Instrukcja Episkopatu Polski w sprawie duszpasterstwa małżeństw o różnej przynależności kościelnej

e) należy organizować dla małżeństw o różnej przynależności kościelnej pogadanki, które służyłyby poznaniu tradycji religijnej obu wyznań. Łatwiej bowiem można uniknąć niebezpieczeństwa indyferentyzmu przez należyte poznanie doktryn i tradycji niż trwanie w nieświadomości;

f) wskazane byłoby organizowanie wspólnot międzywyznanionych dla wymiany doświadczenia i wzajemnej pomocy w rozwiązywaniu powstających problemów.

2. Kształcenie postaw moralnych

Szczególną troską duszpasterską musi być objęta również sprawa kształtowania postaw moralnych obu małżonków.

a) Należy budzić u małżonków przekonanie, że istotne znaczenie dla ich małżeńskiej wspólnoty ma, obok głębokiej i żarliwej wiary, dawane świadectwo na co dzień miłości. Uprzedzająca dobroć, pełna szlachetnej wyrozumiałości jest koniecznym elementem klimatu, w jakim powinno przebiegać współżycie rodziny o różnym wyznaniu jej członków.

b) Lojalność i poszanowanie przekonań drugiej strony oraz troska o dobre współżycie nie zwalnia jednak katolika od przestrzegania zasad moralności własnego wyznania również w tym wypadku, gdy zaistnieje rozbieżność pomiędzy wymaganiami jednego i drugiego Kościoła.

3. Organizowanie praktyk religijnych i obchodów świąt

a) Wspólne dla obu wyznań elementy wiary powinny znajdować swój wyraz w życiu religijnym całej rodziny (lektura Pisma św., modlitwa, emblematy religijne).

b) Na ile to możliwe pożądane byłyby wspólne praktyki religijne jak np. wieczorna modlitwa. Szczególnie wspólne rozważanie Słowa Bożego mogłoby służyć lepszemu i zgodnemu jego rozumieniu.

c) W obchodzeniu świąt należy brać pod uwagę tradycję obu wyznań, odnosząc się ze szczerym szacunkiem do zwyczajów religijnych drugiego wyznania.

d) Kwestię rozbieżności terminów świąt (katolicyzm-prawosławie) należy rozwiązać w ten sposób, by w życiu rodziny znajdowały wyraz również święta drugiego wyznania (życzenia, wspólny posiłek; zwolnienie z zajęć, powstrzymanie się od niektórych prac).

4. Więź z Kościołem współmałżonka

a) Duszpasterz powinien budzić u małżonka katolickiego zrozumienie i życzliwość wobec zaangażowania się drugiej strony w sprawy i potrzeby jej Kościoła.

b) Strona katolicka powinna traktować wizytę duszpasterską duchownego współmałżonka jako odwiedziny całej rodziny.

c) Podtrzymaniu właściwych więzi z Kościołem drugiej strony może służyć między innymi wspólny udział małżonków i dzieci w nabożeństwach ekumenicznych, a w szczególnych wypadkach w liturgii Kościoła współmałżonka, zawsze jednak w zgodzie z obowiązującymi przepisami.

d) W wyjątkowych wypadkach jeśli przez dłuższy czas strona katolicka nie ma fizycznej lub moralnej możliwości udziału w niedzielnej Mszy św. w świątyni katolickiej, a blisko znajduje się świątynia wyznania współmałżonka, może wziąć udział w nabożeństwie liturgicznym w tej świątyni, po uprzednim jednak uzgodnieniu tego z własnym Duszpasterzem (w wypadku Kościoła prawosławnego strona katolicka mogłaby również przyjąć Komunię św.).