezrobotnych. Jedność chrześcijaństwa winna stać się podstawą jednania rozbitego świata. Chrześcijanie posiadają „skarb w naczyniu glinianym". Skarbem tym jest: chwała Pana Jezusa Chrystusa, która przezwyciężyła grzech, śmierć, prześladowanie i nienawiść. Skarb ten, jak pisze Apostoł Paweł w 2 Kor 4, 4-6, to także poznanie chwały Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie, ukazującym Bożą miłość i miłosierdzie wobec całego stworzenia, a szczególnie ludzi biednych.

Kontekst hasła Tygodnia Modlitw: Ten skarb przechowujemy w glinianych naczyniach (2 Kor 4,7) wskazuje na to, że:

- posiadamy skarb, który jako dar Boży staje się naszym udziałem;
- jest nam dany ku wzmocnieniu w cierpieniu oraz ku zachęcie w dniach troski;
- mamy go w kruchym naczyniu ludzkiej egzystencji.

Bóg zaprasza nas do świadectwa wiary w ludzkich słabościach i przez nie. Ciało Chrystusa nie jest podzielone. Dlatego powinniśmy przezwyciężać podziały między chrześcijanami, gdyż są one antyświadectwem tej podstawowej prawdy. Uznajemy, że podziały są głębokie, a nasz potencjał fizyczny i intelektualny jest zbyt nikły, by uzdrowić grzech podziału.

Apostoł Paweł zachęca czytelników swego listu do świadectwa wiary: „uwierzyłem, przeto powiedziałem". Mówienie o swej wierze i życie zgodne z wiarą stanowią integralną część ekumenicznego pielgrzymowania. Ponadto wskazuje na nadzieję dla świata opartą na objawieniu Bożej chwały w Jezusie Chrystusie, która przezwycięża wszelkie ciemności ludzkiej egzystencji i prowadzi do ostatecznego przeznaczenia. Wspólna wiara w Jezusa Chrystusa jest naszą nadzieją i skarbem.
Tajemnica zbawienia dzięki Bożej łasce ukazana została w człowieku noszącym w swej kruchej naturze obraz Chrystusa. Obecność Chrystusa unaoczniana w życiu jednostki odnawia nas w taki sposób, że lepiej ukazujemy Boży obraz i podobieństwo, na które zostaliśmy stworzeni. Ten wielki skarb jest udziałem wszystkich ludzi.

Wezwani jesteśmy do życia polegającego na obumieraniu dla świata, by Chrystus w nas lepiej był widoczny. Wszyscy chrześcijanie wezwani są do świadectwa, że grzech już nad nimi nie panuje. Kościoły winne wspólnie nieść świadectwo wobec świata o godności życia, nowego życia w Chrystusie.
Wierzymy w odnawiającą moc Bożą objawioną w Jezusie Chrystusie, dlatego wspólnie i odważnie opowiadamy się przeciw wszystkiemu, co niszczy godność osoby ludzkiej. Misja Kościoła w społeczeństwie polega na tym, by być znakiem i narzędziem Bożej łaski. Pan Jezus powierzył każdemu chrześcijaninowi i całemu Kościołowi misję życia w Królestwie Bożym, będącym nową siłą odnawiającą społeczeństwo.

Wbrew wielu trudnościom, a nawet prześladowaniom nie powinniśmy się załamywać. Święty Paweł zachęca nas do bycia silnymi, ponieważ nosimy w sobie nie tylko śmierć Chrystusa, ale i Jego życie. Kościół wezwany jest do tego, aby ukazywał zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią przez bycie wspólnotą dającą nadzieję. Wbrew przeciwnościom na drodze ku jedności Kościoły muszą działać wspólnie z odwagą i wytrwałością, by podzielonemu światu zaoferować podstawę jedności oraz aby być znakiem mocy śmierci Chrystusa nad wszelkimi siłami grzechu i ciemności.

Jedność wszystkich, którzy wierzą w Chrystusa, jest widoczna, kiedy chrześcijanie szczerze podejmują się zadań w świecie, w którym pielgrzymują. Jedność, do której dążymy, jest w gruncie rzeczy Bożym darem, dlatego nieustannie módlmy się o to, byśmy byli gotowi do przyjęcia tego daru i niesienia go w glinianych naczyniach naszej kruchej ludzkiej natury.