Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

11. Biskup Janusz Jagucki (2001-), urodzony na Mazurach w Sorkwitach w dniu 14 lutego 1947 r. jako syn ks. Alfreda Jaguckiego i jego małżonki Agnieszki z domu Rynkiewicz. Po maturze, którą zdał w Cieszynie, w latach 1965-1970 odbywał studia teologiczne w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, gdzie w październiku 1970 r. uzyskał tytuł magistra teologii na podstawie pracy pt. "Kościół wobec ludzi samotnych". W dniu 22 listopada 1970 r. wraz z ks. Emilem Gajdaczem, ordynowany został w Goleszowie przez Biskupa Prof. Dr. Andrzeja Wantułę, któremu asystował ks. radca dr Alfred Jagucki z Cieszyna i ks. konsenior Tadeusz Terlik z Goleszowa. Z dniem ordynacji wikariusz parafii w Giżycku, w latach 1973-76 jej administrator. Ponadto administrator parafii w Ełku, Suwałkach (1975-85) i Rynie (1976-86). Od dnia 9 maja 1976 r. proboszcz parafii w Giżycku, diecezjalny wizytator lekcji religii oraz koordynator współpracy z zakonem Joannitów w Diecezji Mazurskiej, członek Synodu Kościoła. W dniu 4 listopada 2000 r. Synod Kościoła powierza mu urząd Biskupa Kościoła. Jego konsekracja i wprowadzenie w urząd odbyła się w Święto Epifanii, dnia 6 stycznia 2001 r Konsekracji dokonał przechodzący na emeryturę Biskup Kościoła ks. biskup dr Jan Szarek, a współkonsekratorami byli: biskup Diecezji Tampere (od 1981 r.) Paavo Kortekangas z Finlandii, oraz rodzony brat nowego biskupa – biskup Walter Jagucki z Wielkiej Brytanii, który został konsekrowany w dniu 27 maja 2000 r. w Londynie przez szwedzkiego biskupa diecezji Linköpings stift Martina Linda (konsekrowany w dniu 23 kwietnia 1995 r. w Uppsali przez arcybiskupa – prymasa). Dalszymi współkonsekratorami byli: wszyscy biskupi diecezjalni, ks. biskup senior dr Janusz Narzyński, biskup generalny Julius Filo z Bratysławy (Słowacja) - wiceprezydent Światowej Federacji Luterańskiej, biskup Herwig Sturm z Wiednia, biskup Władysław Volny z Czeskiego Cieszyna (Czechy), oraz z Niemiec: biskup Diethard Roth z Hanoweru (SELK - Samodzielny Ewangelicko-Luterański Kościół) i biskup Klaus Wollenweber z Görlitz (Ewangelicki Kościół Śląskich Górnych Łużyc). Ks. Biskup Janusz Jagucki jest żonaty (1970) z Danutą zd. Ferek z Wisły. Oboje są rodzicami jedynej córki Katarzyny (ur. 1972 r.).

Konsekrował: biskupa Tadeusza Szurmana (2001).

Jest współkonsekratorem biskupów: Marka Izdebskiego (ref.) (2002), dr. Miloša Klátika z Bratysławy (2006), dr. Stanisława Piętaka z Czeskiego Cieszyna (2007) i austriackiego biskupa elekta ks. prof. dr. Michaela Buenkera we Wiedniu (2008)

IX. Nowe zasadnicze prawo wewnętrzne i nowy porządek konsekracji biskupa

W dniu 31 maja 1991 r. VIII Synod Kościoła na swojej ostatniej, tzn. 11 sesji uchwalił nowe Zasadnicze Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP., które weszło w życie w dniu l września 1991 r. Prawo to kilkakrotnie wypowiada się o urzędzie biskupa i jego wprowadzeniu w urząd.
Paragraf 75 p. 2 i 3: „uroczystego wprowadzenia w urząd dokonuje ustępujący Biskup Kościoła lub w razie jego choroby czy śmierci najstarszy ordynacją Biskup Diecezjalny w asyście pozostałych biskupów. Wprowadzenie w urząd odbywa się zgodnie z agendą i tradycją Kościoła przez modlitwę i nałożenie rąk wszystkich biskupów”.

Zgodnie z tym przepisem, jeszcze nie przyjętym przez synod Kościoła, odbyło się wprowadzenie i konsekracja ks. biskupa Jana Szarka według nowego porządku, opracowanego już do nowej Agendy przez Komisję Liturgiczną na podstawie dotychczasowego porządku agendarnego z roku 1955 oraz analogicznych porządków Kościoła fińskiego, szwedzkiego i niemieckiego, zaakceptowanego przez ks. biskupa Janusza Narzyńskiego.

Biskupi diecezjalni w Polsce

Nowe Zasadnicze Prawo Wewnętrzne dokonało zmiany dotyczącej zwierzchników diecezjalnych. To, czego nie można było dokonać przed 1936 rokiem, dokonał VIII Synod Kościoła na swej 11 sesji w dniu 31 maja 1991 r. I to jest jego główną zasługą, że uchwalił nowe ZPW. Choć co prawda jest ono też niedoskonałe, to jednak w pewnych paragrafach Kościół poszedł o krok naprzód. Z punktu widzenia Kościołów luterańskich północnej Europy, z którymi mamy braterskie kontakty, jak również z punktu widzenia ekumenicznego, jest to znaczący postęp. Już Marcin Luter, bowiem uważał, że biskup nie może być daleko od swojej owczarni, że na pewnym niewielkim terytorium powinien być jeden z duchownych, który będzie biskupem wiernych zamieszkujących na danym terytorium. Tam, gdzie jest diecezja (od słowa greckiego „diokesis” = zarząd), powinien też być biskup, biskup diecezji, czyli biskup diecezjalny i synod diecezjalny.

W luterańsko-anglikańskim dialogu międzykonfesyjnym, jeśli chodzi o urząd biskupi czytamy: „We wspólnocie anglikańskiej strzeżony jest urząd biskupi w nieprzerwanej sukcesji apostolskiej, w rodzinie luterańskiej w niektórych częściach, w innych nie. Obie rodziny kościelne opowiadają się za wypełnieniem nowych form »episkope«, które by dopasowane zostały do dzisiejszych warunków.” A strona luterańska dodała: „Specyficzne formy »episkope« dla luteran nie są pytaniami wiary, gdyż historyczny episkopat nie jest koniecznym warunkiem dla międzykościelnych kontaktów lub jedności Kościoła”. Luterańscy członkowie Komisji Dialogu uznają Kościół Anglikański jako prawdziwy Kościół i jego urząd jako apostolski urząd z nieprzerwaną sukcesją apostolską, gdyż w tym Kościele prawdziwie zwiastowana jest Ewangelia i prawdziwie udzielane są sakramenty. Dla luteran nie sama nieprzerwana sukcesja apostolska jest dowodem prawdziwego Kościoła, ale tam jest prawdziwy Kościół, gdzie Słowo Boże jest czysto i wiernie zwiastowane, a sakramenty święte zgodnie z ustanowieniem Pana Jezusa są udzielane. Sukcesja apostolska może być instrumentem jedności Kościoła. Takie stwierdzenia były zawarte w dialogu z lat 1970-1972.