Chrzest. Dokument z Akry

C. Zaangażowanie i świadectwo dawane Chrystusowi

7. Chrzest jest zarazem darem Boga i zobowiązaniem człowieka; dąży do wzrostu „aż do wieku dojrzałego, do miary Chrystusa w jego pełni" (Ef 4,13). W tym wzroście wierni, którzy przyjęli chrzest, winni manifestować przed światem nową generację wyzwolonej ludzkości. Ich wspólna odpowiedzialność, tu i teraz, to odpowiedzialność za wspólne dawanie świadectwa wobec Kościołów, świata, tych, którzy dotąd nie słyszeli jeszcze Ewangelii, i tych, którzy ją odrzucają. W takiej właśnie wspólnocie świadectwa i służby odkrywamy sens daru zaofiarowanego przez Boga całemu jego ludowi.

IV. Celebracja chrztu: szafarz, forma, liturgia

8. Kościoły zgadzają się co do tego, że zwyczajnym szafarzem chrztu jest szafarz, który otrzymał odpowiednie święcenia - ordynację (un ministre ordonne), chociaż zachodzą sytuacje, kiedy chrztu mogą udzielać inni ochrzczeni wierni.

9. Chrztu udziela się wodą w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego.

10. W pełnej liturgii chrztu, przed lub po geście chrzcielnym, mają miejsce następujące czynności:

1) stwierdzenie inicjatywy Boga w dziele zbawienia, ciągłej jego wierności i naszej całkowitej zależności od łaski;
2) wezwanie Ducha Świętego;
3) wyrzeczenie się wszystkiego, co przeciwstawia się Chrystusowi;
4) wyznanie wiary w Chrystusa i przylgnięcie do Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego;
5) oświadczenie, że ochrzczona osoba stała się dzieckiem Bożym i świadkiem Ewangelii.

11. W ramach udzielania chrztu wypada również wyjaśnić jego sens zgodnie z Pismem św.: uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, nowe narodzenie w wodzie i w Duchu, włączenie w Ciało Chrystusa, przebaczenie grzechów we wspólnocie z Chrystusem i poprzez niego.

V. Różne ujęcia inicjacji chrześcijańskiej wewnątrz tej samej wiary

A. Chrzest dzieci i dorosłych

12. Kiedy podkreśla się element wiary uzewnętrznianej w wyraźnej decyzji danej osoby i w jej zaangażowaniu dla Chrystusa, co ma miejsce w wypadku chrztu dorosłych, chrzest staje się ukoronowaniem i uwieńczeniem wiary, która nawraca do Chrystusa. Z tego punktu widzenia osobistą wiarę kandydata uważa się za coś istotnego. Trzeba jednak pamiętać, że ta wyraźna decyzja jest zakorzeniona w wierności Chrystusa aż do śmierci, że ona o tym właśnie świadczy; jest to decyzja Boga Trójcy na rzecz człowieka. Osobista decyzja jednostki usytuowuje się wewnątrz życia i wiary Kościoła oraz objawia wierność Boga poprzez życie i świadectwo całego Kościoła, wierność, która stanowi fundament każdej decyzji wiary.

13. Praktyka chrztu dzieci ma miejsce w takim kontekście, w którym podkreśla się raczej wspólnotowy charakter wiary i środowisko wiary, niż wyraźną decyzję kandydata do chrztu. To cała wspólnota stwierdza swoją wiarę w Boga; to ona sama angażuje się w przygotowanie wspomnianego środowiska wiary w ramach Kościoła, jego kultury, jego nauczania i jego świadectwa.

14. Konieczność osobistej wiary ze strony ochrzczonego nie zmniejsza się ze względu na to środowisko. Wprost przeciwnie. Apel i obietnica Ewangelii dotykają dziecko w jego chrzcie; wymagają odpowiedzi posłuszeństwa i winny być przyjęte przez wiarę, ażeby owoce chrztu zostały uznane i rozwinęły się w życiu. W ten sposób w chrzcie dzieci akt liturgiczny nie zastępuje wiary, lecz o nią apeluje.

B. Dar Ducha a bierzmowanie czy namaszczenie

15. Paschalne Misterium Chrystusa, Jego śmierć i zmartwychwstanie oraz zielonoświątkowy dar Ducha Świętego są nierozerwalnie związane w Bożym dziele zbawienia. Również uczestniczenie w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa łączy się nierozłącznie z otrzymaniem Ducha Świętego. Inicjacja sakramentalna chrześcijanina oznacza i sprawia jedno i drugie. Ta wspólna chrześcijanom nauka posiada mocne uzasadnienie w samym Nowym Testamencie.