Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP

Już w kilka lat po wystąpieniu ks. dr. Marcina Lutra w 1517 r. jego pisma i poglądy dotarły do Polski. Znalazły życzliwy oddźwięk u wielu i mimo utrudnień, m.in. ze strony władzy królewskiej, stopniowo powstały parafie ewangelickie w Wielkopolsce, na Pomorzu, Mazurach i Śląsku. Nabożeństwa odprawiane były w języku narodowym, powstała także literatura religijna w języku polskim: tłumaczenia Pisma Świętego, kancjonały - śpiewniki, postylle - zbiory kazań, katechizmy.

Biblijną naukę Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego można streścić w czterech hasłach i zasadach. Ich autorem jest „ojciec reformacji” ks. dr Marcin Luter, który na ich podstawie przeprowadził dzieło odnowy i reformy chrześcijańskiego Kościoła.

Hasła te odnoszą się do czterech łacińskich zwrotów: sola scriptura - jedynie Pismo; solus Christus - jedynie Chrystus; sola verbo - jedynie Słowo; sola gratia i sola fide - jedynie łaska i jedynie wiara. Oznacza to, że Pismo Święte jest jedynym źródłem i normą wiary i życia chrześcijańskiego. Nie ma w nikim innym zbawienia jak tylko w Jezusie Chrystusie, jedynym Zbawicielu, Odkupicielu i Pośredniku, ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Wierzący zostaje usprawiedliwiony przed Bogiem jedynie za sprawą łaski Bożej, bez zasług. Zbawienia nie można zyskać przez zasługi, lecz odpowiedzieć wiarą czynną w działaniu. Wiara w Jezusa Chrystusa daje zbawienie. „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu” (Hbr 13,6). Dobre uczynki nie są zasługami, lecz owocem żywej wiary. Chrześcijanin czyni dobrze nie po to, aby być zbawionym, ale dlatego, że jest zbawiony.

Obecnie kościół luterański w Polsce liczy około 75.000 członków. Parafie są bardzo zróżnicowane pod względem historii i form życia religijnego. Wspólną ich cechą jest wyraźny wpływ Pisma Świętego na życie wspólnoty i jej pojedynczych członków.