Struktura oraz życie współczesne Kościoła Ewangelicko–Augsburskiego (Luterańskiego) w Rzeczypospolitej Polskiej

Opracowali: Ks. Biskup Dr Jan Szarek i Ks. Prezes Jan Gross

publikacja 18.06.2003 09:51

Urząd posługiwania kościelnego

Aby to miało miejsce w zgromadzeniu wierzących, Pan Kościoła ustanowił urząd zwiastowania Słowa Bożego, oraz sprawowania i udzielania sakramentów świętych, „urząd kościelny” (Ministerium ecclesiasticum - posługa kościelna). To posługiwanie kościelne pochodzi z ustanowienia Bożego, a nie ludzkiego.

Zgodnie z nauką Nowego Testamentu istnieje w Kościele powszechne kapłaństwo wiernych, które ma udział w kapłaństwie Jezusa Chrystusa przez Chrzest Święty, który według ks. Marcina Lutra „jest prawdziwym święceniem kapłańskim”.

"Wszystko, co wydobyło się z Chrztu, jest już kapłanem, biskupem i papieżem" – tak lapidarnie i trafnie opisał Luter to, co jest istotą urzędu duchownego i jego sprawowania w protestantyzmie. Powinniśmy zawsze przypominać sobie o zasadzie kapłaństwa wszystkich wierzących, ponieważ samoświadomość Kościoła zasadza się na tym określeniu.

Obowiązkiem każdego wierzącego jest sprawowanie powszechnego kapłaństwa w swoim domowym Kościele, a więc w rodzinie, w otoczeniu, w społeczeństwie, w narodzie, ale także w Kościele przez udział w zarządzaniu Kościołem na wszystkich jego szczeblach. Protestantyzm nie zna pojęcia kapłaństwa hierarchicznego ani też episkopatu monarchicznego.

Mimo to jednak w publicznym zwiastowaniu Słowa Bożego i sprawowaniu sakramentów świętych („sacramenta administrare”) to samo kapłaństwo w Kościele mogą pełnić tylko osoby przez Kościół do tego w sposób właściwy przygotowane i powołane („Kościoły nasze nauczają o porządku w Kościele, że nikt nie powinien w nim nauczać publicznie lub sprawować sakramentów, jeśli nie jest należycie powołany.” ) [2] . Właściwym powołaniem na urząd jest wyświęcenie (ordinatio), zgodnie ze zwyczajem apostolskim przez modlitwę do Ducha Świętego i włożenie rąk „starszych”.
Luteranizm uznaje jeden urząd zwiastowania Słowa oraz sprawowania i udzielania sakramentów świętych, ponieważ w pierwszych zborach chrześcijańskich określenia „presbyteros” (starsi) i „episkopus” (biskupi) były określeniami zamiennymi tego samego urzędu (Por. Dz 20,17), a diakonat był funkcją pomocniczą w zborze, zajmującą się pracą charytatywną, aby apostołowie i ich następcy (prezbiterzy i biskupi) nie zaniedbali zwiastowania Słowa Bożego, modlitwy i sprawowania sakramentów świętych. [3] Ten jeden urząd miał w Kościele od czasów apostolskich wiele funkcji, ale trzy misje do spełnienia, które się zachowały były najważniejsze:

Biskup (od greckiego: „episkope”, „nadzorujący” ) zadaniem jego jest nadzorowanie w Kościele i w Diecezji, aby Słowo Boże czysto i wiernie było zwiastowane, a sakramenty święte były zgodnie z ustanowieniem Jezusa Chrystusa sprawowane i udzielane. Troską biskupów jest zachowanie jedności Kościoła, kierowanie Diecezją, lub całym krajowym Kościołem, przekazywanie urzędu Kościoła.

Prezbiter - „ksiądz” (od greckiego „presbyteros” - „starszy”) ogólnym zadaniem prezbitera - księdza jest zwiastowanie Słowa Bożego i sprawowanie świętych sakramentów, a jako proboszcza sprawowanie także funkcji kierowniczej i administracyjnej w parafii.

Diakon, diakonisa, diakonka (od greckiego: sługa, służebnica): sprawują funkcję pomocniczą w Kościele, pełnią przede wszystkim służbę charytatywną, ale także inną służbę posługiwania w Kościele, zgodnie z prawem kościelnym.

W Kościele Ewangelickim do początków XIX wieku zaniechano misji diakona i diakonisy, a często pracą charytatywną w parafii zajmował się jeden z ordynowanych księży, nazywany „diakonem” (Cieszyn, Parafia Św. Trójcy w Warszawie). Dopiero w połowie XIX wieku wskrzeszono błogosławioną służbę sióstr diakonis i erygowano domy macierzyste diakonis („Bethel” w Bielefeld, Düsseldorf, Hamburg, Neuendettelsau, Giżycko, Miechowice „Ostoja Pokoju”, Warszawa „Tabita”, „Eben-Ezer” w Dzięgielowie, Bielsko, Łódź).

Obecnie Kościół Luterański na świecie jest na etapie wprowadzania diakonatu i to zarówno męskiego jak i żeńskiego po za domami macierzystymi (tzw. „świecki” diakonat ludzi stanu wolnego lub też posiadających rodziny). Stało się to już wcześniej na szerszą skale w Kościele Luterańskim w Szwecji, w Finlandii.

Dalszy ciąg na następnej stronie

Pierwsza strona Poprzednia strona strona 2 z 10 Następna strona Ostatnia strona

oceń artykuł

Najnowsze w serwisie

Autopromocja

Aktualności

Struktura oraz życie współczesne Kościoła Ewangelicko–Augsburskiego (Luterańskiego) w Rzeczypospolitej Polskiej

Urząd posługiwania kościelnego

Najnowsze w serwisie

Autopromocja

Polecamy

Kościół prawosławny tłumi krytykę wojny w Ukrainie

Raport: W Nigeria w ostatnich 20 latach zabito co najmniej 50 tys. chrześcijan

Aktualności

Polscy prawosławni kanonizują męczenników katyńskich

Ks. Marcin Orawski wybrany biskupem ewangelickiej diecezji wrocławskiej

Historyczna wizyta: Król Karol III chce spotkać się z papieżem

Kościół prawosławny tłumi krytykę wojny w Ukrainie

Czas Pasyjny, czyli jak luteranie przeżywają Wielki Post

Rosja: udaremniono zamach na metropolitę Tichona – „spowiednika” W. Putina

Kościół prześladowany

Trwa proces działaczy proaborcyjnych, którzy zakłócili Mszę świętą

Policyjna akcja przeciw procesjom Wielkiego Tygodnia w Nikaragui

Nikaragua – dyktatura nakazuje obserwowanie księży

Pożar pochłonął katedrę - symbol miasta. Doszło do tego w trakcie działań wojskowej junty

Nigeria: 145 księży porwanych w ciągu ostatnich 10 lat

Zamordowano porwanego seminarzystę w Nigerii

Struktura oraz życie współczesne Kościoła Ewangelicko–Augsburskiego (Luterańskiego) w Rzeczypospolitej Polskiej

Urząd posługiwania kościelnego

Reklama

Najnowsze w serwisie

Autopromocja

Reklama