Jezus Chrystus jest Panem

Czyny Jezusa, w których przejawiała się Jego władza, są ilustracją Jego upełnomocnionego słowa, wykładają je, objaśniają oraz interpretują sprawiając, że staje się ono dostrzegalne, uchwytne i zrozumiałe. I na odwrót, czyny Jezusa bywają interpretowane za pomocą Jego słów, dzięki nim staje się jasne, co miały one wyrażać. Jedno wspiera drugie. Żyjący Jezus występuje w posłannictwie swoich świadków jako Jezus czynu i słowa, dając znać o sobie w akcie wiary. Czyn i słowo Jezusa rodzą wiarę. Sama wiara stanowi cud, jaki Jezus sprawia dla człowieka; cud nie jest jednak „ulubionym dzieckiem wiary". Jezus przemawia jako mający władzę i stosownie do tego też działa. U Niego powiedzieć znaczy uczynić. Co powiedział, było powiedziane, co uczynił, było uczynione. To ktoś, o kim można powiedzieć: fakt nie do obalenia, data niezapomniana. Jezus jest pełnią cudów i Jemu udaje się dokonać cudu zbawienia świata.

Wszystko, co Jezus rzeczywiście uczynił, zachowuje ślad Jego działania, oznacza bardzo wiele, owszem wszystko, i znajduje wyraz w akcie wiary oraz w pójściu ludzi za Chrystusem, a tym samym ujawnia się w odmienianiu się świata. Dzięki ustawicznemu działaniu Jezusa wychodzi na jaw, kim On właściwie jest, i jakie faktycznie ma znaczenie dla wyzwolenia ludzi a także całego świata oraz dla doprowadzenia ich do stanu zwanego zbawieniem.

Przykładem takiej sceny, gdzie słowo i czyn Jezusa zlewają się w jedno, może być opis zawarty u Jana 9,1-41.

Jezus - światłość świata stoi naprzeciwko człowieka niewidomego od urodzenia, który nic nie widzi. Z ziemi (z tego, co było dostępne) i z własnej śliny (dodanej siły życiowej) czyni maść uzdrawiającą. Niewidomy odzyskuje wzrok.

W następującym po tym sporze i procesie starano się ustalić, co właściwie zaszło i kim jest ten, komu udają się takie rzeczy. Uzdrowiony również zadaje pytania, a nadrabiając zaniedbanie wyznaje wiarę w Boga i mówi o konsekwencjach.