Apostoł w każdym zborze. Kościół Nowoapostolski w Polsce

Pierwsze zbory Kościoła Nowoapostolskiego na ziemiach polskich powstały pod koniec XIX wieku m.in. w Bydgoszczy, Gdyni, Warszawie, Wąbrzeźnie oraz w okolicach Łodzi, Piotrkowa Trybunalskiego, Dąbrowy Górniczej i Lwowa. Najprężniej apostołowie ruchu działali na Warmii i Mazurach.

Apostoł okręgowy Oehlmann założył zbór w Królewcu (dziś Kaliningrad w Rosji). Wkrótce powstały nastepne. W roku 1935 w należących do Niemiec Prusach Wschodnich (dzisiejsza Warmia i Mazury) istniały aż 192 zbory.

Po drugiej wojnie światowej Kościół reaktywował swą działalność. Nosił początkowo nazwę Nowoapostolskie Stowarzyszenie Wyznaniowe w Polsce. Pod tą nazwą zarejestrowano Kościół w roku 1959.

Kościół wydaje miesięcznik "Nasza Rodzina" oraz biuletyn "Chleb Żywota".
W roku 1970 zbór nowoapostolski w Kosewie koło Mrągowa odwiedził Andrzej Tokarczyk, badacz historii religii. Swe wrażenia opisał w książce "Trzydzieści wyznań" (Warszawa 1987). Oto jego relacja:

"W kaplicy Stowarzyszenia Nowoapostolskiego stoją ławki, na frontowej ścianie wisi krzyż, znajduje się tu również pulpit kaznodziei. Za oknem rozciąga się - jak okiem sięgnąć - krajobraz jezior i lasów.

Zebrani śpiewają najpierw pieśń, posługując się małymi książeczkami do nabożeństwa, a potem odmawiają specjalnie na dany dzień wybraną modlitwę. Z kolei zabiera głos kaznodzieja, który odczytuje wyjątki z Biblii i objaśnia je zgromadzonym.
Następuje teraz uroczysty moment wieczerzy pańskiej. Zebrani przyjmują komunię pod dwiema postaciami: chleba i wina. Wiernym podaje się opłatek umoczony w winie."