Dary duchowe

W 1 Kor 2,14 Paweł używa tego terminu, pisząc o darze wiary w Jezusa Chrystusa, którego krzyż jest dla Żydów zgorszeniem, dla Greków zaś głupstwem (aby zobaczyć to w kontekście zob. 1 Kor 1,18-2, 14). W oryginale greckim w 1 Kor 12,1 pojawia się sam tylko przymiotnik "duchowe". Większość tłumaczeń, kierując się wersetem 4, odnosi ten przymiotnik do darów, ale z kontekstu wynika raczej, że chodzi o osoby, gdyż Paweł pisze dalej właśnie o ludziach, których Duch Święty prowadzi do poznania Jezusa Chrystusa i uznania w Nim Pana (1 Kor 12,2-3). Jednakże na początku rozdziału 14 tego listu przymiotnik "duchowe" odnosi się już bez wątpienia do darów Ducha Świętego. Chociaż są to Boże dary, ich obecność przejawia się w postępowaniu, które buduje ciało Chrystusowe, czyli Kościół albo wierzącego, który dany dar posiada, albo i jednostkę i wspólnotę zarazem.

Myśląc praktycznie, dary Ducha Świętego wyrastają z Bożego porządku stworzenia. Można powiedzieć, że ich korzenie tkwią w Pierwszym Artykule Wiary. Nie są to jakieś dary magiczne. Dar prorokowania jak się okazuje był darem zwiastowania Bożego Słowa, przekonywania ludzi mocą Prawa i przynoszenia im pociechy w postaci Ewangelii (1 Kor 14,22-25.31.39). Zdolność ta jest w sensie psychologicznym takim samym talentem, jaki posiadają przekonujący politycy albo przedstawiciele handlowi.

Wydaje się też, że dar języków polegał na ponadracjonalnym (nie zaś irracjonalnym!) użyciu dźwięków podobnych do tych, przy pomocą których skutecznie porozumiewają się kochankowie albo kibice. W sensie daru duchowego, dźwięki te służą uwielbianiu Boga i stanowią modlitwę. Dźwięków takich, których nie można zakwalifikować jako języka w sensie zrozumiałych słów i zdań z podmiotem i orzeczeniem, używa się w wielu kulturach dla wyrażenia zachwytu, przerażenia albo uczuć religijnych.

Zakorzenienie w Pierwszym Artykule Wiary, w stworzeniu, które ukształtował Bóg w ogrodzie Eden, nie decyduje jeszcze o tym, że jakiś talent czy czynność jest darem duchowym. Do tego potrzebny jest Trzeci Artykuł Wiary - moc Ducha Świętego, która by ów talent lub czynność właściwie wykorzystała. Właściwe wykorzystanie daru duchowego oznacza, że wskazuje on na Chrystusa, Drugi Artykuł Wiary. A więc to, że ktoś gra co piątek na pianinie w restauracji oznacza, że Bóg obdarzył go talentem, ale talent ten staje się darem duchowym dopiero w momencie, gdy Duch Święty skłoni muzyka, by na niedzielnym nabożeństwie akompaniował wiernym, którzy śpiewają hymny uwielbienia na cześć Zbawcy.

Należy zauważyć, że mówiąc o darach duchowych Paweł ma na myśli nie tylko indywidualne talenty, chociaż rzeczywiście takie właśnie dary wylicza w Rz 12,6-8. W Ef 4,11, jak również w 1 Kor 12,28-30 Paweł pisze raczej o osobach, które te dary posiadają i którzy służą nimi innym, zgodnie z tym, jak ich prowadzi Duch Święty. Nie tylko moje dary są użyteczne, ale ja sam jako współwierzący jestem darem Ducha Świętego dla całego Kościoła, dzieląc się z innymi Słowem Bożym i wskazując im na miłość i obecność Jezusa, spełniając wypływające z miłości uczynki, którymi ich wspieram i zabliźniam ich rany. Co więcej, poszczególne dary dochodzą do głosu w konkretnych sytuacjach. Te sytuacje, okazje by służyć, są w takim samym stopniu darem Ducha, jak talenty, które się w nich urzeczywistniają.

Duch Święty obdarza nas swymi darami, realizując w ten sposób swój plan względem ludu Bożego. Kto jaki dar otrzymuje, nie zależy od niego, dlatego też nie powinniśmy wyciągać wniosków odnośnie osób na podstawie udzielonych im darów i działania Ducha Świętego w ich życiu. Chociaż swymi darami i nas ubogaca, to jednak czyni to po to, by przez nas ubogacić innych, aby Chrystus zamieszkał wśród nich. Chrześcijanie muszą więc podchodzić do darów duchowych z należytym wyczuciem, nie gubiąc z oczu szerszej perspektywy chrześcijańskiego powołania. Oznacza to, że powinniśmy nie tylko składać świadectwo o wcieleniu, śmierci i zmartwychwstaniu, ale także urzeczywistniać Boży plan, służąc innym w domu, pracy i wspólnocie.