Leon XIV u Ormian o jedności będącej wymianą darów

„Ze wspólnej wiary apostolskiej powinniśmy czerpać, aby odzyskać jedność, jaka istniała w pierwszych wiekach między Kościołem Rzymskim a starożytnymi Kościołami Wschodnimi” – stwierdził papież Leon XIV  odwiedzając 30 listopada katedrę Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego w Stambule. 

Drogi Bracie w Chrystusie!

Jest dla mnie powodem głębokiej radości możliwość odwiedzenia Wielce Błogosławionego właśnie w miejscu, w którym zmarli świętej pamięci Patriarchowie Shenork I oraz Mesrob II przyjęli moich Poprzedników. Przekazując Ci moje pozdrowienia, pragnę również bratersko zwrócić się z nimi do Jego Świątobliwości Karekina II, Najwyższego Patriarchy i Katolikosa Wszystkich Ormian, który niedawno zaszczycił mnie swoją wizytą, a także do biskupów, duchowieństwa i całej ormiańskiej wspólnoty apostolskiej w Stambule i Turcji.

Ta wizyta daje mi okazję, by podziękować Bogu za odważne świadectwo chrześcijańskie narodu ormiańskiego na przestrzeni wieków, często w tragicznych okolicznościach. Pragnę również wyrazić głęboką wdzięczność Panu Bogu za coraz ściślejsze więzi braterskie, łączące Ormiański Kościół Apostolski i Kościół Katolicki. Wkrótce po Soborze Watykańskim II, w maju 1967 r., Jego Świątobliwość Katolikos Karekin I był pierwszym Prymasem Prawosławnego Kościoła Wschodniego, który odwiedził Biskupa Rzymu i wymienił z nim pocałunek pokoju. Pamiętam również, że w maju 1970 г. Jego Świątobliwość Katolikos Wazgen I podpisał wraz z Papieżem Pawłem VI pierwszą wspólną deklarację między Papieżem a Prawosławnym Patriarchą Wschodnim, wzywającą wiernych do ponownego odkrycia siebie jako braci i siostry w Chrystusie w perspektywie jedności. Od tego czasu, dzięki łasce Bożej, między naszymi Kościołami rozkwitł „dialog miłości”.

Z okazji 1700. rocznicy Pierwszego Soboru Ekumenicznego moja wizyta jest w sposób naturalny okazją do świętowania Credo nicejskiego. To właśnie z tej wspólnej wiary apostolskiej powinniśmy czerpać, aby odzyskać jedność, jaka istniała w pierwszych wiekach między Kościołem Rzymskim a starożytnymi Kościołami Wschodnimi. Musimy również czerpać inspirację z doświadczenia rodzącego się Kościoła, aby przywrócić pełną komunię – taką komunię, która nie oznacza wchłaniania ani dominacji, ale raczej wymianę darów, które nasze Kościoły otrzymały od Ducha Świętego dla chwały Boga Ojca i budowania ciała Chrystusa (por. Ef 4,12). Mam nadzieję, że Międzynarodowa Komisja Mieszana ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem Katolickim a Prawosławnymi Kościołami Wschodnimi będzie mogła wkrótce wznowić swoją owocną pracę, poszukując modelu pełnej wspólnoty „razem, w naturalny sposób”, jak pragnął tego Papież Jan Paweł II w swojej Encyklice Ut unum sint (nr 95).

Na tej wędrówce ku jedności poprzedza nas i otacza „takie mnóstwo świadków” (Hbr 12, 1). Wśród świętych tradycji ormiańskiej chciałbym wspomnieć wielkiego Katolikosa i poetę XII w. Nersesa IV Sznorhalego, którego 850. rocznicę śmierci niedawno obchodziliśmy. Pracował on niestrudzenie na rzecz pojednania Kościołów, aby spełniła się modlitwa Chrystusa: „aby wszyscy byli jedno” (J 17, 21). Niech przykład św. Nersesa będzie dla nas inspiracją, a jego modlitwa wsparciem na drodze ku pełnej komunii!

Dziękując Wielce Błogosławionemu za serdeczne przyjęcie, zapewniam o moim pełnym oddaniu świętej sprawie jedności chrześcijan. Obyśmy mogli przyjąć ten dar z góry z otwartym sercem, aby być coraz bardziej przekonującymi świadkami prawdy Ewangelii i móc lepiej służyć misji jedynego Kościoła Chrystusa!