Jezus w grobie

Epitafion

Wobec tej wielkiej tajemnicy ogarnia nas lęk i drżenie, stajemy w pełnym szacunku milczeniu: oto śmierć Chrystusa, Boga. Żadne słowa, żadne rozmyślania, żadne śpiewy żałobne nie są godne, by uczcić Pana. Zatem -jak Józef z Arymatei, jak Nikodem - zbliżamy się do najświętszego Grobu i z miłością czcimy tę niezgłębioną tajemnicę:

Zadrżało z lęku niebo i zatrzęsły się fundamenty ziemi. Oto bowiem ze zmarłymi został policzony i w cudzym złożony małym grobie Ten, który mieszka na wysokościach.
(Pieśń 8, hirmos)

Jak aniołowie i jak gwiazdy, drżymy wobec złożenia do grobu:

Chryste, Ty będąc Życiem, złożony zostałeś w grobie,
i ulękły się moce niebios, widząc Twoje upokorzenie.
Słowo, rozdziera się zasłona świątyni przy Twoim ukrzyżowaniu
i światła niebieskie skrywają światło, gdy Ty, Słońce,
schowałeś się pod ziemią.

Wraz z całym Kościołem w Wielki Piątek śpiewamy te słowa, by towarzyszyć Józefowi oraz Nikodemowi w każdej ich czynności, kiedy składają do grobu najdroższe ciało naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Potem, w nocy z piątku na sobotę, bardzo proste w formie hymny, oparte na niskich tonach i wszystkie minorowe, przez swe ubóstwo uczą nas, jak mamy zbliżać się z szacunkiem do Chrystusa w grobie. Hymny te wprowadzają nas w Boską tajemnicę, choć nie objawiają jej ani nie odsłaniają całkowicie, gdyż pozostaje ona niedostępna ludzkiemu duchowi. Takie jest znaczenie haftowanych tkanin, które otaczają epitafion, aby strzec sekretu śmierci Boga. W cerkwiach rosyjskich oblicze Pańskie osłonięte jest dodatkowo welonem przeznaczonym dla przykrycia kielicha, gdyż nawet aniołowie nie odważają sią kontemplować Chrystusa w grobie.

W modlitwach śpiewanych tej nocy w czasie oficjum przywoływane są liczne tematy. Posłuchajmy kilku fragmentów tych modlitw, abyśmy pojęli znaczenie trzech dni spędzonych przez Chrystusa w grobie.

Zgodnie z prawem śmiertelnych Życie wszystkich zostaje
złożone w grobie i grób ten okazuje się źródłem zmartwychwstania,
dla zbawienia nas, śpiewających:
Wybawicielu Boże, błogosławiony jesteś!

Chrystus wraz z sobą pogrzebał w grobie naszą ludzką naturę, aby ta podległa zniszczeniu natura stała się. niezniszczalna. Przyjął na siebie naszą śmiertelność, aby nas obdarzyć swój ą nieśmiertelnością:

Przez Twoje cierpienie, Chryste, zostaliśmy uwolnieni od cierpień i wybawieni ze zniszczenia przez Twoje Zmartwychwstanie, Panie, chwała Tobie!

Chrystus w grobie wydaje sią spać, podobnie jak Adam podczas stworzenia Ewy:

Z Niezamężnej wyszedłeś i przebity zostałeś
w bok, Stwórco mój,
Ty przez Nią odnowiłeś Ewę,
Zbawco, stawszy się człowiekiem.
Zasnąłeś przedziwnym snem i życie podniosłeś
ze snu śmierci i zniszczenia, jako Wszechmogący.