Ekumeniczny akcent pielgrzymki Benedykta XVI do Polski

Bez przeszkód Kościół służył wiernym wyznania ewangelicko-augsburskiego do września 1939 r., kiedy został poważnie zniszczony w czasie bombardowania Warszawy. W kronikach zapisano, że kościół Świętej Trójcy spłonął jako pierwsza świątynia w bombardowanej przez hitlerowców stolicy. Po wojnie parafia odbudowała świątynię, a wkrótce potem została ona zabrana przez władze państwowe. Luteranie odzyskali swój kościół dopiero w 1956 r. Poświęcenie odbudowanego kościoła odbyło się 22 czerwca 1958 roku. Przez wiele lat (od roku 1921 do roku 1962) proboszczem był tu ks. Zygmunt Michelis, pierwszy prezes Polskiej Rady Ekumenicznej. Parafianami Świętej Trójcy byli: autor słownika języka polskiego – Samuel Bogumił Linde, malarz Wojciech Gerson oraz wielu innych działaczy kulturalnych, społecznych i narodowych. Ewangelicy warszawscy walczyli w czasie drugiej wojny światowej, między innymi w powstaniu warszawskim. Męczeńską śmierć w hitlerowskim obozie koncentracyjnym poniósł długoletni duszpasterz parafii Świętej Trójcy i zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce –bp Juliusz Bursche.

Wystrój wnętrza kościoła po odbudowie różni się od wystroju oryginalnego. Autorem projektu ołtarza jest Teodor Bursze. Stojący na nim krucyfiks jest dziełem Józefa Trenarowkiego, zaś obraz przedstawiający Chrystusa Zmartwychwstałego pochodzi z połowy XIX wieku. Autorami witraży są prof. Adam Stalona-Dobrzański i Helena Pappe-Bożyk. W tylnej części kościoła znajduje się obraz przedstawiający ks. Marcina Lutra na sejmie w Wormacji w 1521 roku, autorstwa Stefana Norblina.
Obecnie kościół Świętej Trójcy jest siedzibą jednej z dwóch luterańskich parafii w Warszawie. Proboszczem parafii jest ks. dr Włodzimierz Nast, zaś proboszczem pomocniczym ks. Sławomir Sikora. Przy parafii działa Ewangelicki Ośrodek Diakonii „Tabita” w Konstancinie-Jeziornej. Kościół Świętej Trójcy jest ważnym miejscem spotkań i nabożeństw ekumenicznych. Szczególny charakter miało spotkanie przedstawicieli Kościołów członkowskich Polskiej Rady Ekumenicznej z papieżem Janem Pawłem II 9 czerwca 1991 roku. Powitali go wówczas zwierzchnik Kościoła ewangelicko-augsburskiego – bp Jan Szarek i ówczesny prezes Polskiej Rady Ekumenicznej – bp Zdzisław Tranda z Kościoła ewangelicko-reformowanego. Podczas tego spotkania Papież podkreślił, że tolerancja między Kościołami to za mało. „Cóż to za bracia i siostry w Chrystusie, którzy się jedynie tolerują?!” – pytał i wezwał chrześcijan różnych wyznań do wzajemnego zrozumienia, przebaczenia, akceptacji i miłości. Poprosił też o „chrześcijańską, ekumeniczną solidarność między Kościołami”. Na zakończenie razem z biskupami Szarkiem i Trandą udzielił zebranym błogosławieństwa.

Gospodarze spotkania

Abp Jeremiasz – przewodniczący Polskiej Rady Ekumenicznej

  Urodził się w 1943 r. jako Jan Anchimiuk. Studiował teologię prawosławną w Warszawie i Zagorsku (Rosja) oraz teologię protestancką w Zurychu. Od 1968 r. wykłada w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, gdzie od 1981 kieruje prawosławną Katedrą Pisma Świętego Nowego Testamentu. Pełni też obowiązki kierownika prawosławnej Katedry Pisma Świętego Starego Testamentu. W 1983 roku przyjął święcenia kapłańskie, złożył śluby zakonne i został arcybiskupem diecezji wrocławsko-szczecińskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Od roku 1982 należy do międzywyznaniowego zespołu tłumaczy pracującego nad ekumenicznym przekładem Pisma Świętego na język polski. W latach 1975-1991 wchodził w skład Komitetu Naczelnego Światowej Rady Kościołów. W latach 1996-2002 był rektorem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Od roku 2002 jest prezesem Polskiej Rady Ekumenicznej. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w dialogu teologicznym między Kościołami zrzeszonymi w Polskiej Radzie Ekumenicznej i Kościołem rzymskokatolickim. Jest wiceprzewodniczącym Komisji ds. Dialogu między Konferencją Episkopatu Polski a Polską Radą Ekumeniczną.