Instrukcja Episkopatu Polski w sprawie duszpasterstwa małżeństw o różnej przynależności kościelnej

7. W wypadku, gdy strona niekatolicka wyrazi stanowczą wolę zawarcia związku małżeńskiego w swoim Kościele, a strona katolicka zgadza się, by ich ślub odbył się w tamtym Kościele, to wtedy:

a) Duszpasterz przypomni stronie katolickiej, że obowiązuje ją zachowanie kanonicznej formy małżeństwa i pouczy obie strony o ewentualnych konsekwencjach niezachowania tej formy (nieważności związku lub jeśli ślub był zawarty w Kościele prawosławnym brak godziwości, komplikacje z chrztem dzieci, zagrożenie nierozerwalności małżeństwa);

b) jeśli strony będą trwać nadal przy swojej decyzji zawarcia małżeństwa w Kościele niekatolickim, duszpasterz pouczy stronę katolicką o obowiązku uzyskania za pośrednictwem własnego proboszcza, u ordynariusza zezwolenia na zawarcie małżeństwa mieszanego oraz dyspensy od formy kanonicznej;

c) duszpasterz przeprowadzi czynności związane z protokołem rozmów kanonicznoduszpasterskich przed zawarciem małżeństwa przynajmniej ze stroną katolicką (jeśli strona niekatolicka nie wyraziła woli przybycia) i po odpowiednim przygotowaniu (kan. 1063-1070) zwróci się do ordynariusza o zezwolenie na zawarcie małżeństwa mieszanego oraz o dyspensę od zachowania kanonicznej formy zawarcia małżeństwa (kan 1127 § 2). Następnie duszpasterz wyda stronie katolickiej odpowiednie dokumenty dotyczące chrztu, bierzmowania, stanu wolnego, uczestnictwa w kursie przedmałżeńskim wraz z odpisem dyspensy od formy kanonicznej zawarcia małżeństwa.

8. Jeśli katolik lub katoliczka zawrą związek małżeński w innym Kościele bez uzyskania zezwolenia i dyspensy, duszpasterz będzie się starał pomóc im do naprawienia tego stanu rzeczy. W wypadku zawarcia takiego związku małżeńskiego w Kościele prawosławnym należy nakłonić stronę katolicką do naprawienia winy względem swego Kościoła w sakramencie pokuty, zażądawszy uprzednio złożenia w kancelarii parafialnej post factum oświadczenia i przyrzeczenia (jak wyżej IV p. 6c). Duszpasterz odnotuje też fakt ślubu w metryce chrztu, najlepiej na podstawie dokumentu wydanego przez proboszcza prawosławnego, a jeśli nie można tego uzyskać na podstawie zaprzysiężonego zeznania. W wypadku zaś zawarcia związku małżeńskiego w innym Kościele duszpasterz pomoże stronie katolickiej do uzyskania u ordynariusza dekretu uważniającego małżeństwo.

9. Gdyby strona katolicka zdecydowała się wystąpić z Kościoła oraz przyjąć inne wyznanie i prosiła o potrzebne do zawarcia małżeństwa dokumenty, duszpasterz powinien je wydać. Jednak w tym wypadku duszpasterz miałby ścisły obowiązek sumienia podjąć wszelkie stosowne wysiłki (pouczenie, prośba, upomnienie), aby ją powstrzymać od tego kroku.

10. Z zasady należy powiadomić drugi Kościół o zawarciu małżeństwa mieszanego o różnej przynależności kościelnej.

V. WSKAZANIA DOTYCZĄC STAŁEGO DUSZPASTERSTWA MAŁŻEŃSTW
O RÓŻNEJ PRZYNALEŻNOŚCI KOŚCIELNEJ

1. Pielęgnowanie wiary i wiedzy religijnej
Wzgląd na szczególną sytuację małżeństw o różnej przynależności kościelnej winien skłaniać duszpasterza do specjalnej troski o życie wiary i poziom wiedzy religijnej obu małżonków i ich dzieci;

a) duszpasterze powinni być zorientowani co do postawy religijnej i poziomu życia moralnego obu stron;

b) duszpasterze winni utwierdzać rodziców i dzieci w postawie posłuszeństwa nauce Chrystusa oraz wierności sumieniu, jednocześnie pomagając im do pogłębienia osobistej wiary;

c) duszpasterze winni budzić u obu małżonków poczucie odpowiedzialności za życie religijne całej rodziny;

d) duszpasterze będą chętnie służyli pomocą w wyjaśnianiu problemów religijnych, gdy małżonkowie okażą się nie dość kompetentni, a także wtedy, gdy będzie chodziło o należyte pouczenie dzieci w rzeczach wiary lub o autentyczną prezentację własnej tradycji religijnej wobec drugiej strony;