Mój pokój wam daję (J 14,27)

EWANGELIA: J 20,19-23

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

A gdy nastał wieczór tego pierwszego dnia tygodnia i drzwi były zamknięte z powodu strachu przed Żydami tam, gdzie przebywali uczniowie, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i powiedział: Pokój wam! Kiedy to powiedział, pokazał im ręce i bok. Uczniowie uradowali się, że zobaczyli Pana. Wtedy Jezus znowu do nich powiedział: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Gdy to oznajmił, tchnął na nich i powiedział: Weźcie Ducha Świętego! Komu grzechy odpuścicie, są mu odpuszczone, a komu zatrzymacie, są mu zatrzymane.

Oto Słowo Pańskie.

HOMILIA

Paweł Apostoł ukazuje nam pośród owoców Ducha pokój. Ten pokój nie jest tym samym, co wygoda spokojnego, niczym nie zmąconego życia. Pokój, który daje Jezus, zamieszka w tym, który ukrzyżował swoje ciało. Ukrzyżować ciało - to wciąż na nowo odrzucać starego człowieka z jego uczynkami. Możemy przeżywać wewnętrzny ból rozdarcia w wyniku walki, która toczy się w nas pomiędzy rym, czego pragnie Duch, a tym, ku czemu wzywa nas ciało. Mamy jednak pozostawać na krzyżu, aż to ciało umrze.

Nadzieję przynosi nam sam Jezus. Staje dziś pośrodku nas, tak jak stanął pośród apostołów. Pokazuje nam przebite ręce oraz bok. Te rany są świadectwem Jego miłości. Są świadectwem Jego zwycięstwa - zmartwychwstania. On pozwolił się ukrzyżować, abyśmy mieli życie z Ducha. I On tchnie na nas Ducha - dawcę pokoju.

Tym, co dzieli ludzi najbardziej, a także tym, co utrwala podział pomiędzy ludźmi, niestety i między chrześcijanami, jest to brak pokoju w nas. Pokoju będącego znakiem, że nowy zakon jest rzeczywistością wypisaną na naszym sercu. To jest pojednanie z Bogiem, bliźnim i samym sobą. Jako chrześcijanie mamy być prowadzeni przez Ducha. Najpierw w naszym sercu ma się dokonać przemiana. Ona jest darem Boga, który stwarza we mnie serce czyste i odnawia we mnie siłę ducha. On przebacza wszystkie moje przewinienia. Dlatego proszę, aby przywrócił mi radość z Jego zbawienia. Chcę rozradować się jak uczniowie, że zobaczyli Pana.

Dopóki pojednanie nie dokona się w nas, pokój Chrystusowy w nas nie zamieszka. Dlaczego nasi bracia cierpią, gdy chcemy ich nauczać dróg Pana? Bo jest w nas przepaść między naszym życiem a nauczaniem. Chcemy nauczać nieprawych, a w nas uczynki ciała przysłaniają owoce Ducha. Pierwsze ma być w nas doświadczenie przebaczenia, miłosierdzia Boga wobec nas, odpuszczenia grzechów. Kto tego doświadczył, nie zamknie się przed innymi, nie przywłaszczy sobie Bożego pokoju. Wtedy odzyska radość i wesele. Będzie wielbił Boga za to, że zgruchotał wszystkie jego kości. Psalmista mocno oddaje tajemnicę działania Boga, który przemienia wnętrze człowieka. Jest to jak zgruchotanie kości. Ale na tym działanie Boga się nie kończy. Zgruchotane kości będą się cieszyły. Radość ze zbawienia jest większa niż ból umierania starego człowieka.

Paweł Apostoł jako pierwszy owoc Ducha wymienia miłość. Nowe przymierze, które zapowiedział Jeremiasz, składa w sercu człowieka zakon oparty na miłości. Bóg jest Ojcem, który w Chrystusie przyjmuje nas, przebacza nam i prowadzi ku miłości. On pierwszy nas ukochał i my sami pełni jesteśmy synowskiej miłości ku Niemu. Gdy to w nas się wypełnia, w sercu zaczyna gościć pokój Chrystusowy. Patrzymy na ludzi Jego oczami. Myślimy o nich Jego dobrymi myślami, przebaczamy, bo sami doświadczyliśmy przebaczenia płynącego z miłości. Mamy cierpliwość, uprzejmość i łagodność, potrafimy uprzedzać w miłości naszych braci.

Przeżywamy ból rozłamu w Kościele Chrystusa. Ale choć nie potrafimy nakreślić wymiaru i czasu jedności, już dzisiaj w sercu możemy rodzić owoce Ducha. Nasze serce może stać się ekumeniczną świątynią wypełnioną pokojem i darzącą każdego człowieka, którego Bóg postawi na naszej drodze, pokojem. „I już nie będą siebie nawzajem pouczać, mówiąc: Poznajcie Pana! Gdyż wszyscy oni znać mnie będą, od najmłodszego do najstarszego z nich — mówi Pan” (Jr 31,34).

Ks. Paweł Stępień – Warszawa

Modlitwa powszechna (przyczynna)