Nie rozdzieramy szat

Jacek Dziedzina: Kanon „Da pacem, Domine” (Obdarz pokojem, Panie) słychać teraz częściej w Taizé?


Br. Alois Löser: Tak, śpiewamy go bardzo często. W niedzielę wieczorem mamy w kościele Pojednania pół godziny ciszy na to, by modlić się o pokój. Ten pomysł jest następstwem modlitwy o pokój w Izraelu i Palestynie zorganizowanej przez papieża Franciszka w ogrodach Watykanu. Modląc się w milczeniu, my, bracia, i młodzi ludzie, którzy do nas dołączają, chcemy najpierw prosić o pokój Chrystusa w nas samych, a następnie czekać z ufnością na pokój, który ogarnie wszystkich ludzi. Na koniec tej ciszy powtarzamy tylko te proste słowa: „Da pacem, Domine”…


Międzynarodowe napięcie dociera do wspólnoty w małej wiosce na południu Burgundii?


Nie czujemy tego w samej wspólnocie. Ale oczywiście podróżując po Europie, widzimy, co się dzieje. Kiedy byłem w październiku w Rydze na Łotwie, gdzie mieliśmy spotkanie mieszkańców krajów bałtyckich, czułem to napięcie znacznie silniej – ludzie byli zaniepokojeni sytuacją międzynarodową. Czułem, że to w nich jest bardzo mocne.


Dla wspólnoty, której charyzmatem jest modlitwa o pokój i pojednanie, te wydarzenia stanowią jakieś nowe wyzwanie?


Dla braci z Taizé wyzwaniem jest przyjęcie młodych ludzi, pochodzących z bardzo różnych środowisk geograficznych, społecznych i kulturowych. Czasami niektóre rany z historii, które w sobie noszą, jeszcze dotąd się nie zagoiły. 


Jak sobie poradzić ze starymi ranami w sytuacji, gdy zadawane są nowe? Uzdrowienie przeciąga się w nieskończoność.


Te nowe rany czasami mają swoje źródła w starych, to widać na każdym kroku. Nie ma jednak innego wyjścia, niż szukać porozumienia między ludźmi. Na przykład na Bliskim Wschodzie: pomimo dramatycznych wydarzeń musimy szukać więcej kontaktów między chrześcijanami a muzułmanami.


Muzułmanie na pewno tego chcą?


Ci, którzy są otwarci, chcą tego bardzo. 


Wierzy Brat, że dialog jest tam jeszcze możliwy?


Nie tylko wierzę, ale wiem, że on istnieje. W wielu, wielu miejscach, nie tylko na Bliskim Wschodzie. Nasi bracia mieszkający w Bangladeszu, gdzie większość to muzułmanie, mają wśród nich wielu przyjaciół. 


W wielu krajach muzułmańskich wydaje się to już zupełnie niemożliwe...


Musimy stale domagać się od władz tych państw, by dały chrześcijanom wolność taką, jaką Europa daje muzułmanom. W Taizé
wierzymy bardzo mocno w osobowe relacje międzyludzkie. To, że na Bliskim Wschodzie toczy się okrutna wojna, nie może nas tej wiary pozbawiać. 


Można śpiewać spokojnie „Laudate omnes gentes” w sytuacji, gdy narody są tak ze sobą skłócone?


Tym bardziej trzeba to śpiewać jeszcze częściej! Dramatyzowanie nic tu nie pomoże. Musimy podkreślać, że w każdym narodzie większość ludzi tak naprawdę chce pokoju. Dlatego będziemy śpiewać jeszcze mocniej właśnie „Laudate omnes gentes”.