Sami o sobie

Diaspora

Diaspora oznacza także trudności w życiu społecznym i rodzinnym, wynikające z różnic wyznaniowych - problemem są dla nas małżeństwa mieszane konfesyjnie. Diaspora oznacza trudności natury technicznej: w kontaktach między współwyznawcami i w dotarciu duszpasterzy do rozproszonych wiernych. Diaspora to trudności natury materialnej i ekonomicznej - bardzo trudno jest tak niewielkiej organizacji kościelnej, nawet przy bardzo szczodrych ofiarach i składkach parafialnych, normalnie funkcjonować bez pomocy materialnej ze strony bratnich Kościołów zagranicznych. Wydaje się, że teraz, w zmienionej sytuacji politycznej, otwierają się przed Kościołem możliwości prowadzenia działalności gospodarczej, dzięki czemu będzie on mógł zdobywać środki na działalność religijną i duszpasterską oraz zaspokajać swoje potrzeby wydawnicze.

Diasporalny charakter Kościoła reformowanego w Polsce niesie także szereg niebezpieczeństw dla jego świadectwa. Takim potencjalnym zagrożeniem jest możliwość powstania getta konfesyjnego, przejawy różnego rodzaju fobii, w tym lęk i obawa przed wchłonięciem przez wielki Kościół katolicki. Może to powodować odrzucanie w życiu religijnym tych wszystkich wartości, które ewangelikom kojarzą się z katolicyzmem, i w rezultacie prowadzić do wypaczeń. Niewielka ilościowo społeczność stoi jeszcze przed innym zagrożeniem-towarzyszy jej mianowicie obawa, że ulegnie negatywnym wpływom współczesnego świata: demoralizacji, zeświecczeniu, konsumpcyjności, które godzą w samą istotę człowieczeństwa.

Cele i środki wychowania ewangelicko-reformowanego

Z tych wszystkich względów Kościół Ewangelicko-Refmormowany w Polsce stara się kłaść wielki nacisk na upowszechnianie znajomości Biblii. Czyni to odkrywając na nowo całą aktualność prawd Bożych w sytuacji i zagrożeniach współczesnego świata, akcentując wyjątkowe miejsce i znaczenie Pisma Świętego w życiu społecznościowym i indywidualnym. Wielki nacisk kładzie się na wychowanie religijne dzieci i młodzieży - przez nauczanie kościelne od najwcześniejszego dzieciństwa, przez kursy katechetyczne, kolonie i obozy wakacyjne, a także na dotarcie z posługą religijną do najmniejszych grup, a nawet pojedynczych współwyznawców. Temu celowi służy też "Jednota", która w świadomości środowiska reformowanego traktowana jest jak jeszcze jeden zbór, zbór o największej sile oddziaływania, zwłaszcza że - jak sądzimy - pismo nasze nie zamyka się w ciasnych ramach konfesyjnych tylko swoim wyznawcom, ale wielu potrzebującym, więzionym, internowanym lub ukrywającym się, czym zyskał sobie zaufanie i szacunek. Dzisiaj, już w warunkach pełnej wolności, Kościół jeszcze szerzej, bo swobodnie, działa dla dobra kraju i narodu. Zarówno duchowni, jak i świeccy wielokrotnie zabierali głos w obronie demokracji, sprawiedliwości, poszanowania odrębności jednostek i grup społecznych. Kościół wypowiada się publicznie zwłaszcza wtedy, gdy do głosu dochodzą w kraju postawy nietolerancyjne lub wręcz nacjonalistyczno-szowinistyczne.

Od pewnego czasu obserwujemy wzrost zainteresowania ewangelicyzmem reformowanym w Polsce. Przychodzą do nas ludzie, którzy szukają Kościoła miłości i wolności, a nie Kościoła działającego poprzez zakazy lub nakazy. Przychodzą ci, którzy mając świadomość własnego grzechu i słabości, chcą się odnaleźć jako chrześcijanie w społeczności wierzących akcentującej bardziej moc miłości Bożej i przebaczającej Łaski dla pokutującego grzesznika niżeli kar i paragrafów prawa (charakterystyczne dla naszego Kościoła pod tym względem było oświadczenie tegorocznego Synodu w związku z dyskusją nad ustawą antyaborcyjną).