Koptyjski Kościół Ortodoksyjny

Duchowość koptyjska nosi wyraźny rys monastyczny. Koptowie zachowują zwyczaj wybierania ojca duchownego dla całej rodziny. W ostatnich latach obserwuje się także, nawiązujące do starożytnych tradycji, odrodzenie monastycyzmu koptyjskiego. Popularnym przejawem pobożności i duchowości koptyjskiej są pielgrzymki do klasztorów na pustyni.

Ku jedności

Próby odnowienia jedności między Kościołem rzymskim a koptyjskim mają już długą tradycję. Podczas Soboru Florenckiego wydano Bullę unii z koptami. Niestety, nie weszła ona w życie. Podobnie było z unią zawartą między papieżem rzymskim Klemensem VII a patriarchą koptyjskim Gabrielem VIII w 1597 roku. Bezowocne okazały się także rokowania prowadzone w wieku XVII.

W XVIII wieku wskutek działalności franciszkanów powstały małe powstały wspólnoty koptyjskich katolików, nad którymi zwierzchnictwo w 1741 roku objął koptyjski biskup Jerozolimy Atanazy. Złożył on katolickie wyznanie wiary przed dwoma kapłanami koptyjskimi wykształconymi w Rzymie. W 1744 roku odszedł jednak od unii. W 1761 r. Klemens XIII utworzył koptyjski wikariat apostolski. Od tego czasu datuje się linia koptyjskich wikariuszy apostolskich. Obecnie, po różnych reorganizacjach, koptyjski Kościół katolicki liczy ok. 150 tysięcy wiernych. Niestety, do pełnego pojednania nie doszło.

Kościół koptyjski odegrał ważną rolę w XX-wiecznym ruchu ekumenicznym. Jest on jednym z założycieli Światowej Rady Kościołów będąc jej członkiem od 1948 roku. Prowadzi dialogi z wieloma innymi Kościołami – katolikami, prawosławnymi, prezbiterianami czy Kościołami Ewangelicznymi. Rozmowy prowadzone z Kościołem katolickim doprowadziły w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia do uznania, że Kościół koptyjski (i pozostałe Kościoły przedhalcedońskie) nie jest monofizycki. Rozmowy na temat chrystologii prowadzono aż do roku 1988 i zakończono je deklaracją, zatytułowaną „Tajemnica Wcielonego Słowa”. Później zajęto się tematem urzędu Piotrowego. Dialog ciągle trwa...