Ten skarb przechowujemy w glinianych naczyniach (2 Kor 4,7)

Alleluja, Alleluja, Alleluja.

Józef wziął Dziecko i Jego Matkę I udał się do Egiptu.

Alleluja, Alleluja, Alleluja.

EWANGELIA: Mt 2,14-15

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Józef wstał w nocy, wziął Dziecko oraz Jego matkę i udał się do Egiptu. Pozostał tam aż do śmierci Heroda. To wszystko stało się, aby spełniły się słowa Pana wypowiedziane przez proroka: Z Egiptu wezwałem Mojego Syna. Oto Słowo Pańskie.

HOMILIA

Teologicznie dojrzałym zwyczajem, a dającym wiele do myślenia, jest coroczne schodzenie się chrześcijan na wspólną modlitwę o jedność rodzaju ludzkiego, niedługo po święcie Epifanii. Ważnym znakiem dla wszystkich ludzi jest fakt, że naszą modlitwę o Chrystusowego Ducha jedności nie próbujemy uzasadniać inaczej, jak tylko religijnie, to znaczy odnosząc ją do betlejemskiej teofanii.
Modlitwa o przyszłą wspólnotę całej ludzkości nie wynika z jakiegoś obowiązku, który moglibyśmy uzasadniać etycznie czy intelektualnie. Jej wymiar jest bardziej ewangeliczny. Oto: Bóg, który rzekł: Z ciemności niech światłość zaświeci, rozświecił serca nasze, aby zajaśniało poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym (2 Kor 4,6). W Betlejem absolutnie niczego nie da się uzasadnić. Rozświetlając grzesznika Chrystusem, Bóg czyni go wytrwałym modlicielem i źródłem bezwarunkowej oraz bezgranicznej miłości, która wybarwia świat tęczą nadziei.
Epifanijne wspólnoty modlitwy o jedność mają więc szczególny walor świadectwa chrześcijańskiej wiary, że Bóg niczego nie pozostawi starym, ale w swoim zbawczym miłowaniu odmieni oblicze stworzenia. Nie gwałt ludzkiego myślenia, narzucania, przekonywania i działania, ale Boża delikatność i łagodność, które rozpoznajemy w noworodku o imieniu Jezus, jest podstawą radosnej i pozytywnej przyszłości.
W epifanijnym świetle widać, że ludzkie życie nie jest przeklęte, a wręcz odwrotnie, ma wielką, immanentną wartość, biorąca się z samego środka tajemnicy życia, które powstało z Bożej miłości. Dlatego zbawienia, bez szkody dla wiary i pobożności, nie wolno ograniczać wyłącznie do wyzwolenia człowieka przez Boga z mocy grzechu i śmierci, a tak ono często jest przedstawiane i przeżywane. Chociaż w judeochrześcijańskiej tradycji religijnej, zapisanej w kanonicznych księgach Starego i Nowego Testamentu, symbolicznym obrazem owej mocy, z której człowiek zostaje uwolniony, jest Egipt, a ten w doświadczeniu każdego grzesznika rzeczywiście może przybierać różne oblicza zniewolenia, to przecież wyzwolenie nie kończy się oddzieleniem od świata, ale każdego dnia realizuje się w powołaniu do nowego życia w świecie.
Zbawienne, chrystyczne działanie Boga w świecie, w wymiarze ludzkiej świadomości jest wydobywaniem z ciemności grzechu, prawdy o świecie i życiu. Jest przeobrażaniem cierpienia i bólu, jest ciągłym tchnieniem
Ducha Bożego na wszystko, co ma imię żywego, ale jest martwe, bo zdeprawowane w ludzkim sercu i zhańbione w ludzkich oczach. Co w przekonaniu zniewolonego grzesznika nosi znamię winy i jest przekleństwem ludzkiej egzystencji, to w świadomości człowieka, którego Duch Boży oddał na własność Chrystusowi, nabiera nowych, zbawiennych i błogosławionych walorów.
Odkąd w Chrystusie Bóg stał się człowiekiem i przeszedł całą drogę ludzkiej doli, nie ma już ani w ludzkim sercu, ani w historycznym doświadczeniu ludzkich pokoleń infernalnej cząstki stworzenia, która mogłaby przerażać i stanowić zagrożenie dla ludzkiej przyszłości. W Chrystusie Bóg był w piekle i zamknąwszy jego bramy, pozwolił człowiekowi otwierać jedynie bramy Królestwa Bożego, a więc przyszłości, nad która świeci gwiazda betlejemskiego Zbawiciela.
Stąd ekumeniczna modlitwa o jedność ludzkiego rodzaju w istocie jest modlitwa o Ducha Świętego, abyśmy w ożywczych tchnieniach Ewangelii stawali się mądrzejsi i odważniejsi w dalszym, chrystycznym przeobrażaniu świata i ludzkiej historii. Niczego złego nie musimy się bać, a wszystkiego co najlepsze, możemy się spodziewać.
Dlatego z modlitewnego wołania o jedność rodzi się nowa ludzka wspólnota. Nie taka, którą niepokoją ciemne chmury zła, i która z poczucia bezsilności pragnie powrotu do niewoli, ale eucharystyczna wspólnota drogi ku przyszłej chwale. Wspólnota wiary z radością zmierzająca do celu, uratowana od śmierci i błogosławiona przez Boga miłości.
Nazwanie odnowionej ludzkiej wspólnoty eucharystyczną nie odnosi jej wprost i wyłącznie do sakramentu obecności Zmartwychwstałego Chrystusa, ale do podstawowego znaczenia słowa eucaristew (być wdzięcznym komuś, wyrażać wdzięczność, dziękować, składać dzięki). Charakterystyczną cechą chrześcijańskiego dziękczynienia jest modlitwa, ale nigdy bez codziennej pracy, przez którą realizuje się Boże podobieństwo człowieka. Zresztą materialne znaki Eucharystii, a mianowicie winorośl oraz ziarno stworzone przez Boga, ale odmienione twórczą myślą i wytrwałą pracą ludzkich pokoleń, są uwiecznionym świadectwem tej prawdy.
Dlatego niezmiernie ważną cząstką aktywności eucharystycznej wspólnoty jest codzienna praca, matecznik osobistego i ogólnoludzkiego dobra, bez którego trudno wyobrazić sobie ludzkie szczęście. Słowa 128 Psalmu: Owoc trudu rąk swoich spożywać będziesz (Ps 128,2a) wyrwane z kontekstu mogą sugerować, zresztą jak kilka innych, w podobny sposób potraktowanych fragmentów Starego Testamentu, że praca jest przekleństwem, a tymczasem psalmista dopowiada: Będziesz szczęśliwy i dobrze ci się powiedzie (Ps 128,2b). Praca jest więc Bożym darem, a doczesne szczęście zawsze chodzi w parze z błogosławieństwem spożywania owoców własnej aktywności.
Betlejemska teofania przypomina nam, że Bóg poniżył się z miłości, aby ciemność przeniknąć zbawienną światłością. Niechaj ów kenotyczny charakter życiodajnej i zbawiennej miłości ujawnia się w naszych modlitwach o jedność wszystkich ludzi i w wytrwałej pracy na rzecz ogólnoludzkiego dobra.

Ks. Marek Jerzy Uglorz Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP

Modlitwa powszechna (przyczynna)