Jezus Chrystus jest Panem

Z analizy problemu Chrystusa wynika z całą pewnością przynajmniej to, że Jezus żył, że istnieje, że nie można po prostu zaprzeczyć Jego istnieniu i że nikt nie może obojętnie przejść obok Niego.

W każdym razie w Nowym Testamencie zostało przechowane, zinterpretowane i przekazane potomnym to, co Jezus naprawdę powiedział, a nie co innego. I to przemawia rzeczywiście dziś jeszcze do współczesnego człowieka; w żadnym zaś razie nie zostało ani sfałszowane, ani wypaczone.

Wielkie znaczenie Jezusa

Roszczenie Jezusa jest czymś niesłychanym i niemal nieprawdopodobnym. Pochodzi z ust głupca czy nawet kłamcy - albo też odpowiada rzeczywistości.

Że Jezus nie jest sam ani okłamanym rzucającym w świat niedorzeczne twierdzenia, ani też kłamcą, kimś, kto prowadzi ludzi w ciemność, stało się chyba oczywiste w oparciu o opis Jego ludzkiej postaci. Nigdy też na serio nie pomawiano Go o to, czyniąc to co najwyżej złośliwie, ale wtedy bez dowodów.

A zatem ujawnia się tu wyższa rzeczywistość. Gdy idzie o Jezusa, nie tylko powiedział cały szereg bardzo znaczących rzeczy, ale równocześnie i czynił. Jego „własne czyny” (R. Pesch) są wyjaśnieniem wszystkiego, co oznajmił, są gestami Niezwykłego, sygnałami rzeczywiście rozpoczynającego się świata Bożego, znakiem zbawienia, dowodami Jego wspaniałości. „Przecudowny” człowiek stanął tu do dzieła, „Bogiem pełny”, który z pełni tej udziela innym ludziom. Tu nie działa kuglarz czy szarlatan, ktoś, kto innym coś zademonstruje, nabierze ich mając na względzie jedynie własny interes, ale człowiek bezinteresowny, który wielkodusznie daje i rozdziela, jednak wzbrania się przed czynieniem jakby na zamówienie żądanych przez otoczenie znaków (por. Mk 8,11 n). Własnowolnie dokonuje rzeczy zdumiewających, domagających się uwierzenia, rzeczy niepojętych i wskazujących na jeszcze większe, przy czym te stanowią zaledwie skromny początek.

Opisy cudów zawarte w Nowym Testamencie powstały z pewnością w oparciu o podobne opisy z ówczesnej literatury. Jednakże swoją zwięzłością, skromnością i prostotą odróżniają się dodatnio od legend (mitów albo bajecznych wymysłów związanych z życiem wielkich „cudotwórców”). Opisy te przedstawiają zdarzenia faktyczne, jakkolwiek ich właściwy sens nie sprowadza się do ujętego pierwszoplanowe uzdrowienia ani do samego uciszenia burzy czy do zaspokojenia głodu. Wskazują one na to, że Jezus występujący i przemawiający w ten sposób ma władzę i słusznie rości sobie prawo do tego, by sprowadzić na ziemię panowanie Boga, pokój i zbawienie ludzi.

Więcej na następnej stronie