Hans Küng domaga się rehabilitacji Lutra

W apelu, opublikowanym 1 marca przez fundację „Weltethos” (Etyka globalna), a przedrukowanym przez media niemieckojęzyczne, 89-letni Küng podkreślił, że w roku upamiętniającym Reformację Kościół nie powinien zaniedbać okazji do tego kroku ekumenicznego.

Przy tej okazji zauważył, że w relacjach ekumenicznych wspólnoty i parafie poszły często dalej niż dialog teologiczny i to właśnie oficjalny Kościół – gdy chodzi o decydujące problemy - pozostał w tyle za „praktyką ekumenizmu, przeżywaną już od dawna w wielu wspólnotach ewangelickich i katolickich”. Dla nich często „nie są problemem” kwestie posługi duchownych czy wspólnoty eucharystycznej.

Obok rehabilitacji Lutra przez Kościół katolicki Hans Küng domaga się „zniesienia ekskomunik z czasów Reformacji”, wzajemnego uznania posługi duchownych oraz „wzajemnej gościnności eucharystycznej”. Czas pogania, uważa szwajcarski teolog przypominając, że w przeciwnym razie „jeszcze więcej ludzi odwróci się od Kościoła, jeszcze więcej wspólnot i grup sięgnie do samopomocy”.

„Samo tylko świętowanie 500 lat Reformacji bez rzeczywistego zakończenia rozdziału Kościołów oznacza branie na siebie nowych win”, stwierdził teolog. Jego zdaniem , często „lękliwe i wahające się władze kościelne w Rzymie i poza nim” nie mogą „przeoczyć historycznej okazji”. W zglobalizowanym i zsekularyzowanym świecie chrześcijaństwo będzie wiarygodne tylko wówczas, gdy ukaże się „jako wspólnota w doprawdy pojednanej różnorodności”. Często już miały miejsce „rzymskie deklaracje zamiaru”, ale „my, zaangażowani chrześcijanie, wreszcie oczekujemy czynów”, podkreślił w swoim apelu Hans Küng.

Krytyczny wobec Kościoła 89-letni Küng uchodzi w środowiskach liberalnych za jednego z najwybitniejszych współczesnych teologów niemieckojęzycznych. W grudniu 1979 r. Kongregacja Nauki Wiary odebrała mu prawo nauczania w imieniu Kościoła katolickiego. Decyzja ta stanowiła punkt kulminacyjny wieloletniego konfliktu, którego podłożem było podważanie przez tego teologa nieomylności papieża i podstawowych zasad chrystologii. Od 27 lat ten urodzony w Szwajcarii teolog angażuje się w dialog między religiami świata; jest też inicjatorem międzyreligijnego projektu Weltethos (Etyka globalna) i do marca 2013 r. przewodniczył fundacji o tej samej nazwie.

Były profesor uniwersytetu w Tybindze – przez pewien czas nauczający równolegle z ks. prof. Josephem Ratzingerem, późniejszym papieżem Benedyktem XVI – cierpi od lat na różne choroby. Teraz – przyznaje – czuje się względnie dobrze.

Hans Küng jest autorem licznych książek. Wiele z nich przetłumaczono łącznie na 32 języki, w tym również na polski. Do najbardziej znanych należą: "Kościół" (1967), "Nieomylny? Oto jest pytanie" (1970), "Być chrześcijaninem" (1974), "Czy Bóg istnieje?" (1978), "Życie wieczne" (1982), "Projekt etos świata" (1990) i "Credo" (1992). Szwajcarski teolog przygotował też trylogię poświęconą trzem religiom monoteistycznym: w r. 1991 ukazał się tom poświęcony judaizmowi, w 1994 - chrześcijaństwu. Część trzecia - o islamie - ma zostać wydana w roku bieżącym. W 1997 r. Küng opublikował "Etos świata dla polityki i gospodarki światowej". Jesienią 2002 r. ukazała się jego książka: "Wywalczona wolność" - pierwsza część autobiografii, a w 2015 roku „Siedmiu papieży”. Küng apeluje w niej do biskupów i księży o większe wsparcie dla wysiłków papieża Franciszka na rzecz reformy Kościoła, gdyż „jeśli ten papież chce wpłynąć na szerokie reformy w Kościele, to z pewnością nie może tego dokonać sam. Dla swego kursu reform papieżowi koniecznie potrzebne jest wsparcie wielu osób, nie tylko z grup reformatorskich”.

Küng, jeden z założycieli międzynarodowego przeglądu teologicznego "Communio", otrzymał liczne odznaczenia; jest też doktorem honoris causa 12 uniwersytetów na świecie i honorowym obywatelem Tybingi. W 2005 r. otrzymał prestiżową Nagrodę Niwano, uważaną za „teologicznego Nobla”. Nagroda stanowiła wyraz uznania dla Künga za jego "niezmordowany wkład na rzecz pokoju" oraz zasługi w dziedzinie dialogu i współpracy między religiami. W 2008 r. został uhonorowany złotym Medalem Pokoju im. Otto Hahna przyznanym przez Niemieckie Towarzystwo Przyjaciół ONZ w Berlinie-Brandenburgii.