Niewykorzystana szansa

Tymi słowami kończy się podpisana 10 lat temu „Wspólna deklaracja w sprawie nauki o usprawiedliwieniu”. Jej autorzy stwierdzili wprawdzie, że nie we wszystkim podpisujące dokument Kościoły się zgadzają, ale „różnice, które nadal istnieją, są różnicami dopuszczalnymi”. Dopuszczalnymi, bo dotyczącymi „języka, teologicznej formy i odmiennego rozłożenia akcentów w rozumieniu usprawiedliwienia”.

Obie strony wyraziły przekonanie, że osiągnięte porozumienie „musi znaleźć odbicie i potwierdzenie w życiu i doktrynie Kościołów”.

Co po dziesięciu latach się zmieniło w relacjach między katolikami i luteranami? Dla postronnego obserwatora niewiele. W oficjalnych stosunkach, zwłaszcza po opublikowaniu odpowiedzi na pytania dotyczące dokumentu Dominus Iesus i rozumienia pojęcia „Kościół”, w lipcu 2007 r., nastąpiło wyraźne ochłodzenie. Na internetowych forach po staremu katolicy i protestanci (niekoniecznie luteranie) kłócą się o rozumienie usprawiedliwienia. Jakby wspólnej deklaracji - przyjętej też przecież przez protestantów metodystów w lipcu 2006 roku - w ogóle nie było. Jaka jest szansa, że dokument kiedyś „trafi pod strzechy”?

Obawiam się, że podpisanie deklaracji o usprawiedliwieniu, podobnie jak kilkadziesiąt lat temu zniesienie ekskomunik między Kościołami prawosławnym i katolickim, było wielką, ale niestety, niewykorzystaną szansą zbliżenia. Szkoda.