Karta ekumeniczna

5. Wspólnie się modlić
Ekumenizm żyje dlatego, że razem słuchamy słowa Bożego i pozwalamy, aby Duch Święty działał w nas i przez nas. Dzięki w ten sposób otrzymanej łasce występują dzisiaj bardzo liczne wysiłki, modlitwy i nabożeństwa, zmierzające do pogłębienia duchowej jedności między Kościołami i do modlitwy o widzialną jedność Kościoła Chrystusowego. Szczególnie bolesnym znakiem podziału ciągle istniejącym między wieloma Kościołami chrześcijańskimi jest brak wspólnej Eucharystii.
W niektórych Kościołach istnieją zastrzeżenia co do wspólnej modlitwy ekumenicznej. W dalszym jednak ciągu na naszą duchowość chrześcijańską wywierają piętno liczne nabożeństwa ekumeniczne, wspólne pieśni i modlitwy, a zwłaszcza “Ojcze nasz”.

Zobowiązujemy się
modlić się wzajemnie za siebie i o jedność chrześcijan;
poznawać i cenić nabożeństwa i inne formy życia duchowego innych Kościołów;
podążać w kierunku wspólnej Eucharystii.

6. Kontynuować dialogi
Nasza wspólna przynależność do Chrystusa ma większe znaczenie od naszych różnic w dziedzinie teologicznej i etycznej. Istnieje wielość, która jest darem i wzbogaceniem, lecz występują także podziały w zakresie doktryny, kwestii etycznych i norm prawa kościelnego, które doprowadziły do rozdarcia między Kościołami; decydującą rolę odgrywały często także szczególne okoliczności historyczne i odmienne tradycje kulturowe. Celem pogłębienia ekumenicznej jedności należy absolutnie kontynuować wysiłki zdążające do osiągnięcia zgodności w wierze. Bez jedności w wierze nie ma pełnej jedności kościelnej. Dla dialogu nie ma żadnej alternatywy.

Zobowiązujemy się
do sumiennego i intensywnego prowadzenia dialogu między naszymi Kościołami na różnych szczeblach kościelnych i do sprawdzania, jakie rezultaty dialogu mogą i powinny być ogłoszone w formie wiążącej władze kościelne;
do starania się o dialog na tematy kontrowersyjne, zwłaszcza w kwestiach wiary i etyki, z którymi wiąże się niebezpieczeństwo podziału, i wspólne dyskutowanie nad takimi problemami w świetle Ewangelii.

III – NASZA WSPÓLNA ODPOWIEDZIALNOŚĆ W EUROPIE
"Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi" (Mt 5,9).

7. Przyczyniać się do kształtowania Europy
W ciągu wieków rozwijała się Europa nacechowana w płaszczyźnie religijnej i kulturalnej przeważnie chrześcijaństwem.
Równocześnie z winy chrześcijan rozprzestrzeniło się wiele zła w Europie i poza jej granicami. Wyznajemy naszą współodpowiedzialność za tę winę i prosimy o jej wybaczenie Boga i ludzi.
Nasza wiara pomaga nam uczyć się na doświadczeniach przeszłości i starać się, aby wiara chrześcijańska oraz miłość bliźniego promieniowały nadzieją w moralności i etyce, wychowaniu i kulturze, polityce i ekonomii w Europie i całym świecie.
Kościoły popierają jednoczenie się kontynentu europejskiego. Nie można osiągnąć jedności w trwałej formie bez wspólnych wartości. Jesteśmy przekonani, że dziedzictwo duchowe chrześcijaństwa stanowi siłę inspirującą wzbogacającą Europę. Na fundamencie naszej wiary chrześcijańskiej angażujemy się na rzecz Europy ludzkiej i społecznej, w której będzie się cenić prawa człowieka i podstawowe wartości pokoju, sprawiedliwości, wolności, tolerancji, dzielenia się i solidarności. Kładziemy nacisk na poszanowanie życia, na wartość małżeństwa i rodziny, na priorytetową opcję na rzecz ubogich, na gotowość przebaczenia a w każdym przypadku na miłosierdzie.
Jako Kościoły i wspólnoty międzynarodowe winniśmy postawić tamę niebezpieczeństwu, że Europa rozwinie się w zjednoczony Zachód i rozbity Wschód. Należy mieć także na uwadze przepaść między Północą i Południem. Równocześnie należy unikać wszelkiej formy eurocentryzmu i umacniać odpowiedzialność Europy wobec całej ludzkości, a zwłaszcza wobec biednych całego świata.

Zobowiązujemy się
do porozumienia się co do treści i celów naszej odpowiedzialności społecznej i do popierania możliwie całokształtu interesów i koncepcji Kościołów wobec cywilnych instytucji europejskich;
do ochrony podstawowych wartości przed wszystkimi atakami;
do sprzeciwu wobec wszelkiej próby instrumentalizacji Kościoła w celach etnicznych lub nacjonalistycznych.