Zaczęło się od glosolalii - historia zielonoświątkowców

Zielonoświątkowcy w Polsce

Ruch zielonoświątkowy rozwinął się w Polsce na początku naszego stulecia, początkowo na Śląsku Cieszyńskim, a następnie w centralnej i wschodniej Polsce.

W okresie międzywojennym istniały w Polsce dwa niezależne zbory zielonoświątkowe: Związek Stanowczych Chrześcijan, założony w Cieszynie przez Jana Kajfosza w 1910 r. oraz Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, z siedzibą w Łodzi, skupiający wiernych z Polski centralnej i wschodniej. Na czele pierwszego z Kościołów stał w okresie międzywojennym Karol Śniegoń, a na czele drugiego – Artur Bergholc. Zielonoświątkowcy wydawali przed wojną swoje czasopisma: w Cieszynie "Głos Prawdy" i "Śpiewnik Pielgrzyma", a w Łodzi "Przystęp".

Po drugiej wojnie światowej pod naciskiem ówczesnych władz zielonoświątkowcy utworzyli wraz z innymi Kościołami religijną federację: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny. Kościół ten należał do Polskiej Rady Ekumenicznej.

W czasie czterdziestoletniego istnienia w łonie zborów wchodzących w skład ZKE zaszły znaczne zmiany o charakterze religijnym i organizacyjnym. Przemiany, polegające na ujednoliceniu religijności według wzorców zachodnich, określa się jako "amerykanizację" pobożności zielonoświątkowej pod wpływem misjonarzy ze Stanów Zjednoczonych.

W 1987 roku Zjednoczony Kościół Ewangeliczny rozwiązano. Kilka lat wcześniej wystąpiło z niego kilka grup wyznaniowych, w tym Protestancka Wspólnota Regionu Bieszczadzkiego. Złączyli się oni z niewielkimi grupami tzw. Prostaków, działających w Bieszczadach zielonoświątkowcach pochodzących ze wschodu, z okolic Tarnopola, którzy odmówili wejścia do ZKE.

W 1987 r. odbył się synod założycielski Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce.