Kościół Wolnych Chrześcijan

Podstawowe informacje

Zbory Wolnych Chrześcijan w świecie zwane są zwykle Zborami Braterskimi. W krajach anglosaskich znane są jako Brethren lub dokładniej Open Brethren, natomiast w niemieckim obszarze językowym – jako Brüdergemeinde.

Początki

Jako początek ruchu "braci" przyjmuje się rok 1830, kiedy to w Dublinie rozpoczęły się regularne nabożeństwa. Od roku 1832 "bracia" gromadzili się także w Plymouth i od nazwy tego miasta nazywa się ich także "braćmi plymuckimi". Wkrótce zbory zaczęły powstawać w całej Wielkiej Brytanii. Czołowi "bracia" pierwszego okresu to: John Bellett, Francis Hutchinson, John Parnell, Anthony Norris Groves, Edward Cronin, William James Stokes, John Nelson Darby, Georg Müller, Charles Henry Mackintosh, Lord Radstock i Frederick Baedeker. Ruch od samego początku był ruchem misyjnym i większość z wymienionych braci odbywała podróże misyjne po wielu krajach świata. W roku 1845 doszło do podziału "braci" na dwa główne istniejące do dzisiaj nurty: "braci otwartych", to jest tych, którzy utrzymują społeczność ze wszystkimi podobnymi Kościołami i "braci zamkniętych", nazywanych też darbystami lub ekskluzywnymi, którzy działają całkowicie osobno.

Pierwsze polskie Zbory "braci" powstały na Śląsku Cieszyńskim. Ich powstanie związane jest z osobą Józefa Mrózka. Prawie równocześnie w Warszawie działali trzej byli księża katoliccy: Wacław Żebrowski, Antoni Przeorski i Stanisław Bortkiewicz.

Prekursor ruchu wolnych chrześcijan w naszym kraju, Józef Mrózek kształcił się w Berlinie. Pracę misyjną rozpoczął po powrocie w roku 1909 w Trzanowicach (Zaolzie). W krótkim czasie jego działalność objęła Bogumin, Karwinę, Cierlicko, Gołkowice i Cieszyn. Od roku 1922 Mrózek mieszkał w Nowych Hajdukach (obecnie Chorzów). Do jego pracy misyjnej dołączyli tam Paweł Folwarczny, Karol Wowra, Józef Kuźnik. Wkrótce powstały kolejne zbory: w Krakowie, Tarnowie, Nowym Sączu, Lublinie, Piotrkowie Trybunalskim i Nierodzimiu.

Po wojnie, w roku 1947, powołane zostało do życia Zjednoczenie Wolnych Chrześcijan, obejmujące zbory Polski południowej oraz zbór warszawski. W tym samym roku Zjednoczenie wraz ze Związkiem Ewangelicznych Chrześcijan i Stowarzyszeniem Stanowczych Chrześcijan stworzyło Zjednoczony Kościół Ewangeliczny. Do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego dołączył w roku 1953 Kościół Wiary Ewangelicznej i Zjednoczenie Zborów Chrystusowych.
Wolni Chrześcijanie działali w ramach ZKE do roku 1980. Wtedy utworzyli ponownie samodzielną społeczność pod obecną nazwą Kościół Wolnych Chrześcijan.

Zasady

Wolni Chrześcijanie należą do radykalnego skrzydła reformacji protestanckiej. Wyznają, że podstawą wiary jest jedynie Pismo Święte (sola scriptura), zbawienie jest wyłącznie z łaski (sola gratia) i osiągane jest wyłącznie przez wiarę (sola fidae). Odrzucają tradycję nie zawartą w Piśmie Świętym.
Podobnie jak mennonici czy baptyści dokonują chrztu przez całkowite zanurzenie. Uważają, że ochrzczony może być tylko taki człowiek, który świadomie wyzna swą wiarę w Jezusa Chrystusa jako swego Zbawiciela i Odkupiciela. Nie chrzczą więc wierzących poniżej 16 roku życia.

Wieczerzę Pańską (komunię) obchodzą pod dwiema postaciami, chleba i wina. Wierzą, że komunia jest jedynie symbolem i przypomnieniem krwawej ofiary Chrystusa na krzyżu, a nie przeistoczeniem chleba i wina w prawdziwe ciało Chrystusa.

Nie uznają kultu świętych. Matkę Bożą darzą szacunkiem, ale nie wierzą w Jej niepokalane poczęcie i wniebowzięcie.

Za głowę Kościoła uważają Chrystusa i nie dopuszczają by ktoś na ziemi był uważany za głowę Kościoła.

Uważają, że w Zborze (Kościele) nie ma miejsca dla takich, którzy nie praktykują swej wiary.

Struktura

Każdy lokalny Zbór jest autonomiczny. Zbór musi posiadać co najmniej 15 wierzących ochrzczonych. Jeśli jest ich mniej, wierni stanowią Placówkę, podległą najbliższemu Zborowi.

Pracą Zboru kierują Starsi Zboru (Prezbiterzy) zwani Radą Braterską. Jeden spośród Starszych (Prezbiterów) zostaje wybrany przez Zbór na przełożonego i nosi tytuł Prezbitera Zboru. Kieruje on pracami Rady Braterskiej.

Zbory lokalne łączą się w większe organizmy. Takim właśnie organizmem jest Kościół Wolnych Chrześcijan.

Co trzy lata Zbory wysyłają swych delegatów na Synod całego Kościoła, będący najwyższą władzą w Kościele. Synod spośród delegatów Zborów wybiera siedmioosobową Radę Kościoła i jej przewodniczącego. Rada kieruje Kościołem między zebraniami Soboru. Siedziba Rady Kościoła Wolnych Chrześcijan mieści się w Bielsku Białej. Przewodniczącym Rady jest Jerzy Karzełek. W Polsce istnieje obecnie 37 Zborów Kościoła Wolnych Chrześcijan. Kościół liczy ok. 2500 wiernych.