Chrzest. Dokument z Akry

I. Ustanowienie chrztu

1. Wszystkie Kościoły oparły swoje nauczanie i szafarstwo sakramentów na przekonaniu, że - zgodnie ze świadectwem Nowego Testamentu - uznane przez nie sakramenty zostały ustanowione przez Jezusa Chrystusa. Chrzest i Eucharystia wywodzą się ze słów i czynów Chrystusa wypowiedzianych i dokonanych podczas Jego ziemskiego życia. Od najwcześniejszych czasów zajęły one centralne miejsce we wspólnotowym życiu Kościoła. Sakramenty są darem Chrystusa dla Jego Kościoła.

II. Znaczenie chrztu

A. Uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa

2. Podstawowym sensem chrztu jest uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Chrzest, który przyjął sam Jezus (Mk 10, 38), stanowi klucz wzajemnego porozumienia. Chrzest ten rozpoczął się zaakceptowaniem przez Chrystusa solidarności z grzesznikami podczas chrztu w Jordanie, kontynuację swoją znajdował wówczas, gdy Chrystus kroczył drogą Cierpiącego Sługi poprzez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Za pośrednictwem obrzędu chrzcielnego Duch, który zstąpił na Jezusa podczas Jego chrztu, zstępuje na Kościół i jednoczy lud Boży w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Nasz chrzest jednoczy nas z Chrystusem, który wziął na siebie grzechy nasze i całego świata, by zostały nam darowane i zgładzone. Otwiera nam nowe życie.

B. Dar Ducha i włączenie w Ciało Chrystusa

3. W chrzcie udzielanym przy użyciu wody w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów chrzci nas sam Duch w jedno Ciało. W naszym chrzcie Duch Pięćdziesiątnicy przyłącza nas do Ciała Chrystusa, które jest Kościołem. W chrzcie Duch jest zarazem tym, który obdarowuje, i tym, który jest dawany. Chrzest jest przekazywanym Kościołowi darem wyzwalającej miłości Boga. Przyjmują go ci, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa. Sprawowany jako wyraz posłuszeństwa woli Pana jest znakiem i pieczęcią naszej godności ucznia. Ten jedyny chrzest, który wprowadza nas we wspólnotę z Chrystusem i braćmi, wymaga położenia kresu wszelkiej ludzkiej alienacji, opierającej się np. na rasowych czy klasowych różnicach.

C. Chrzest a wiara

4. Wszystkie Kościoły uznają, że chrzest implikuje i objawia konieczność wiary do zbawienia. Wszystkie zgodnie utrzymują, że osobiste zaangażowanie jest konieczne, jeśli pragnie się być odpowiedzialnym członkiem Ciała Chrystusa. Chrzest nie ma stanowić jedynie chwilowego doświadczenia, lecz inauguruje wzrastanie w uczestnictwie w Chrystusie, mające trwać przez całe życie. Życie chrześcijanina jest z konieczności życiem ciągłej walki i nieustannego doświadczenia łaski. W wierze i posłuszeństwie ochrzczeni żyją dla Chrystusa, Jego Kościoła i świata, który On umiłował.

III. Implikacje chrztu

A. Więź jedności

5. Jedyny chrzest, który przyjmują chrześcijanie, wprowadza ich w jedność z Chrystusem i między sobą. Wchodzą w życie Kościoła powszechnego i we wspólnotę Kościoła lokalnego. Nasz wspólny chrzest, który za pośrednictwem wiary jednoczy nas z Chrystusem, jest więc zasadniczą więzią jedności. Skłania nas, jako jedyny lud na każdym miejscu i na całym świecie, do wyznawania jedynego Pana i służenia Mu. W ten sposób płynąca z chrztu nasza jedność w Jezusie Chrystusie stanowi apel do Kościołów, by przezwyciężały swoje podziały i doszły do pełnej widzialnej jedności.

B. Udział w Eucharystii

6. Między naszym rozumieniem i praktyką chrztu a rozumieniem i praktyką Eucharystii istnieje konieczny związek. Winniśmy na nowo rozważyć implikacje chrztu odnośnie do naszego uczestniczenia w Eucharystii. Fakt, że nie stanowimy jednego widzialnego ciała przy jednym stole Pana, oraz naszą nieobecność w życiu i wspólnym działaniu, wielu odbiera jako zaprzeczenie chrzcielnego daru, o którym wszyscy twierdzimy, że go otrzymaliśmy. Środkiem przezwyciężenia tego braku jest uznanie na serio, że przez chrzest jesteśmy na każdym miejscu jednym i tym samym ludem służącym jednemu Bogu. W istocie, chrzest dokonany raz jeden i nigdy nie powtarzany, wprowadza królewskie kapłaństwo w życie wiernych i tworzy czcicieli Chrystusa pośród ludu Bożego. To właśnie w Eucharystii ogłaszamy i obchodzimy pamiątkę tego, co Bóg uczynił dla naszego zbawienia, ona bowiem jest ucztą Pana, która się ciągle powtarza i zawsze zawiera tak słowo, jak sakrament.