Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

Natomiast w dialogu w 1987 r. Kościoły luterańskie stwierdzają:

- „Wszystkie osoby, które wykonują ordynowany urząd »Episkope« powinny posiadać tytuł biskupa lub biskupa asystenta.

- Luteranie powinni swoje prawa kościelne tak zrewidować, aby biskupi wybierani byli na taki sam okres czasu jak proboszczowie, duchowni do specjalnych poruczeń i inni duchowni, tzn. aby ich okres urzędowania trwał aż do śmierci, emerytury, albo odejścia ze stanowiska. Zgodnie z poleceniem Synodu w Nicei ryt wprowadzenia w urząd biskupów powinien być tak zrewidowany, aby co najmniej trzech biskupów brało udział w wkładaniu rąk. W ten sposób będzie też zaznaczona kolegialność biskupów z uniwersalnym Kościołem. W spojrzeniu na przyszłą pełną wspólnotę z anglikanami powinien jeden lub więcej biskupów anglikańskich brać udział w ustanawianiu biskupa luterańskiego”. Byłby to symbol duchowej wspólnoty pomiędzy Kościołami.

Kościoły Anglikańskie stwierdzają: „Kościoły anglikańskie powinny w sprawach koniecznych dokonać rewizji swoich praw kościelnych, aby móc stwierdzić autentyczność urzędów luterańskich. Dotyczy to istotnych rewizji praw kościelnych, aby uznać tych luteran, których biskupi nie stoją w historycznym episkopacie i tych, których zwierzchnicy wykonują urząd »episcope«, choć nie są nazwani biskupami”. Przykładem tego może być prezes Kościoła Ewangelickiego w Westfalii ks. dr Hans-Martin Linnemann, który posiada sukcesję apostolską (przekazaną przez arcybiskupa Martii Simojoki z Finlandii), a nie posiada oficjalnie tytułu biskupa. Dalej Wspólnota Anglikańska stwierdza: „Kościoły Anglikańskie powinny zawsze zapraszać biskupów luterańskich, aby brali udział przy święceniach i ustanawianiu biskupów anglikańskich”.

Takie są pierwsze kroki do uznania obydwu urzędów Kościoła do interkomunii i intercelebracji, jak również do pełnej wspólnoty.

W tzw. miśnieńskim oświadczeniu Kościoła Ewangelickiego Niemiec (Ewangelicko-Luterańskiego, Ewangelicko-Unijnego, Ewangelicko-Re-formowanego) z roku 1988 czytamy między innymi: „Chociaż Kościoły luterańskie, reformowane i unijne w większości są gotowe przyjąć sukcesję biskupów jako godny znak apostolskości życia całego Kościoła, to jednak uważają, że ta specjalna forma „episcope” nie jest koniecznym warunkiem jedności”.

W dialogu luterańsko-metodystycznym stwierdzono, że „urząd biskupi nie jest dla obydwu tradycji istotnym znakiem Kościoła”, ale „ordynacja ma być dokonywana przez tych, którzy posiadają urząd biskupi”.

Jak z powyższego wynika, istnieje w luteranizmie, anglikanizmie i metodyzmie nieraz różne pojęcie »episcope«, jednak wszystkie Kościoły uważają, że taki urząd musi istnieć, że może on być nawet znakiem jedności Kościoła, a na pewno służy przekazywaniu urzędu. Biorąc powyższe pod uwagę, praktykę Kościołów luterańskich na świecie [np. w Słowacji niezależnie od biskupa generalnego są urzędy 2 biskupów dystryktów (diecezji), w krajach skandynawskich na czele każdej diecezji stoi biskup diecezjalny, w Niemczech każdy „Land” posiada swojego biskupa („Landesbischof”), na Węgrzech każda z 3 diecezji posiada swego biskupa, a jeden z nich jest jednocześnie biskupem naczelnym] oraz względy ekumeniczne, nasze nowe Zasadnicze Prawo Wewnętrzne z roku 1991 w paragrafie 87 p.3 oświadczyło, że „z dniem wejścia w życie niniejszego prawa przestaje istnieć w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w RP urząd Seniora Diecezji” i nie później jak do 30 czerwca 1996 r. synody diecezjalne zobowiązane są dokonać wyborów biskupów diecezjalnych. We wszystkich polskich diecezjach dokonano wyboru biskupów diecezjalnych oraz dokonano ich konsekracji i uroczystego wprowadzenia w urząd.

Biskupi diecezjalni w Polsce.

Diecezja cieszyńska z siedzibą w Bielsku-Białej:

1. Biskup diecezjalny: ks. bp Paweł Anweiler, urodzony dnia 16 czerwca 1950 r. w Kaliszu, został ordynowany przez ks. biskupa Andrzeja Wantułę dnia 24 lutego 1974 r., a wybrany biskupem przez synod diecezjalny w Cieszynie dnia 24 listopada 1991 r. Konsekrowany na biskupa został w dniu 9 lutego 1992 r. w Bielsku-Białej w kościele p.w. „Zbawiciela” przez ks. biskupa Jana Szarka, ks. biskupa Dietera Knalla z Wiednia, ks. biskupa gen. Pavla Uhorskai z Bratysławy i ks. biskupa Władysława Volnego z Czeskiego Cieszyna.

Jest współkonsekratorem biskupów: Rudolfa Pastuchy (1992), Rudolfa Bażanowskiego (1992), Michała Warczyńskiego (1992), Ryszarda Bogusza (1994), Ryszarda Borskiego (1999), Janusza Jaguckiego (2001), Tadeusza Szurmana (2002), Marka Izdebskiego (2002), dr. Stanisława Piętaka (2007).