Przesłuchanie, ukrzyżowanie i śmierć Jezusa

Chrystus jest ofiarą zapowiadaną przez Izajasza (zob. 53, 1-11), jest „Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata" (J 1, 29), jest Tym, który przyszedł wypełnić Pisma i zamysł Ojca. Tego właśnie nie zrozumieli ci, którzy krzyżują Zbawiciela świata. Później powie o tym święty Piotr: „wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi" (Dz 3, 17).

Równocześnie Chrystus prosi o przebaczenie dla wszystkich ludzi, którzy swoimi grzechami sprawili, że Jego śmierć stała się konieczna - a zatem i o przebaczenie dla nas, skoro my także jesteśmy grzesznikami. To nie dzięki naszym zasługom możemy dostąpić zbawienia, lecz to Pan, jak mówił już Izajasz, „poniósł grzechy wielu i oręduje za przestępcami" (53, 12). Chrystus prosi o wybaczenie dla
wszystkich. Skoro na krzyżu sam Syn błaga swego Ojca o przebaczenie dla nas, to nie powinniśmy nigdy tracić nadziei. Pisze jedenze współczesnych teologów: „Kiedy upadasz, jeśli z całą swą ufno
ścią wołasz, to nie wpadasz już w nicość, lecz w ramiona Tego, który na krzyżu ma je zawsze otwarte dla wszystkich". Św. Mikołaj Kabasilas, teolog z XIV wieku, mówi: „Przebaczenie jakiegokolwiek
czynu nie jest ponad miarę Bożego miłosierdzia... On [Chrystus] stał się źródłem zmiłowania dla swych oprawców... Pan, wolny od wszelkiego grzechu, po zniesieniu wielkich cierpień umiera; nosząc na swym ciele rany, On, człowiek, wstawia się za ludźmi i uwalnia rodzaj ludzki od ciężaru zbrodni, i obdarza więźniów wolnością, której nie musiał zdobywać dla samego siebie, będąc i Bogiem, i Pa-
nem".

„Zaprawdę, powiadani ci: Dziś ze Mną będziesz w raju" (Łk 23, 43).

Chrystus został ukrzyżowany między dwoma łotrami, aby się wypełniło to słowo Pisma: „I policzony został pomiędzy przestępców" (Iz 53, 12). Jeden z łotrów (ten, którego Tradycja umieszcza po lewej stronie Pana) nie przestawał bluźnić, żądając od Jezusa, by ocalił siebie samego i swych towarzyszy przez okazanie swej potęgi. Mówił z sarkazmem: „Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas" (Łk23, 39). Drugi łotr był, podobnie jak jego wspólnik, rozbójnikiem, być może mordercą. Chrystus jednak nigdy nie wahał się przyjąć jako swych towarzyszy drogi - celników, nierządnic i rozbójników. Ten łotr nie znieważał Pana, ale okazał skruchę w krótkim przebłysku: „My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki" (Łk 23, 41).

Rozpoznał on prawdziwą naturę królestwa Bożego i zrozumiał, że Jezus jest jego Królem. Jest to wspaniały znak wiary. Dzięki niej łotr rozpoznał w upokorzonym konającym - Pana, który miał wejść do swego Królestwa nie z tego świata. Tajemnicza skrucha... My także w jednej chwili, teraz, możemy okazać skruchę. Okazując skruchę, Dobry Łotr wybłagał miłosierdzie Jezusa - miłosierdzie, które ciągle jest nam ofiarowane. Jezus nie poprzestaje na tym, że wspomni jego wiarę w dniu zmartwychwstania umarłych. Na prośbę łotra: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa" (Łk 23, 42) - Jezus odpowiada: „Dziś ze Mną będziesz w raju" (Łk 23, 43). W raju, do którego on, Dobry Łotr, wkroczy jako pierwszy człowiek w ślad za Chrystusem.

Jezus nie domaga się od nas tylko naszych czynów, ponieważ jesteśmy słabi i grzeszni, a cała nasza siła pochodzi od Boga; przede wszystkim Jezus domaga się od nas naszej miłości i naszej wolności prawdziwej, żebyśmy w wierze zwrócili się ku Niemu. Owo dziś z obietnicy Jezusa to nie tylko dzień ukrzyżowania, bo Jego słowo skierowane jest do każdego z nas teraz, o czym przypomina nam Kościół. W Wielki Piątek zgromadzenie wiernych śpiewa trzykrotnie: „Rozsądnego łotra w jednej chwili raju uczyniłeś godnym, Panie, i mnie oświeć drzewem Krzyża, i zbaw mnie". Podobnie w każdą niedzielę przed Błogosławieństwami Kościół śpiewa: „W Królestwie swoim wspomnij nas, Panie". Tak, podobnie jak łotr, możemy w ten sposób błagać Pana, ponieważ nadal trwamy w owym dziś, jak przypomina nam wiele psalmów: „Obyście usłyszeli dzisiaj głos Jego" (Ps 94 [95], 7), a także List do Hebrajczyków: „Zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co dziś się zwie" (Hbr 3, 13).