Wspólna deklaracja papieża Benedykta XVI i arcybiskupa Canterbury Rowana Williamsa,

Czterdzieści lat temu nasi poprzednicy papież Paweł VI i arcybiskup Michael Ramsey spotkali się w tym mieście uświęconym przez posługę i śmierć Apostołów Piotra i Pawła. Rozpoczęli nową drogę pojednania opartą na Ewangelii i starożytnej wspólnej tradycji. Wieki podziałów między anglikanami i katolikami zastąpiło pragnienie partnerstwa i współpracy jako wyraz rzeczywistej, chociaż niepełnej wspólnoty, wspólnie odkrytej i potwierdzonej. Papież Paweł VI i arcybiskup Ramsey postanowili rozpocząć dialog ekumeniczny, w którym zagadnienia powodujące w przeszłości podziały mogłyby być przedyskutowane w nowej perspektywie, w prawdzie i miłości.

Od tego spotkania Kościół katolicki i Wspólnota anglikańska rozpoczęły proces owocnego dialogu, który został wyraźnie określony jako odkrywanie znaczących elementów wspólnej wiary i pragnienie wyrażania jej przez wspólną modlitwę, świadectwo i służbę. Po 35 latach Anglikańsko-Rzymskokatolicka Wspólna Komisja (ARCIC) wypracowała kilka ważnych dokumentów, które próbują wyrazić wiarę, którą podzielamy. Dziesięć lat po przyjęciu ostatniej Wspólnej Deklaracji, podpisanej przez papieża i arcybiskupa Canterbury, druga faza ARCIC dopełniła tego dzieła publikując dokumenty: „Dar autorytetu” (The Gift of Authority) – w roku 1999 i „Maryja: łaska i nadzieja w Chrystusie” (Mary: Grace and Hope in Christ) – w roku 2005. Jesteśmy wdzięczni teologom, którzy razem modlili się i pracowali nad przygotowaniem tych tekstów. Teraz czekają one na przestudiowanie i refleksję.
Codzienny ekumenizm w życiu dokonuje się poza dialogiem teologicznym. Dotyka naszego życia duchowego i naszego wspólnego świadectwa. W miarę rozwoju dialogu teologicznego wielu katolików i anglikanów odnajduje u siebie nawzajem miłość do Chrystusa, która zaprasza nas do praktycznej współpracy i służby. Ta współpraca w służbie Chrystusowi, doświadczana przez wiele naszych wspólnot na całym świecie, dodaje kolejnych bodźców naszym wzajemnym relacjom. Międzynarodowa Anglikańsko-Rzymskokatolicka Komisja dla Jedności i Misji (IARCCUM) zajęła się badaniem odpowiednich sposobów, dzięki którym nasza wspólna misja głoszenia światu nowego życia w Chrystusie może się rozwijać i kształcić. Raport tej Komisji, zawierający zarówno streszczenie głównych wniosków ARCIC, jak i propozycje dla wzrastania razem w misji i świadectwie, został niedawno ukończony i przekazany do recenzji Anglican Communion Office oraz Papieskiej Radzie Popierania Jedności Chrześcijan. Wyrażamy wdzięczność za ich pracę.

Podczas tej braterskiej wizyty świętujemy dobro płynące z minionych czterech dekad dialogu. Jesteśmy wdzięczni Bogu za dary łaski, które im towarzyszyły. W tym czasie nasza długa, wspólna podróż domaga się publicznego uznania i podjęcia wyzwania, które niosą ze sobą nowe ruchy, wprowadzające podziały w środowisku anglikańskim i odsłaniające poważne przeszkody w naszym ekumenicznym postępie. To jest sprawa pilna, zatem w odnawianiu naszego zobowiązania do podążania drogą ku pełnej widzialnej wspólnocie w prawdzie i miłości Chrystusa, oddajemy siebie na służbę dla trwającego dialogu, by rozwiązań ważne kwestie, wynikające z eklezjologicznych i etycznych kontrowersji, czyniące naszą ekumeniczną podróż trudniejszą i bardzo żmudną.

Jako przywódcy chrześcijańscy stający wobec wyzwań nowego tysiąclecia potwierdzamy ponownie publicznie zobowiązanie do ukazywania boskiego życia w sposób wyjątkowy złożonego przez Boga Ojca w boskości i człowieczeństwie naszego Pana Jezusa Chrystusa. Wierzymy, że to dokonuje się przez Chrystusa i środki zbawienia oparte na Nim, uzdrowienie i pojednanie, są udzielone nam i całemu światu.

Jest wiele dziedzin, w których możemy dawać wspólnie chrześcijańskie świadectwo i razem podejmować służbę. One wzywają nas do ściślejszej współpracy. Należą do nich: poszukiwanie pokoju w Ziemi Świętej i w innych częściach świata ogarniętych konfliktami i zagrożonych terroryzmem; promocja ochrony życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci; obrona świętości małżeństwa i dobra dzieci w kontekście zdrowego życia rodzinnego; opieka nad biednymi, prześladowanymi, najsłabszymi, zwłaszcza tymi, którzy są prześladowani za wiarę; pokonywanie negatywnych skutków materializmu oraz troska o stworzenie i środowisko naturalne. Wyrażamy nasze zaangażowanie w dialog międzyreligijny, przez który możemy wspólnie kontaktować się z braćmi i siostrami niechrześcijanami.
Świadomi czterdziestu lat dialogu i świadectwa świętych kobiet i mężczyzn wspólnego naszym tradycjom, wzywając wstawiennictwa Maryi Bogurodzicy, świętych Piotra i Pawła, Benedykta, Grzegorza Wielkiego i Augustyna z Canterbury, przyrzekamy sobie bardziej płomienną modlitwę i bardziej zaangażowany wysiłek przyjęcia prawdy o tym, że to Duch prowadzi uczniów Jezusa(J 16,13) i życia tą prawdą. Napełnieni apostolską nadzieją, że „ten, kto rozpoczął w was dobre dzieło, doprowadzi je do końca” (Flp 1,6), wierzymy, że jeśli razem będziemy Bożymi narzędziami w wzywaniu wszystkich chrześcijan do głębszego zaufania Panu, będziemy także zbliżać się do siebie, odnajdując w Jego woli pełniejszą jedność i wspólnotę życia, do której nas zaprasza.