Struktura oraz życie współczesne Kościoła Ewangelicko–Augsburskiego (Luterańskiego) w Rzeczypospolitej Polskiej

Tak więc każda z tych misji urzędu posługiwania kościelnego ma nieco inne zadania do spełnienia, ale wszystkie są służbą dla Pana i Jego Ludu. Dlatego nasza Pragmatyka Służbowa, zgodnie z tradycją pierwotnego Kościoła i zgodnie z najstarszą tradycją reformacyjną, do każdej z tych misji urzędu posługiwania kościelnego przewiduje osobne święcenie, czyli ordynację. Natomiast do objęcia stanowiska proboszcza, dziekana, seniora, duchownych duszpasterstw środowiskowych i specjalistycznych nie wyświęca się, lecz wprowadza się w urzędowanie (instalacja).

Wszystkim duchownym luterańskim w Polsce od czasów Reformacji przysługuje staropolski tytuł „ksiądz” (Ksiądz Biskup, Ksiądz Radca, Ksiądz Dziekan, Ksiądz Proboszcz, Ksiądz Wikariusz, Ksiądz Prefekt). Kościół Luterański nigdy nie lekceważył i nie kwestionował „sukcesji apostolskiej” tzn. nieprzerwanego przekazywania wiary apostolskiej („succesio fidei”) w nauczaniu Kościoła i w trwaniu w nauce apostolskiej, oraz w przekazywaniu urzędu apostolskiego („succesio ordinis”) przez modlitwę i włożenie rąk biskupa lub duchownego, który z wyboru stoi na czele Kościoła. Luterański Kościół Szwecji i Finlandii od samego początku zatrzymał historyczny episkopat z okresu przed reformacyjnego wraz z „sukcesję episkopalną” (w roku 1531 pierwszy luterański Arcybiskup Uppsali Laurentius Petri otrzymał święcenia biskupie od ostatniego, 30 - tego katolickiego biskupa diecezji Västeras Petrusa Magni (1523 – 1534) mianowanego i wyświęconego w Rzymie przez papieża Klemensa VIII w r. 1523, który zresztą aż do śmierci pozostał biskupem diecezji Västeras)[4] , natomiast inne Kościoły luterańskie, które nie posiadały biskupa zachowały „sukcesję prezbiterską”, tzn. „prezbiterzy”, którzy powołani zostali przez synody poprzez wybór lub mianowanie i instalację na urząd zwierzchnika Kościoła ( Dziekan, Generalny Superintendent, Superintendent, Senior) nie posiadając historycznego urzędu biskupiego, dokonywali jednak także ważnej ordynacji przez tychże ustanowionych zwierzchników tak samo przez modlitwę i nałożenie rąk w asyście co najmniej dwóch innych księży.

Zresztą nawet teologia rzymsko - katolicka mówi, że norma, iż święcić może tylko biskup „jest normą prawa kościelnego, a nie prawa Bożego”. I dlatego podczas święceń prezbiteratu razem z biskupem ręce wkładali na głowy nowoordynowanych także prezbiterzy. I tak pozostało aż po dzień dzisiejszy, również w naszym Kościele. Jeżeli pewne Kościoły nie uznają luterańskiego urzędu duchownego i twierdzą, że sukcesja apostolska w Kościele luterańskim została przerwana lub nie istnieje, to wtedy luteranie przypominają, iż historia Kościoła zna także z czasów przedreformacyjnych przykłady święcenia duchownych, które nigdy nie były kwestionowane, a udzielone były nie przez konsekrowanych biskupów katolickich, lecz przez prezbiterów katolickich i to w dodatku za zgodą papieży [5]

Mimo to papież Leon XIII w bulli z roku 1896: „Apostolicae cure” o święceniach anglikańskich porusza także problem ordynacji luterańskiej pisząc: „...oświadczamy i ogłaszamy, że święcenia udzielane w obrządku anglikańskim stały się całkowicie nieważne i nie posiadają żadnego znaczenia.” [6] Komisja powołana przez papieża Leona XIII orzekła a komisja kardynałów ogłosiła, „...że święcenia w pierwszych pokoleniach Kościoła anglikańskiego były nieważne z braku należytej formy i właściwej intencji”, a to ze względu na nowy rytuał – „Ordinal” Edwarda VI z roku 1550. Nieważność motywuje się między innymi tym, że „... Anglikanie w 1550 r. nie uznawali tego, że święcenia kapłańskie dają władzę nad sakramentami; widzieli w nich tylko rodzaj publicznego ogłoszenia posłannictwa, jakie – na wzór luteranów – kandydat otrzymywał od zwierzchników społeczności.” [7] Dla luteran jest takie stwierdzenie zupełnie niezrozumiałe z tego powodu, że właśnie w Księgach wyznaniowych luteranizmu wyraźnie jest powiedziane, że właśnie dla publicznego zwiastowania Słowa Bożego i sprawowania świętych Sakramentów konieczny jest urząd Kościoła. [8] Uznanie przez Kościół Rzymsko – Katolicki anglikańskich, a tym samym i luterańskich święceń (ordynacji) za nieważne z powodu przerwania ciągłości sukcesji apostolskiej między innymi dlatego, że Kościół anglikański i Kościoły luterańskie wprowadziły inne modlitwy konsekracyjne jest co najmniej dziwne i niepojęte, skoro w ostatnich latach Kościół Rzymsko – Katolicki także wprowadził nie tylko inne modlitwy, ale nawet cały obrzęd święceń został zmieniony[9] .

Dalszy ciąg na następnej stronie