U źródeł radości

(4) Kiedy Pan przybędzie, "pokorni wzmogą swą radość w Panu i najubożsi rozweselą się w Świętym Izraela" (Księga Izajasza 29, 18-19). "Pociesz swoje serce i oddal długotrwały smutek od siebie; bo smutek zgubił wielu i nie ma z niego żadnego pożytku" (Mądrość Syracha 30, 21-25).

(5) W życiu wspólnoty dobroć serca jest wartością nieocenioną. Jest ona chyba jednym z najbardziej przejrzystych odblasków piękna komunii.

(6) Dziecko, nawet kiedy jest jeszcze całkiem małe, rozumie, co oznacza dobroć serca matki albo ojca, siostry lub brata. Jest ona przejrzystą prawdą Ewangelii. Dla dziecka tak ważna jest świadomość bycia kochanym, bo daje mu ona na całe życie siłę, by iść dalej i któregoś dnia zrozumieć, że Bóg wzywa nas, żebyśmy my też kochali.

(7) Podczas swojego pobytu w Taizé filozof, Paul Riceur, powiedział: "Dobro jest głębsze niż najgłębsze zło. Nawet najbardziej skrajne zło nie jest tak głębokie jak dobro".

(8) Księga Izajasza 26, 9.

(9) Kiedy część uczniów odeszła od Chrystusa, spytał apostołów: "Czyż i wy chcecie odejść?" Piotr Mu odpowiedział: "Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego" (Ewangelia według św. Jana 6, 67-68).

(10) Życie w komunii z Bogiem prowadzi do życia w komunii z innymi ludźmi. Im bardziej bliska jest nam Ewangelia, tym bliżsi stają się inni ludzie. Olivier Clément, teolog prawosławny, napisał: "Im bardziej ktoś jest człowiekiem modlitwy, tym bardziej staje się człowiekiem odpowiedzialności. Modlitwa nie zwalnia od obowiązków tego świata: uzdalnia do większej odpowiedzialności. Nie istnieje nic bardziej odpowiedzialnego niż modlitwa. Ta odpowiedzialność może przybrać konkretną formę obecności przy tych, którzy cierpią z powodu odrzucenia przez ludzi, z powodu ubóstwa - jak to się na przykład dzieje w przypadku tych braci z Taizé, którzy mieszkają w dzielnicach nędzy na innych kontynentach. Stanowi to również dla nas wyzwanie, byśmy byli ludźmi pomysłowymi, twórczymi w różnych dziedzinach, włączając w to ekonomię, cywilizację globalną, kulturę..." ("Taizé. Szukanie sensu życia", "W drodze", Poznań 1999, s. 40).

(11) Niemiecki teolog Dietrich Bonhoeffer, kiedy był bardzo młody, miał 21 lat, ukuł takie określenie: "Chrystus istniejący jako wspólnota". Napisał on też: "w Chrystusie ludzkość rzeczywiście została włączona w Bożą wspólnotę" ("Sanctorum communio", Berlin 1930).

(12) Prawosławny patriarcha Antiochii, Ignacy IV, zastanawiając się nad powołaniem ekumenicznym, napisał niedawno z Damaszku: "Pilnie potrzebujemy proroczych inicjatyw, aby wyjść z meandrów ekumenizmu, bo obawiam się, że ekumenizm w nich ugrzęźnie. Pilnie potrzebujemy proroków i świętych, aby pomogli naszym Kościołom nawrócić się przez wzajemne przebaczenie". Patriarcha wzywa, by "postawić język komunii ponad językiem osądu". W zeszłym roku, przyjmując zwierzchników greckiego Kościoła Prawosławnego, papież Jan Paweł II powiedział: "Wspólnie ze świętymi kontemplujemy ekumenizm świętości, który poprowadzi nas do pełnej komunii. Nie jest ona ani absorpcją, ani fuzją, ale spotkaniem w prawdzie i miłości".

(13) Pojednanie rozpoczyna się od zaraz wewnątrz osoby ludzkiej. Przeżywane w sercu człowieka wierzącego, pojednanie zyskuje wiarygodność i może wprowadzać ducha pojednania w tę komunię miłości, jaką jest Kościół. Ta droga zakłada, że nikt nie zostanie upokorzony.

(14) Czy mogłyby się pojawić w Kościele znaki wielkiej otwartości, tak wielkiej, że można by stwierdzić: ci, którzy byli podzieleni w przeszłości, nie są już rozłączeni, żyją w komunii? Pierwszym krokiem w stronę pojednania będzie dostrzeżenie tych miejsc na całym świecie, w których urzeczywistnia się już życie w komunii. Trzeba będzie odwagi, aby to stwierdzić i przystosować się do tego. Teksty powstaną później. Czy uprzywilejowane traktowanie tekstów w rezultacie nie oddala wezwania Ewangelii: pojednaj się z bratem nie zwlekając?

(15) Zob. List do Filipian 2, 2.

(16) Zob. Ewangelia według św. Łukasza 24, 13-35.

(17) Zob. Księga Jeremiasza 31, 3 i Ewangelia według św. Jana 14, 16-18.